Του Βασιλείου Χρ. Παπανικολάου, θεολόγου
Εκ της προσεκτικής αναγνώσεως και μελέτης της επιστολής του π. Βασιλείου, προάγομαι να σημειώσω, γενικώς πως, τα κάτωθι.
1ον Ουδεμίαν ποιείται αναφοράν – παραπομπήν, εις την Αγίαν Γραφήν ουδέ εις τους Πατέρας της Εκκλησίας μας, πως ώφειλε να πράξη, ως θεολόγος και πρωτοπρεσβύτερος. Τούτο όμως είναι βασικόν στοιχείον, διότι κατά την Ορθοδόξον Εκκλησίαν μας πηγαί της θείας Αποκαλύψεως είναι η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοσις.
Έχω δε τη γνώμην ότι α) η Αγία Γραφή πρέπει να ερμηνεύεται διά της Αγίας Γραφής, συγκρίνοντες αντιστοίχως συναφή σημεία και μάλιστα μετά πολίς ευσεβούς διακρίσεως και β) η Ιερά Παράδοσις, η οποία είναι ανάγκη να θεμελιούται επί της Πατερικής Θεολογίας να είναι δε καθαρά και ανόθευτος. Και λέγω τούτο, διότι πολλοί ησχολήθησαν περί των δύο τούτων ισοτίμων και ισοκύρων ιερών πηγών, πλην όμως ορισμένοι ηστόχησαν, δυστυχώς, και έβαλον ασεβώς και βαναύσως, διά διαφόρους λόγους, εναντίον αυτής.
Η Αγία Γραφή απέβη, δι’ ορισμένους κακοπροαίρετους ανθρώπους, μέγα βάραθρον καταπτώσεών των και κατέληξαν αιρετικοί και σφόδρα ολέθριοι επί ζημία των ιδίων αλλά και άλλων πολλών!
Το ίδιον συνέβη και με την Ιεράν Παράδοσιν, όταν ακρίτως και ασεβώς προέβησαν εις μείωσιν ή εις καταχραστικήν υπερτίμησίν της.
Εις την προκειμένην δε περίπτωσιν, αναφορικώς με τας δύο αναφερθείσας πηγάς, συνεργάσθηκαν δύο παράγοντες, ο διαχρονικός εχθρός της αληθείας, ο διάβολος, ο πάντοτε κρυπτόμενος και αείποτε υποδαυλίζων, αλλά και ο κακοπροαίρετος άνθρωπος, οι οποίοι συνεργούν εις το κακόν.
Πρέπει δε να είπω, ότι ο διάβολος γνωρίζει μέν καλώς την Γραφήν, διότι είναι από τα πρώτα πνευματικά κτίσματα του Θεού, αλλά και διότι διά μέσου των αιώνων απέκτησεν αυτήν την Τυχούσαν γνώσιν και εμπειρίαν. Υπάρχει όμως και βασική και ουσιώδης διαφορά και επιφύλαξις ότι δεν δύναται να διεισδύση εις λεπτά μυστικά σημεία όπου είναι πλέον η απαραίτητος η ενέργεια της Χάριτος και του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος. Το ότι γνωρίζει, έστω, περιορισμένως, την Αγίαν Γραφήν μαρτυρείται και από το ότι Γραφικώς απαντών είπεν εις τον Κύριον, κατά τους τρείς πειρασμούς του «... γέγραπται γάρ ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου, και επί χειρών αρουσί σε, μήπως προσκόψης προς λίθον τον Πόδα σου».
(Ψάλμ. 90, 11-12 και Ματθ. δ’, 5-7). Απήντησε δηλαδή, Γραφικώς.
Και πριν αρχίσω εις την κατά δύναμιν προσπάθειάν μου, να αναφερθώ εις το εν λόγω άρθρον, θα καταθέσω μίαν προσωπικήν εμπειρίαν – γνώμην που έχω περί του σχετικού αρθρογράφου ότι ήτο δεκτικός της πλάνης και ότι περίεργα και πνευματικώς επικίνδυνα ελάλει από πολλών ήδη δεκαετιών, οδεύων σταθερώς προς δογματικάς εκτροπάς!
Εάν όμως ούτος είχε υγιές εσωτερικόν υπόβαθρον θα ηδύνατο με τα δύο βασικά στοιχεία που καταθέτει, δηλονότι το του Θεολόγου και του Πρωτοπρεσβυτέρου να απεμπλακή από την ροπήν αυτήν που τον συνείχεν ασφυκτικώς και να γίνει χρήσιμος. Τώρα όμως;
Δυστυχώς, συνεχίζει με επιταχυνομένην την πορείαν του, και τούτο με εντελώς απρόβλεπτον το τέλος της εκβάσεώς του!
Όταν ανέγνωσα εκ της εφημερίδος το αρθρόν του, τότε διεπίστωσα την θλιβεράν, αβυσσαλέαν και κατακόρυφον πτώσιν του ατυχούς τούτου ανθρώπου!
Το αρθρόν του όζει (μυρίζει) θανατηφόρου πνευματικής πτωμαΐνης. Τολμώ δε να είπω ότι αν έζει εις τους πρώτους αιώνας της Εκκλησίας μας, θα ήτο πλέον ή βέβαιον ότι ούτος θα εκαλείτο να παραστή ενώπιον Συνόδου προς απολογίαν του και εις περίπτωσιν αμετανοησίας του, θα απεμακρύνετο της Εκκλησίας μας ως αμετανοήτως βλασφημών. Η πρώτη εκκλησία μας είχε μεγάλην ευαισθησίαν και μάλιστα εις τα ηθικά και δογματικά θέματα. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικώς προς τον Τίτον: «αιρετικόν άνθρωπον που επιμένει να δημιουργή σκάνδαλα και διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν, μολονότι τον συνεβούλευσες διά πρώτην και δευτέραν φοράν, παρατησέ τον και απόφευγέ τον. Γνώριζε, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διαστραφή και αμαρτάνει και διά την αμαρτίαν του αυτήν κατακρίνεται από την συνείδησίν του και από τον ίδιον τον εαυτόν του». (Τιτ. γ’, 10-11).
«Θεολόγος και Πρωτοπρεσβύτερος»
Αυτοπαρουσιάζεται ως Θεολόγος και Πρωτοπρεσβύτερος. Οι τίτλοι όμως ούτοι είναι έκφρασις μιας αληθούς καταστάσεώς του ή ψιλοί τίτλοι προβολής; Ας. είδωμεν.
α) Θεολόγος. Ο Θεολόγος πρέπει να έχη την αναφοράν του εις τον Θεόν. Η περί Θεού Γραμματεία των Αγίων Πατέρων είναι πλουσία, αλλά και ασφαλής. Εις τον πρό Χριστού ειδωλολατρικόν χώρον εθεολόγου οι φιλόσοφοι περί Θεών, οι οποίοι δεν ήσαν φυσικά όντα ήσαν είδωλα φορτωμένα με φλύαρον φιλολογίαν, αλλά και με όλα τα ανθρώπινα πάθη εις έξαρσιν και δή καθ’ υπερβολήν! Όμως εις την περίοδον της Χάριτος, της Εκκλησίας μας, η Θεολογία είναι καθαρά, ανόθευτος, ανυψούται θεοπρεπώς εις αιθέρια πνευματικά ύψη, ως λ.χ. ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν γράφη: «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος» (Ιωάν. α’, 1). Ούτω η Αγία Γραφή είναι έμπλεως αναφορών – λόγων εις τον Θεόν.
Ενώ η Ιερά Παράδοσις που είναι η ζωή, η αναφορά και τα ιερά βιώματα των πιστών μελών της Εκκλησίας μας, που καλύπτει ένα χρονικό διάστημα 20 αιώνων, που αναφέρονται θεοσεβώς εις τον Θεόν και καταγράφονται εις τα θαυμάσια Θεολογικά συγγράμματα των πνευματοφόρων και πνευματοκινήτων Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι εθεολόγησαν δογματικώς και θεοπρεπώς, μας εχάρισαν εν τέλει και μάλιστα με περισσήν ψαψίλειαν, τας ψυχοφελείς και πολυτίμους μαρμαρυγάς του Αγίου Πνεύματος!
Ο αρθρογράφος όμως ελησμόνησε τον «Θεολόγον του» και πειράται να «θεολογήση», κατά παράβασιν του τίτλο του, επί ενός ανθρώπου, τον οποίον, όλως αυθαιρέτως και με ισχυράν πρόκλησιν, προσπαθεί να τον αναβιβάση, εις σκοτεινά και λοιμικά ύψη με λέξεις και φράσεις που δεν αναφέρονται εις την Ορθόδοξον Θεολογίαν. Ούτω δεν Θεολογεί, ως έπρεπε, περί των ακροτάτων Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, αλλά – δίκην κομήτου – περιστρέφεται δουλικώς πέριξ ενός ανθρώπου, τον οποίον προσπαθεί να τον επιβάλη στανικά και εις τους άλλους. Ειδωλολατρία(;). Τι μπορεί να είναι τούτο;
β) Πρωτοπρεσβύτερος. Ο όρος είναι δηλωτικός. Πρόκειται περί οφικίου και ουχί απλώς περί τίτλου, που αναφέρεται εις την κατ’ αξίαν προαγωγήν ενός πρεσβυτέρου, ο οποίος με την εγνωσμένην καθαρότητά του, την περισσήν ποιημαντικήν δραστηριότητά του, και την κατά Χριστόν πανθομολογουμένου ζωήν και πολιτείαν του, την αναγνωρισμένην κοινωνικήν έμπρακτον και ανιδιοτελήν αναφοράν του – μετέχων ενεργώς και παρέχων θερμήν αντίληψιν και βοήθειαν εις τα μέλη της ενορίας του – αλλά και άλλα ακόμη πολλά. Λαμβάνει τότε από τον οικείον Επίσκοπον το οφίκιον, όχι μόνον προς βράβευσίν του διά την προηγούμενην προσφοράν του, αλλά και έτι περισσότερον διά τας νέας ηυξημένας ευθύνας, καταθέτων συγχρόνως και τα πνευματικά τροφείαν της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος εις αυτόν.
