Τα παρακάτω σοφά λόγια, νομίζω πως ανήκουν στον μεγάλο Καζαντζάκη.
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα. Αν όμως διαλέξεις να ζωγραφίσεις την κόλαση, μην κατηγορείς κανέναν γι’ αυτό».
Ωραία λόγια και ωραιότερο το νόημά τους, αλλά λιγάκι δύσκολο να γίνουν πράξη.
Εγώ βρε παιδιά έχω όλη την καλή διάθεση να ζωγραφίσω τον παράδεισο, να μπω και να στρογγυλοκαθίσω και να μην με κουνήσει κανένας από κει.
Αλλά πώς!
Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και ιδιαίτερα στη χώρα μας, μαυρίζουν την καθημερινότητά μας, τόσο, που είναι πιο μαύρη κι απ’ την κόλαση.
Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω! Απ’ την οικονομική κρίση που όσο πάει σφίγγει σα θηλιά στον λαιμό μας; Απ’ την ανασφάλεια για το τι μας ξημερώνει αύριο; Θα πληρωθούμε τον επόμενο μήνα, δεν θα πληρωθούμε, θα απολύσει κι άλλους εργάτες το εργοστάσιο και μήπως είμαστε κι εμείς μέσα σ’ αυτούς; Τελικά θα εξισωθεί το πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης όπως φημολογείται και πώς θα ζεσταθούμε το χειμώνα! Θα έχουμε άλλα χαράτσια και πώς θ’ ανταποκριθούμε αφού ο μισθός μας κάθε μέρα κατεβαίνει!
Άγχος και καρδιοχτύπια για όλα τα παραπάνω και για δυο χιλιάδες άλλα.
Και στο καπάκι να και οι εκλογές. Φαγώθηκες βρε Αντώνη απ’ την ημέρα που ανέλαβε ο Παπαδήμος. Μάλλιασε η γλώσσα σου, εκλογές, εκλογές, εκλογές. Και να το αποτέλεσμα. Πορέψου τώρα με το 18% και κάτι και καμάρωσε αυτό το... λιανοπαίδι, όπως λέμε και στο χωριό μου, τον Τσίπρα, να σου κοκορεύεται, ότι τριπλασίασε το ποσοστό του, λόγω ανικανότητας των μεγάλων κομμάτων.
Κανένας Έλληνας δεν περίμενε να είναι διαφορετικό το μπάχαλο που προέκυψε απ’ την εκλογική αναμέτρηση.
Κανένας δεν περίμενε αυτοδυναμίες και... πράσινα άλογα – ας μου επιτραπεί η έκφραση, είμαι αγανακτισμένη όσο κι εσείς φίλοι μου.- Μόνο στο μυαλό των ηγετών των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων υπήρχαν οι αυταπάτες.
Με τι μούτρα αλήθεια ζητούσαν αυτοδυναμία; Ακόμα είναι ανοιχτές οι πληγές και αιμορραγούν και απ’ τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ απ’ τα λάθη και τα σκάνδαλα και... και... και... του κοντινού παρελθόντος.
Ο πληθωρικός Ευάγγελος νόμισε, πως με μια συγγνώμη που ζήτησε απ’ τον ελληνικό λαό, για τα λάθη των μνημονίων κι όχι μόνο, καθάρισε.
Τραβήξανε και μια φυλάκιση στον Τσοχατζόπουλο και την κλίκα του, που πέσανε σαν τα κοράκια και ρήμαξαν τον τόπο κι έφαγαν το καταπέτασμα, - και τώρα κάνουν και απεργία πείνας να τους λυπηθούμε – έτσι για προεκλογικό δώρο στον ταλαίπωρο Έλληνα και όλα καλώς καμωμένα.
Μα για να καθαρίσει αυτός ο τόπος απ’ τη βρόμα και τη δυσωδία, την κλεψιά, τις απάτες, τις μίζες και το τσέπωμα σε κάθε ευκαιρία, πρέπει να φυλακιστούν όλοι οι υψηλά ιστάμενοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει, να ικανοποιηθεί και το δημόσιο αίσθημα, να μην κόβουν και ράβουν νόμους στα μέτρα τους και παραγράφουν και διαγράφουν αδικήματα που αν βάραιναν έναν απλό Έλληνα πολίτη, θα σερνόταν σιδεροδέσμιος, απ’ την πρώτη μέρα με συνοδεία καμιά δεκαριά αστυνομικούς.
Κι όχι έτσι σαν κύριος με τα χέρια κάτω, σαν το φίλο μας τον Άκη και τη σύζυγό του.
Ο λαός λέει «ποιος βουτάει τα δάχτυλα στο μέλι και δεν τα γλείφει».
Μα εδώ οι δικοί μας δεν βούτηξαν τα δάχτυλά τους μόνο, έχωσαν μέσα τις... κουτάλες. Αυτές τις εξουσίας ξέρετε, που... κοπίασαν και ξελαρυγκιάστηκαν στις εξέδρες και στα μπαλκόνια για να τις αποκτήσουν.
Αλήθεια νοιάστηκε ποτέ κανένας για τον ελληνικό λαό;
Πώς ζει, πώς τα φέρνει βόλτα, πώς πληρώνει τους λογαριασμούς που κάθε μέρα αυξάνονται!
Πώς σπουδάζει τα παιδιά του! – Και που τα σπουδάζει θα μου πείτε τι έγινε; Θα προστεθούν κι αυτά στις στρατιές των ανέργων. – Πώς πάει στο σούπερ – μάρκετ;
Πώς ζεστάθηκε τον περσινό χειμώνα και πώς σκοπεύει να... πλευριτώσει τον επόμενο, μ’ αυτά που ακούμε και διαβάζουμε και μας κόβεται το αίμα;
Πρόσφατα βρέθηκα σε μια ουρά στο φούρνο. Μια γριούλα που ήταν μπροστά μου ζήτησε ένα ψωμί. Της το τύλιξαν και έβγαλε να πληρώσει. Στο τρεμάμενο χέρι της κρατούσε κάποια δεκαράκια.
«Πόσο κάνει» ρώτησε.
«Εβδομήντα λεπτά» της είπαν. Και η γριούλα...
«Φθηνότερο ψωμί δεν έχετε;»
Αυτά σας αγγίζουν καθόλου... σωτήρες του ελληνικού λαού;
Αλλά πώς να σας αγγίξουν, μήπως τα βλέπετε; Εσείς πάτε στο φούρνο και στο σούπερ – μάρκετ; Για κάνετε μια βόλτα στις λαϊκές αγορές το μεσημέρι, να δείτε πώς μαζεύει τα μισοσάπια, τα πεταμένα ο κοσμάκης, για να περάσει τη βδομάδα!
Κι αν ήταν μόνο αυτά. Δεν θα μας έφθανε το μελάνι όλης της γης να γράψουμε για τη δυστυχία που βιώνει η ανθρωπότητα, για τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα όχι μόνο στον Τρίτο Κόσμο.
Θα κλείσω πάλι με μια ρήση του Καζαντζάκη.
«Όσο υπάρχει στον κόσμο έστω και ένα παιδί που πεινάει, το ανθρώπινο γένος δεν πρόκειται ποτέ να δικαιώσει την ύπαρξή του».
Καλλίτσα Γκουράβα – Δικτά, Λογοτέχνις - Συγγραφέας
