Από τον Γρηγόρη Πρεζεράκο
Το «διαίρει και βασίλευε» αποτελεί μια πολύ παλιά μέθοδο αποδιοργάνωσης του αντιπάλου. Είναι δεδομένο ότι όποιος γνωρίζει την τέχνη να διαιρεί τον εχθρό, διαθέτει από χέρι ένα πλεονέκτημα, αλλά προφανώς πρέπει και η αντίπαλη πλευρά να είναι επιρρεπής και δεκτική στη διαίρεση και τη διχόνοια.
Ιστορικά έχουμε συναντήσει αρκετές φορές την εφαρμογή αυτής της μεθόδου, άλλοτε υπέρ υμών με τη διαίρεση των αντιπάλων, κυρίως κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και άλλοτε δυστυχώς εναντίον μας, όταν και υποστήκαμε τα κακά αποτελέσματα της διαίρεσής μας και της διχόνοιας μας.
Μία από τις χειρότερες περιπτώσεις διχόνοιας που προέκυψε χρονικά, μετά από αυτή της επανάστασης του ’21, ήταν όταν οι «σύμμαχοί» μας μας διαίρεσαν και βασίλευαν βάζοντάς μας σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, που προέκυψε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε είμαστε μεταξύ των νικητών και αντί να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να διεκδικήσουμε τα εθνικά μας δίκαια, γίναμε εύκολα θύματα του «διαίρει και βασίλευε», επειδή κάποιοι προέταξαν τη μωροφιλοδοξία τους από το συμφέρον της πατρίδaς.
Πρόσφατα ζήσαμε τη διχόνοια, που πέτυχαν να μας επιβάλλουν αυτοί που έχουν τον πλούτο και τη δύναμη να διαμορφώνουν την παγκόσμια και τοπική κοινή γνώμη και να προωθούν το «δικό τους» κόμμα - εργαλείο στην εξουσία. Αυτή τη διχόνοια τη βιώσαμε με τη μορφή των μπλε και πράσινων καφενείων, τη δημιουργία του πρασινοφρουρού, της πράσινης κομματικής κάρτας, ως το καλύτερο εφόδιο για διορισμό στο δημόσιο ή της «δυσμενούς» μετάθεσης του ένστολου συμπολίτη μας, γιατί δεν στήριξε το κυβερνών κόμμα.
Το αποκορύφωμα της πιο πρόσφατης και περίεργης διχόνοιας είναι ότι ενώ το κόμμα του «λεφτά υπάρχουν», μέσα στις πρώτες ώρες μετά την εκλογή μας παρέδωσε στο ΔΝΤ και στην Τρόικα, η άλλη πλευρά εντελώς τυχαία διαιρείται, κυριαρχείται από τη διχόνοια, ανακαλύπτει κάθε μορφής ανόητη και ανώφελη αυτοκριτική, βλέπει την αρκούδα και ψάχνει τις πατημασιές και τελικά αναπαράγει πλειάδα αρχηγών και στρατηγών, που ξεπερνούν σε αριθμό τους πολλούς Ρωμαίους αυτοκράτορες την εποχή της παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο κάθε ένας από αυτούς τους αρχηγούς θέλει οπωσδήποτε να σώσει την πατρίδα μόνος του και στη συνέχεια επιβάλλουν στο λαό σωρεία επιτηδευμένων συγχύσεων.
Συγχέουν την πρόσκληση και την έλευση του ΔΝΤ και της Τρόικας και την υπογραφή του μνημονίου, από συγκεκριμένα κόμματα, με τη μετά από δύο χρόνια αναγκαστική ψήφιση και υπογραφή μιας δανειακής σύμβασης. Συγχέουν την παράδοση της χώρας στα ξένα συμφέροντα με την υπεύθυνη στάση. Προτείνουν στη συνέχεια των εγκληματικών πράξεων που έγιναν εναντίον της πατρίδας μας, να προβούμε σε βλακώδεις, καταστροφικές και εν τέλει νταηλίδικες ενέργειες μόνο και μόνο για να ξεθυμάνουμε. Παραγνωρίζουν τη γενναία πολιτική πράξη της αγνόησης του πολιτικού κόστους, αντί της εύκολης, πρόσκαιρης και ψηφοθηριακής ικανοποίησης του ψηφοφόρου υποθηκεύοντας το αύριο. Διότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε τη δύναμη να αγνοήσει το πολιτικό κόστος και να προτιμήσει τη συνετή στάση «υπέρ πατρίδος» από μια άνετη αυτοδυναμία, που θα τον καθιστούσε μέγα βασιλέα των ερειπίων. Των ερειπίων μιας χώρας που την έκτισαν πραγματικοί επαναστάτες και σώφρονες πολίτες και όχι αριβίστες, λαϊκιστές και εύκολοι πλειοδότες.
Το τραγικό είναι ότι ενώ μέχρι τώρα παρατηρούσαμε φαινόμενα διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων, τώρα παρατηρούμε έντονα φαινόμενα διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων μιας συγκεκριμένης παράταξης, η οποία είναι αυτή που αντικειμενικά, λόγω της ιστορίας της και του μεγέθους της, μπορεί να σώσει την κατάσταση. Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά είναι τυχαία, πάντως είμαι σίγουρος ότι είναι σημεία των καιρών και οι «καιροί ου μενετοί».
* Ο Γρηγόρης Πρεζεράκος είναι αντιπτέραρχος ε.α., αναπληρωτής τομεάρχης Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας
