Από τον Γιώργο Ζιαζιά
Από τις τόσες πλατείες που είχε και έχει η Λάρισα, Σάπκα, Ταχυδρομείου, Τρίγωνη Γ. Ολυμπίου και άλλες, τα παλαιά χρόνια ξεχώριζε η Κεντρική Μ. Σάπκα, η οποία στο πέρασμα του χρόνου άλλαξε πολλές φορές όνομα, πλατεία Σεραγιού, Δικαστηρίων, Θέμιδος, Απελευθερώσεως, Κωνσταντίνου του Νικητού, Β’ Σώματος Στρατού, γιατί στην πλατεία αυτή τότε, όταν η νύχτα άπλωνε τα μαύρα της πέπλα, απ’ όλες τις γωνιές της πόλης ξεκινούσαν προς την πλατεία αυτή κύματα κόσμου όλων των τάξεων.
Η πλατεία αυτή στα παλαιά εκείνα χρόνια δεν ήταν φροντισμένη, απλώς στολιζόταν με μια υψωμένη κυκλική και περιζωσμένη με καλλιτεχνικά κάγκελα εξέδρα, όπου τις Κυριακές η δημοτική μπάντα έπαιζε διάφορα μουσικά κομμάτια. Στην περίοδο όμως του μεσοπολέμου, στολίστηκε γύρω-γύρω με φαρδιά πλακόστρωτα πεζοδρόμια και μερικά δένδρα, κυρίως πεύκα, στα χρόνια δε που ακολούθησαν ασφαλτοστρώθηκε και στολίστηκε με παρτέρια και άνθη, αφού βέβαια γκρεμίστηκε η εξέδρα, ένα από τα λάθη του δημάρχου Σάπκα.
Βόμβαζε από ανθρώπινο μελίσσι τα ζεστά καλοκαιριάτικα βράδια το μεγάλο τεραίν της πλατείας αυτής, όπου χιλιάδες κόσμος σουλατσάριζε, περπατούσε χωρίς να κουράζεται, φλυαρούσε, κουτσομπόλευε και ερωτοτροπούσε, μέχρις όμως την δεκάτην νυκτερινήν ώραν προ φαγητού, όπως έλεγαν τότε, με ταξική όμως διάκριση.
Τη νότια πλευρά της, που τότε ήταν συνέχεια της οδού Κούμα, όπου δηλαδή σήμερα τα Δικαστήρια, μέχρι τη γωνία Κούμα-Παπαναστασίου, που ανυψώνονταν δύο μεγάλα καφεζαχαροπλαστεία, το «Πανελλήνιο» ή «Ντόρε» και το «Παλλάδιον», που συγκέντρωναν τον καλό-ελίτ κόσμο της Λάρισας, κατελάμβαναν τα πεζοδρόμια των καταστημάτων αυτών, τα στρωμένα τραπέζια και οι καρεκλοπολυθρόνες που γέμιζαν κυρίως με οικογένειες, όπως επίσης με τραπέζια του εστιατορίου «Ερμής», που ήταν στη γωνία Κούμα-Μ. Αλεξάνδρου και που τα έστρωνε μπροστά στα παλιά οικήματα των Δικαστηρίων, στο ασφαλτοστρωμένο δε κατάστρωμα του δρόμου βολτάριζαν οι νεαροί γόνοι των οικογενειών αυτών, που καθήμενοι παρακολουθούσαν και καμάρωναν απολαμβάνοντας συνάμα τα ποτά και τις ακριβές τότε πάστες. Δεν έλειπαν όμως να χαζεύουν και οι λάτρεις του ανατολικού χουζουριού και να παρακολουθούν το τροτουάζ των περιπατητών, ξαπλωμένοι σε δυο-τρεις καρέκλες, αδιαφορώντας για τις δίκαιες διαμαρτυρίες.
Στο νότιο, επίσης, τμήμα του φαρδιού πλακοστρωμένου πεζοδρομίου της πλατείας, έκαναν περίπατο ή μάλλον μαγκανοπήγαδο ζευγάρια μεγαλύτερων, νεαρών και νεανίδων, που άλλα αρέσκονταν μόνο στο κόρτε και άλλα που συνέθεταν ερωτικές μελωδίες και έπλεκαν ειδύλλια.
Στο μέσο της πλατείας έκαναν βόλτες άνω-κάτω οι παρακατιανές τάξεις και βέβαια ο συνωστισμός εκεί ήταν μεγαλύτερος. Βούιζε και βόμβαζε περισσότερο η πλατεία εκεί από τα μιλιούνια των περιπατητών. Τέλος, στο πλακόστρωτο επίσης πεζοδρόμιο που άπτονταν με την οδό τότε των Εξ (Κύπρου) που ήταν και περισσότερο σκοτεινό, έκαναν τσάρκες ως επί το πλείστον φαντάροι και συγγενείς, φίλοι και φίλες αυτών.
Όπως προανέφερα, μέχρι τις 10 τη νύχτα η πλατεία βούιζε από κόσμο, γιατί μετά το φαΐ που μεσολαβούσε, άρχιζε η δεύτερη φάση με νέα έξοδο για θέαμα, χορό και γλέντι. Γέμιζαν τα εξοχικά τότε κέντρα «Αλκαζάρ», «ΣΕΚ», «Όαση», «Καρύδειο», «Παυσίλυπο», «Πευκάκια» κ.λπ. τα τόσο γραφικά που διέθεταν ορχήστρες μουσικές, πίστες χορού, νούμερα ντόπια και ευρωπαϊκά, τα εκλεκτότερα, με συνέπεια οι Λαρισαίοι να μην εννοούν να πέσουν στα κρεβάτια τους αν δεν περνούσαν τα μεσάνυχτα και οι λάτρεις του ξενυχτιού αν δεν έσκαζαν οι ακτίνες του ηλίου, όταν μάλιστα η ζέστη παρατείνονταν. Η Λάρισα πάντοτε είχε ζωή και κίνηση, εκτός από τα τελευταία αυτά δύσκολα και καταστροφικά χρόνια που περνάει η χώρα μας.
