Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Λίγες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές της Κυριακής 6ης Μαΐου, εκλογές που θεωρούνται ως οι κρισιμότερες των τελευταίων ετών, εκλογές που διεξάγονται με τη χώρα και την κοινωνία της να στενάζουν κάτω από το ζυγό του Μνημονίου.
Είναι δε προφανές ότι η χώρα τελεί και σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, καθώς τα πάντα έχουν αποφασιστεί και επιβληθεί από τους τοκογλύφους δανειστές, με τη σύμφωνη γνώμη της κυρίαρχης πολιτικής, οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ, η οποία, μαζί με το ΔΝΤ και το ευρωπαϊκό ιερατείο της λιτότητας και της φτώχειας, ανησυχούν σφόδρα με την ιδέα και μόνο ότι η κάλπη δεν θα αναδείξει ισχυρό τον ελλαδικό δικομματισμό, προκειμένου να συνεχισθεί απρόσκοπτα η ίδια αδιέξοδη οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Προς τούτο δε, πέραν των απειλών και των εκβιασμών που εκτοξεύουν προς το εκλογικό σώμα, προκειμένου να υπερψηφίσει τις «νομιμόφρονες» προς το μνημόνιο πολιτικές δυνάμεις, οι εταίροι του (πάλαι ποτέ ισχυρού) δικομματισμού, αδυνατούντες να συσπειρώσουν την εκλογική τους πελατεία, εκβιάζουν και αυτοί και προβάλλουν το δίλημμα «ακυβερνησία ή χάος».
Άλλωστε, με βάση τα μέχρι προσφάτως γνωστοποιηθέντα «πορίσματα» των ερευνών της κοινής γνώμης (μέχρι να αρχίσει να ισχύει η απαγόρευση περαιτέρω γνωστοποιήσεώς τους) διαπιστώνεται μια πρωτοφανής διασπορά ψήφων και κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων, τα ποσοστά των δύο (πάλαι ποτέ) κομμάτων εξουσίας κινούνται σε ιστορικά χαμηλά ποσοστά, υπάρχει, βεβαίως, υπεροχή της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ (αλλά όχι επαρκής ώστε να οδηγεί στην, ευκταία για τον Αντώνη Σαμαρά, αυτοδυναμία) και σταθερή ενίσχυση των τριών κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ) αλλά και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» του Π. Καμμένου και της φασιστικής «Χρυσής Αυγής».
Εξ άλλου, πεποίθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών είναι ότι όσο και αν κοκορομαχούν οι κ. Ευ. Βενιζέλος και Αντώνης Σαμαράς (ακόμη και για το debate) την 7η Μαΐου πιθανώς θα υποχρεωθούν, από τους αδηφάγους δανειστές, να συγκυβερνήσουν κι αυτή η προαναγγελθείσα εκδοχή ενδεχομένως αποθαρρύνει το εκλογικό σώμα να τους υπερψηφίσει, καθώς, όπως λέγεται, «αφού θα τα βρουν, που θα τα βρουν, γιατί να τους δώσουμε μεγαλύτερη δύναμη;».
Προεκλογική περίοδος γαρ και η κατάσταση παραμένει (σε ρητορικό επίπεδο) πολωμένη στις σχέσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (αν και δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι δεν ταιριάζουν οι «χημείες» των κ. Βενιζέλου και Σαμαρά) με τον αρχηγό της ΝΔ (βοηθούμενο από τον λαλήσαντα, μετά από σχεδόν τρία χρόνια - δίχως καμιά αυτοκριτική ή έστω αναφορά στα δικά του πεπραγμένα και σφάλματα, πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή) να επιμένει στη στρατηγική της αυτοδυναμίας, τον δε αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να δηλώνει μεν ότι θέλει νίκη και πρωτιά του κόμματός του, αλλά επί της ουσίας να έχει ρίξει «λευκή πετσέτα», σύμφωνα με τον σχετικό όρο της πυγμαχίας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να συμμαζέψει ένα «διαλυμένο μαγαζί», πέραν του διλήμματος «ακυβερνησία ή χάος», το οποίο προτάσσει (σε αγαστή σύμπνοια με τον Α. Σαμαρά) έκανε ένα βήμα πίσω (αν και στη συνέχεια το «μάζεψε») εμφανισθείς διατεθειμένος να αποδεχτεί, υπό προϋποθέσεις, ως πρωθυπουργό ακόμη και τον Αντώνη Σαμαρά, σε μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, καθώς, όπως προειδοποίησε, δεν αρκεί μια απλή πλειοψηφία ή ένα άθροισμα του 40% ή 50%, αλλά απαιτείται «μια συμμαχία εθνικών δυνάμεων πέραν του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ».
«Αν οι άλλες δυνάμεις (σ.σ. ποιες είναι αυτές;) αποδεχθούν μια τέτοια λύση μπορούμε να το συζητήσουμε», δήλωσε, ενώ διερωτήθηκε αν ο αρχηγός της ΝΔ θα ήταν πρόθυμος (αν η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα, αλλά όχι αυτοδύναμη) να μπει σε κατάλογο πιθανών πρωθυπουργών, αφήνοντας, έτσι, να γίνει κατανοητό ότι θα υποβληθούν πολλές προτάσεις, με στόχο να ορκιστεί πρωθυπουργός τρίτο πρόσωπο.
«Είμαι έτοιμος να αποδεχτώ οποιαδήποτε λύση υποστηρίζει μια καλή συνεργασία», είπε χαρακτηριστικά.
Όμως, το βέβαιο είναι πως οι δανειστές, όπως προαναφέραμε, επιθυμούν διακαώς μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά τα πάντα εξαρτώνται από το συνολικό ποσοστό του δικομματισμού.
Ωστόσο, ακόμα και με περίπου 40% άθροισμα του δικομματισμού, μπορούν να έχουν μια οριακή αυτοδυναμία η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουν την απαιτούμενη πολιτική νομιμοποίηση να συγκυβερνήσουν και δεν θα τη λάβουν ακόμα κι αν στα δύο κόμματα προστεθούν και κάποια άλλα (όπως η «Δημοκρατική Συμμαχία» της κ. Μπακογιάννη, αν εισέλθει στη Βουλή).
Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προσπαθούν, πάση θυσία, να αυξήσουν τα ποσοστά συσπειρώσεώς τους, αλλά αυτό παραμένει δύσκολο, καθώς ο πολιτικός τους λόγος είναι ελάχιστα πειστικός, τα όσα λένε ή υπόσχονται αναιρούνται ευκόλως από την ίδια την πραγματικότητα, δηλαδή από το Μνημόνιο, ακόμη δε και ψηφοδέλτιά τους, δεν εμπνέουν, ούτε συσπειρώνουν τον κόσμο τους.
Και στην προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν το εκλογικό σώμα κατασκευάζουν μύθους και διλήμματα, όπως με την «κυβερνησιμότητα» ή το «χάος», ενώ ουδέν ακούγεται για δύο βασικά ζητήματα, τα οποία θα τα βρει μπροστά της η κοινωνία την επαύριον των εκλογών: Ότι τον Ιούνιο υπάρχει δέσμευση να ληφθούν πρόσθετα μέτρα, ύψους 14 δισ. ευρώ, που αφορούν νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, κατάργηση και των τελευταίων κοινωνικών παροχών και φυσικά η δέσμευση ότι η Ελλάδα θα πρέπει να υποβαθμισθεί σε οικονομικό, παραγωγικό και κοινωνικό επίπεδο και να εξομοιωθεί με χώρες όπως η Βουλγαρία, η Λιθουανία, η Κροατία.
Τα περί «κυβερνησιμότητας» ή «χάους» χρησιμοποιούνται για να καλυφθεί η κοινωνική και εκλογική τους κατάρρευση, όπως δε τονίζει, στο «Παρόν», ο καθηγητής Μενέλαος Γκίβαλος, «πρόκειται για μια πολιτική ανοησία, μέσω της οποίας επιδιώκουν να επιβάλλουν την αντίληψη ότι οι πολίτες θα δεχθούν την πορεία καταστροφής, θα αγνοήσουν την εξαθλίωσή τους και θα ψηφίσουν το «δίδυμο», προκειμένου να υπάρξει σταθερή κυβέρνηση... Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας και για υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών».
Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια;
Ότι οι αρχιτέκτονες του χάους, απειλούν με χάος αν δεν ψηφισθούν.
