Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά
«Η εξουσία είναι δυσκολομεταχείριστη
και κάνει πολλούς να παραφρονούν»
Ισοκράτης
Στη δημοκρατία, η οποιαδήποτε λαϊκή ετυμηγορία είναι απόλυτα σεβαστή. Ζητούμενο όμως είναι το πώς τη διαχειρίζονται οι ηγήτορες, προς όφελος της κοινωνίας. Στις πρόσφατες εκλογές, κανένα κόμμα δεν έλαβε ισχυρή πλειοψηφία και στην ουσία το καθένα ξεχωριστά, τιμωρήθηκε με τον δικό του τρόπο. Η Ν.Δ. πλήρωσε ακριβά την εμμονή του φιλόδοξου αρχηγού της για εκλογές και ηττήθηκε παταγωδώς. Το ΠΑΣΟΚ καταδικάστηκε από τις οριζόντιες περικοπές, τις καθυστερήσεις, τις υπαναχωρήσεις και την κουτοπονηριά με την οποία χειρίστηκε ακόμα και την τρόικα!
Ο ΣΥΡΙΖΑ των δώδεκα συνιστωσών, ζει στη μέθη του ποσοστού 17% που του δάνεισε η λαϊκή αγανάκτηση. Με τον αέρα της εξουσίας, μεταλλάσσεται άρδην σε πυλώνα ενός νέου δικομματισμού! Έχοντας την ευκαιρία της πρωτιάς, ξέχασε τα περί απλής αναλογικής και δεν συναίνεσε ούτε για μια βραχύβια οικουμενική κυβέρνηση στην οποία θα μπορούσε να συνεισφέρει, ασκώντας πίεση για αλλαγές σε επιμέρους επαχθείς όρους του μνημονίου. Μια κυβέρνηση η οποία θα μπορούσε επιπρόσθετα να ακυρώσει το δώρο των 50 εδρών που δίνει ο εκλογικός νόμος. Το νεοεκλεγέν κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, συναγωνίζεται σε αντι-ευρωπαϊκό μένος τον ΣΥΡΙΖΑ, ευθυγραμμισμένο στη λογική του «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος» αν και διαφωνεί πλήρως τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στο μείζον πρόβλημα διαχείρισης των λαθρομεταναστών. Η ΔΗΜΑΡ, περιγράφει θεωρητικά τα δρώμενα ως ανεξάρτητος και ατσαλάκωτος παρατηρητής, μην έχοντας ξεκολλήσει ακόμα από τον (τέως εταίρο της) ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ συνεχίζει καθολικά διαμαρτυρόμενο να παρακολουθεί την αποκαθήλωση του γύψινου Λένιν, επιλέγοντας την ασφάλεια της αντιπολίτευσης-αποχής αντί μιας «κυβερνώσας αριστεράς». Τέλος, η Χρυσή Αυγή, επαναφέρει ως τιμητές τους βρικόλακες της γύψινης αντισυνταγματικής εκτροπής της επταετίας, με το εύλογο επιχείρημα ότι αυτοί δεν χρεοκόπησαν (οικονομικά) τη χώρα...
Απομακρύνεται λοιπόν η απόπειρα να εκσυγχρονιστούμε ως ευρωπαϊκό κράτος και ελλοχεύει ο άμεσος κίνδυνος οπισθοδρόμησης στη δραχμή. Έτσι, η Μέση Ανατολή έρχεται πιο κοντά ενώ υπαρκτός είναι ο κίνδυνος να απομακρυνθούμε ακόμα κι από τα Βαλκάνια αφού Βουλγαρία και Ρουμανία θα συνεχίζουν να βρίσκονται στο ευρώ μαζί με την Κύπρο! Η αμνησία και η αμνηστία, πρέπει να επιβληθεί του μνημονίου καθώς η επιστροφή στη δραχμή δίνει τη μάταια ελπίδα της αναπλήρωσης των χαμένων προνομίων και εισοδημάτων. Θριαμβεύουν πλέον οι συνιστώσες του δεν πληρώνω, η γενικευμένη παροχολογία και η ακατάσχετη καταγγελία.
Κανένα από τα κόμματα δεν ήθελε να φθαρεί συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση, ακόμα κι όταν ζητούμενο είναι η επιβίωση της χώρας. Κανένα από τα Μ.Μ.Ε. δεν διατύπωσε με σαφήνεια ότι η μονομερής καταγγελία της σύμβασης οδηγεί αυτεπάγγελτα σε έξοδο από την Ευρωζώνη. Παράλληλα, η οποιαδήποτε ασκούμενη κριτική είχε πάντοτε ως κοινό παρονομαστή τις ευθύνες των άλλων. Για όλα έφταιγαν αποκλειστικά οι ξένοι και το μνημόνιο: για τη δική μας φοροδιαφυγή, τις μίζες, την αντιπαραγωγικότητα, τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό και τη συντεχνιοκρατία. Η αριστερά, δεν ανέλαβε τις ευθύνες που με τόση ευκολία μοιράζει. Κυριάρχησε ολοκληρωτικά η κριτική της κρίσης και όχι τα αίτιά της, αναδεικνύοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνον οικονομικό–πολιτικό, αλλά έχει βαθύτατη πολιτισμική και ψυχοκοινωνική διάσταση.
Οι εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή την εποχή, μπορεί να ευνοούν αλλά και πάλι βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Απαιτείται σύναψη συμμαχιών και όχι κορώνες για εσωτερική μικροκομματική εκμετάλλευση. Η χώρα οφείλει να είναι παρούσα στις εξελίξεις με σοβαρότητα και συνοχή. Το νέο πολιτικό φρενοκομείο όλων των πτερύγων παλαιού και νέου λαϊκισμού μας οδήγησε πάλι σε εκλογές που θα αλλάξουν λίγο τα ποσοστά των κομμάτων και θα διυλίσουν τον κώνωπα του ευρώ, κινδυνεύοντας να καταπιούν την κάμηλο της δραχμής. Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες τους κατηγορώντας τους υπόλοιπους και χτίζουν ένα νέο (μεταλλαγμένο) δικομματισμό. Νεόπτωχοι, νεόπλουτοι και στερημένοι καταναλωτές, χέρι-χέρι μαζί με τους παράφρονες της εξουσίας, παίζουν με την έξοδο της χώρας από τις ευρωπαϊκές δομές, κλείνοντας το μάτι στο βαλκανικό μας παρελθόν που έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
