* Του αντ-γου ε .α. και επίτιμου υπαρχηγού ΕΛ.Α.Σ. Γρηγ. Αναγνώστου
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός, οικονομολόγος, τεχνοκράτης, ή φιλόσοφος για να καταλάβει τι είναι εκείνο που κρατάει τη χώρα μας σε πραγματική «ομηρία» και η κρίση αντί να αμβλύνεται, συνεχώς να βαθαίνει. Είναι λυπηρό η Ελλάδα με τόσα συγκριτικά πλεονεκτήματα, να παραμένει ουραγός στην Ε.Ε., ενώ άλλες χώρες της Ευρωζώνης που μπήκαν σε μνημόνια να έχουν ξεπεράσει την κρίση και να έχουν περάσει στη φάση της ανάπτυξης. Η ξεχωριστή γεωγραφική θέση της Πατρίδας μας, της προσδίδει μία μοναδική ταυτότητα. Η χώρα μας αποτελεί μέρος της Ευρώπης, χωρίς να είναι Δύση, μέρος των Βαλκανίων, χωρίς να είναι Βαλκάνια, μέρος της Εγγύς Ανατολής, χωρίς να είναι Ανατολή. Είναι το επίκεντρο των εμπορικών και ενεργειακών οδών. Ποιο είναι όμως το αντίκρισμα και το γεωπολιτικό μας μέρισμα, στο διεθνές «χρηματιστήριο» ισχύος; Τί μας οδηγεί σε πράξεις εθνικής αυτοχειρίας; Γιατί συμβαίνει μόνο σε μας αυτή η παραδοξότητα; Γιατί η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι μια ιστορία χρέους και επαναλαμβανόμενων χρεοκοπιών; Γιατί πάντα το ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει; Πού χάθηκε από το 1981 έως σήμερα, ο πακτωλός κοινοτικών επιδοτήσεων και άτοκων επενδυτικών επιχορηγήσεων;
Το ξέσπασμα της κρίσης θα περίμενε κανείς να οδηγήσει όλους μας μπροστά στον καθρέφτη. Να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, πέρα από στερεότυπα και ιδεοληψίες και να αποφασίσουμε την αναμέτρηση με τα πραγματικά προβλήματα. Και να μη φύγουμε μέχρι να προσδιορίσουμε τον δικό μας ρόλο στην εθνική τραγωδία. Η πιο φυσιολογική εξέλιξη από μια ψύχραιμη «ορθοτόμηση» της πραγματικότητας, θα ήταν να οργανωθούμε πολιτικά στη βάση του πατριωτικού καθήκοντος και να πορευτούμε με κοινή γραμμή πλεύσης ένα Εθνικό Σχέδιο Σωτηρίας της χώρας, μέχρι τουλάχιστον να βγει η χώρα από την κρίση. Οι Ιάπωνες μετά το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκοσίμα, επανέφεραν στην πατρίδα τους δις κεφάλαια για να ενισχύσουν την οικονομία τους. Αντίθετα στην Ελλάδα, αποσύρθηκαν στο εξωτερικό καταθέσεις 100 δις € κατά τη διάρκεια της κρίσης. Ποιός αμφιβάλλει αν τα 100 δις είχαν έρθει από τις ξένες τράπεζες στις ελληνικές, θα είχε γυρίσει σελίδα η ελληνική οικονομία; Αντί να τεθεί το συμφέρον της Πατρίδος υπεράνω όλων, εμείς συνεχώς χάνουμε χρόνο, «χρήμα» και αξιοπιστία. Αποδεικνύεται ότι καμιά κρίση δεν είναι ικανή για να πάρουμε τα μαθήματά μας και να διδαχθούμε από αυτά. Μάταια προτρέπει ο Κ. Παλαμάς: «Όταν αλύπητη βαριά ξεσπά η ανάγκη και προστάζει, ανάξιος είναι όποιος διστάζει».
Το αιώνιο μικρόβιο της διχόνοιας, που τροφοδοτεί την ιδιοτέλεια, τον κομματισμό και τον εγωισμό, είναι τελικά «ανίκητο» και δεν υποχωρεί, ούτε μπροστά στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της εθνικής επιβίωσης. Οι παθογένειες είναι παρούσες και αλώβητες, γιατί οι μεγάλες ρήξεις με τους παράγοντες της ελληνικής χρεοκοπίας δεν έγιναν ποτέ. Γιατί αυτές δεν μπορούν να γίνουν με λόγια και συνθήματα, με δημαγωγική ρητορική και επικοινωνιακές πομφόλυγες για το κομματικό ακροατήριο, ούτε μη τη διακήρυξη των καλών προθέσεων. Γιατί λείπει η απαραίτητη πρώτη ύλη που είναι η χρησιμοποίηση της απλής λογικής, ο ελεύθερος και αδογμάτιστος τρόπος σκέψης και η «επανάσταση του αυτονοήτου». Λείπει η βούληση για σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα, τη διαφθορά, τον κομματισμό, το λαϊκισμό και τον πελατειακό μηχανισμό.
Κατ΄αρχήν ως χώρα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε για την πραγματική συλλογική μας ταυτότητα και την εθνική μας ιδιοπροσωπία, αν θα γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα που θα σέβεται και θα υπηρετεί τους θεσμούς, ή θα «αλληθωρίζουμε» προς «ανατολάς», ή θα κυριαρχεί η ιδεολογία της «θυματοποίησης» για να συντηρεί το μύθο ότι κάποιος άλλος μας «χρωστάει» και πρέπει να μας σώσει. Αν θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε υπό καθεστώς απειθαρχίας, αντιπαράθεσης με την εξουσία και απείθειας προς τους νόμους. Αν θα περάσουμε από την πολυπραγμοσύνη του «βολεύεσθαι» σε αυτή του βουλεύεσθαι και της εξυπηρέτησης του συλλογικού καλού. Αν θα χρησιμοποιούμε πατριωτικές «κορώνες» στο εσωτερικό, αλλά τα χρήματά μας θα τα βγάζουμε έξω στην ασφάλεια των Ελβετικών τραπεζών. Αν οι πιο αφελείς άνθρωποι θα είναι οι συνεπείς φορολογούμενοι, ενώ οι «έξυπνοι» ποντάρουν πάντα στην ελληνικής εμπνεύσεως πατέντα της «περαίωσης». Αν θα διαλύσουμε την απαξιωτική αμοιβαιότητα μεταξύ πολίτη και κράτους – εξουσίας. Αν θα διαλύσουμε την κρατική απαξίωση προς τα άξια τέκνα της Χώρας. Αν θελήσουμε να δούμε γιατί οι Έλληνες όπου «γης», διακρίνονται και μεγαλουργούν και γιατί αυτό δεν γίνεται στη χώρα τους. Αν αποφασίσουμε ότι σε βασικούς τομείς , όπως π.χ. η ασφάλεια, η παιδεία, η εξωτερική πολιτική, δεν επιτρέπεται η διαμόρφωση Αd hoc εθνικών πολιτικών, αλλά η διαχρονική επένδυση στρατηγικού «κεφαλαίου». Αν καταλάβουμε ότι η δημιουργία πλούτου και η ανάπτυξη φέρνει τους μεγαλύτερους μισθούς και όχι οι μισθοί την ανάπτυξη. Αν θα σταματήσει η «ασυνέχεια» του Κράτους σε κάθε κυβερνητική μεταβολή. Αν θα σταματήσουν τα πολιτικά κόμματα το σύνδρομο της αδυναμίας και του φόβου, να το εμφανίζουν με το επίχρισμα του πολιτικού ρεαλισμού. Αν θα μείνουνε "Δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι…", όπως έλεγε ο Βάρναλης και θα αντλούμε «εις πύθον Δαναΐδων» πολεμώντας κάτι που ουδέποτε ήταν εχθρός.
Επιτέλους να αποφασίσουμε τη ρήξη, ανεξαρτήτως κόστους, με όλους τους παράγοντες της ελληνικής παθογένειας και πρώτα από όλα με τη διαφθορά, σε όλες τις εκφάνσεις της (διαπλοκή, γραφειοκρατία, φοροδιαφυγή, λαθρεμπόριο, εξωχώριες εταιρείες, το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος κ.ο.κ.) που έχουν δημιουργήσει αβάστακτη ανισοκατανομή των βαρών στους πλέον ευάλωτους και αδύναμους πολίτες. Μόνο το κόστος της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα, σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ, αγγίζει το 6,8% του ΑΕΠ, δηλαδή φθάνει στα 14 δισ. ευρώ (ο αντίστοιχος μέσος όρος στην Ευρώπη των «27» είναι 3,5%), ενώ η ετήσια επιβάρυνση στις ελληνικές επιχειρήσεις κυμαίνεται στα 6 - 8 δισ. ευρώ. Ωστόσο υπάρχει «πεισματική αντίσταση» στον εκσυγχρονισμό του δημοσίου, που περνάει μέσα από την ψηφιοποίηση των αρχείων και τη διασύνδεσή τους για να είναι δυνατή η εκ μέρους του δημοσίων Υπηρεσιών αναζήτηση των δικαιολογητικών των ενδιαφερομένων να επενδύσουν στη χώρα μας. Να γιατί δεν φτιάχνουμε τα νοσοκομεία μας, τις εφορίες, τη δημόσια διοίκηση, το κτηματολόγιο, τα ταμεία μας, τη διαχείριση των σκουπιδιών, τα πάντα;».
Να γίνουν επιτέλους οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλλονται από όλες τις Κυβερνήσεις, άλλα ουδέποτε πραγματοποιούνται. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα όραμα εθνικής σωτηρίας, η απουσία του οποίου –κυριολεκτικά– μας έχει φέρει μπροστά στον γκρεμό. Δυστυχώς πλέον το ρολόι του χρόνου δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, στο 2009, όταν μια ανάλογη πορεία θα μπορούσε να εγκαινιαστεί με μικρότερες απώλειες. Έστω και τώρα τα πολιτικά κόμματα, ας αφήσουν στο περιθώριο τις στείρες αντιπαραθέσεις και ας συνεργασθούν για ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα διασφαλίζει πολιτική και οικονομικά σταθερότητα. Ας αποφασίσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και τον λαό τους, να κηρύξουν εθνικό συναγερμό και με εθνικό σχέδιο να συνεργασθούν για τη σωτηρία της Πατρίδας.
