Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Θα μπορούσε κανείς να αποδώσει παντού ευθύνες για τον μη σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης και την εκ νέου καταφυγή στις κάλπες. Θα ήταν μάλλον εύκολο να θεωρήσουμε υπεύθυνα τα δύο ως τώρα μεγάλα κόμματα εξουσίας για τη στάση τους στις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς αυτά ήταν που δεν αναιρούσαν τη θέση τους απέναντι στο μνημόνιο και συνεχώς πετούσαν το μπαλάκι σε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Όμως οι ευθύνες είναι εύκολο να αποδίδονται στους «συνήθεις υπόπτους» της πολιτικής και πιο δύσκολο σε αυτούς που είχαν την ευκαιρία στα χέρια τους αλλά την κλώτσησαν. Θα πει κανείς πως πρυτάνευσε περισσότερο το κομματικό όφελος και λιγότερο το συμφέρον του τόπου, από τη στιγμή που ναι μεν οι πολίτες έχουν και πάλι την ευκαιρία να πριμοδοτήσουν τον σχηματισμό της αρεσκείας τους, αυτή τη φορά όμως πιεζόμενοι ασφυκτικά από την ευρωπαϊκή απειλή παύσης της χρηματοδότησης και την εγκατάλειψη της χώρας στην τύχη της. Θα πει κανείς πως είναι ευκαιρία να στηριχθούμε επιτέλους στις δικές μας δυνάμεις, πως έφτασε ο καιρός να δείξουμε ποιοι είμαστε. Αυτό όμως καλύτερα ας το πουν οι στρατιές των ανέργων και τα αναξιοποίητα μυαλά και όχι τα κόμματα, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ψηφοθηρικά από τη δυστυχία. Όλες οι ευκαιρίες που μας δόθηκαν στο παρελθόν, πετάχτηκαν απλά στον κάλαθο των αχρήστων, για να έρχονται σήμερα οι όποιοι «αντιμνημονιακοί» - και δη όψιμοι - να διαλαλούν τις ανέφικτες ονειρώξεις τους για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και αυτόνομη. Δυστυχώς πέρασαν τα χρόνια και χάθηκαν οι ευκαιρίες, αγαπητοί φίλοι. Και τα κόμματα του μνημονίου που μιλούν πως ένας είναι ο δρόμος – αυτός της χρηματοδότησης – ξέρουν καλά να παίζουν το παιχνίδι της εξάρτησης της χώρας «από τα ξένα και ντόπια συμφέροντα», για να χρησιμοποιήσω και μια φορά την φρασεολογία του ΚΚΕ. Τι έκανε όμως και αυτό το κόμμα που συνεχώς καταγγέλλει και δείχνει τον δρόμο εξόδου από την Ευρωζώνη; Και, αλήθεια, ποιος και πώς είναι ο δρόμος αυτός μετά την επιστροφή στη δραχμή, που αν δεν συνιστά πτωχευτικό γεγονός, που εδράζει την ομαλότητά του; Τα είδαμε όλα λοιπόν μετά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση. Καμαρώσαμε τη στάση του ΠΑΣΟΚ που άνοιξε χώρο να εκφραστούν ελεύθερα οι αντιμνημονιακοί, που έχοντας πρώτα υποβάλλει τη χώρα σε δοκιμασία, διακηρύττει σε όλους τους τόνους πως «αν μπορούν τώρα ας κάνουν αλλιώς»! Φθάνοντας τη χώρα σε οριακό σημείο, την έβαλαν στους ρυθμούς της συνεχούς και αδιάλειπτης δανειακής εξάρτησης ,ώστε η όποια απαγκίστρωση από το μνημόνιο να συνιστά, κατά τη γνώμη τους, αμέσως χρεοκοπία. Και μόνο το γεγονός ότι έφτασαν τη χώρα να εξαρτάται από μήνα σε μήνα από την τρόικα, αν θα μπορέσει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, και να την βάλει στη λογική του «στερήσου τα πάντα για να επιβιώσεις» αποτελεί ιστορική ντροπή και ωμό εκβιασμό. Γιατί ο βρόχος αυτός δεν μπήκε ξαφνικά αλλά με πρόγραμμα και στόχευση. Φθάσαμε λοιπόν, φίλοι μου, στο σημείο να παρακαλάμε να δίδονται τα δισ. από τους Γερμανούς που με συνεχή δημοσιεύματα μας δείχνουν την έξοδο από την Ευρωζώνη, και να ικετεύουμε τον Μπαρόζο ή τον Σόιμπλε να κάνουν ενισχυτικές για το μέλλον του τόπου μας δηλώσεις. Να ικανοποιούμαστε, με λίγα λόγια, με την οποιαδήποτε έκφραση συμπάθειας για τα δεινά που αντιμετωπίζουμε. Και να ξέρετε, η κατάληξη αυτή δεν προέρχεται από την άσκηση της πολιτικής των τελευταίων τριών χρόνων. Έχει βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν και οι ευθύνες αναλογούν στις κυβερνήσεις που κάποιοι μετείχαν και τώρα διαλαλούν πως «όλα πια είναι παρελθόν». Όχι, αγαπητές φίλες και φίλοι, εδώ ακριβώς βρίσκεται το λάθος. Αν ευθύνονται κάποιοι για την τωρινή κατάσταση, ας πληρώσουν, ας λογοδοτήσουν. Κάποτε σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να πάψουν να κρύβονται πίσω από ένα απλό και ανενδοίαστο «συγγνώμη», που ακόμη και αυτό ενίοτε το αρνούνται. Η σήψη της ελληνικής κοινωνίας όμως δε οφείλεται μόνο στους όποιους πολιτικούς. Ευθύνες έχει και ο λαός που έχει μάθει να καλύπτεται πίσω από κάποιους μεμονωμένους ενόχους. Οι προηγούμενες γενιές έχουν και αυτές τις ευθύνες τους αλλά και όλοι όσοι εξακολουθούν να συντηρούν την υπάρχουσα κατάσταση, με την απροκάλυπτη ψηφοθηρία, αυτή τη φορά με δήθεν τιμωρητική ισχύ. Θα μπορούσα να πω και άλλα και να αποδώσω επιπρόσθετες ευθύνες σε αυτούς που διαιωνίζουν τους μηχανισμούς ενός ξεχαρβαλωμένου κράτους. Όμως βρισκόμαστε ήδη σε νέα προεκλογική περίοδο. Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει ξανά. Και οι υποψήφιοι διατρέχουν ήδη μεγάλες αποστάσεις προκειμένου να κατορθώσουν να μπουν στη Βουλή. Αν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, το καλύτερο θα ήταν τουλάχιστον να μην πριμοδοτηθούν όλοι όσοι έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Αλλά και όλοι αυτοί που με την κινδυνολογία τους ρισκάρουν πολλά αναφορικά με το μέλλον της χώρας. Διότι δεν πρόκειται μόνο περί μνημονίου ή αντιμνημονίου, αλλά για ευρύτερο και βαθύτερο διχασμό. Ένα ρήγμα που σχετίζεται περισσότερο με τον τρόπο άσκησης πολιτικής και λιγότερο με τα πρόσωπα που «σήμερα είναι – αύριο δεν είναι».
