Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως άρνας εν μέσω λύκων» (Λουκ.ι’,1-15).
Πόσο βαθιά είναι η πίστη του λαού φαίνεται από τα βιώματα των ανθρώπων, από τη γλώσσα, από τις παροιμίες, τις παραδόσεις και τις διηγήσεις. Η μακαρίτισσα η μητέρα μου έλεγε πάντα: «Κάνε τον σταυρό σου και μη φοβάσαι». Ρώτησαν κάποτε έναν γέροντα διορατικό, ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του αιώνα που ζούμε και απάντησε: ο φόβος. Ο φόβος, στην κατάσταση της ανελευθερίας, στην οποία βρίσκεται τώρα η χώρα μας είναι κυρίαρχος. Ο φόβος χρησιμοποιείται από τα πολιτικά κόμματα ως μέσον πολιτικής χειραγώγησης των πολιτών. Το δίλημμα ορισμένων κομμάτων ή μας ψηφίζετε ή πεθαίνετε δίνει μια ιδέα του πως αντιλαμβάνονται τα κόμματα αυτά τη δημοκρατία. Ο πιστός έχει την ελπίδα του στον Θεό. Η αγάπη Του διώχνει τον φόβο. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Μη φοβάστε τίποτε, θα βρίσκομαι μαζί σας κάθε μέρα, ως τη συντέλεια των αιώνων».
“Η ενσάρκωση της αγάπης είναι ο Χριστός που βρίσκεται ανάμεσα στα πλάσματά Του, γνώστης όλων όσων τους συμβαίνουν, προσηλωμένος με τη στοργική Του ευσπλαχνία σε όλα τους τα βάσανα και σε όλες τους τις ελπίδες, μπόρεσε να πει ότι εκείνο που δίνουμε σε κάθε πονεμένο σ’ Εκείνον τον ίδιον είναι που το προσφέρουμε. Ο κάθε πάσχων, σ’ οποιαδήποτε γωνιά της απέραντης φύσης κι αν κρύβεται επικοινωνεί μ’ Εκείνον κι όσο πιο ενδόμυχα υποφέρει με καρτερία, τόσο πιο αποτελεσματικά τα βάσανά του απαλλάσσονται απ’ τον εγωισμό». (Πωλ Σεντίρ)
Ο κόσμος φοβάται την πείνα, αλλά η ανία είναι χειρότερη. Η ανία ως αιτία θανάτου είναι πιο συχνή από ό,τι είναι η πείνα. Πολλοί πεθαίνουν απ’ την ανία και την απόγνωση. Μια από τις αιτίες της ανίας είναι και ο φόβος της ύπαρξης. Δεν φτάνει η μονοτονία, η μοναξιά, το βιομηχανικό περιβάλλον των πόλεων που κάνουν τη ζωή μας βαρετή, προστέθηκε κι ο φόβος της ύπαρξης, για να επιτείνει την ανία μας ακόμα περισσότερο. Ο άνθρωπος είναι ον προς θάνατον και ζει με τον φόβο του. Ζει ανάμεσα στο τώρα και σ’ αυτό που μπορεί να συμβεί δέκα λεπτά αργότερα. Ο άνθρωπος είναι μοναδικός γιατί είναι ον προς θάνατο.
Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μπορούμε να Τον αγαπούμε στον κάθε άνθρωπο. Έτσι θα είστε μαθητές μου, είπε, με το να έχετε αγάπη μεταξύ σας. «Ο Θεός μπορεί να πάρει τη θέση μας για να υποφέρει και να πεθάνει, δεν μπορεί να το κάνει αυτό για τις πράξεις μας ελευθερίας, εκλογής, αγάπης. Η ελευθερία δεν απαλλάσσει παρά εκείνον που το επιθυμεί. Γι’ αυτό εκείνος που επιθυμεί το μηδέν, θα το έχει με τον τρόπο του».
Ο άνθρωπος είναι απολύτως υπεύθυνος για την ιστορία του. «Θέλατε να αφεθήτε μόνοι κύριοι του οίκου σας: ιδού, λοιπόν, αφίεται ο οίκος υμών». «Ουκ ηθέλησεν ευλογίαν, και μακρυνθήσεται απ’ αυτού» (Δεν ηθέλησε την ευλογία και δια τούτο η ευλογία θα απομακρυνθή από αυτόν).
Παραθέτουμε αυτούς τους εξαίσιους στίχους του Άσματος Ασμάτων για την αγάπη και την ευλογία του Θεού:
Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου.
ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως Άδης ζήλος.
Περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής.
ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.
εάν δω ανήρ τον πάντα βίον αυτού εν τη αγάπη,
εξουδενώσει εξουδενώσουσιν αυτόν.
(Βάλε με ωσάν σφραγίδα μέσα στην καρδιά σου δια να με αισθάνεσαι μαζί σου πάντοτε. Ωσάν σφραγίδα στον βραχίονά σου, διά να με βλέπεις. Διότι η αγάπη είναι εξίσου ισχυρά, όπως και ο θάνατος. Η φλόγα της αχόρταστη, όπως αχόρταστος είναι ο Άδης. Οι γύρω ακτινοβόλοι σπινθηρισμοί της ωσάν τα σπινθηροβολήματα του πυρός. Οι φλόγες της σαν το πυρ. Όσο πολύ κι αν είναι το νερό δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα της αγάπης. Κι αυτοί ακόμα οι ποταμοί δεν μπορούν να την πλημμυρίσουν και να την πνίξουν. Εάν πλημμυρισμένος από αγάπη ο άνδρας δώσει όλη την περιουσία του για να την εξαγοράσει, θα τον ελεεινολογήσουν και τον εξευτελίσουν οι άλλοι, διότι η αγάπη δεν εξαγοράζεται). (Ερμηνευτική απόδοση, Ιωάννης Θ. Κολιτσάρας).
