Του Αθανάσιου Φώτου, επί τιμή δικηγόρου
Μέσα στο πνιγερό κλίμα των τελευταίων ημερών, την αγωνία, την αβεβαιότητα, τους προβληματισμούς, την απαισιοδοξία και τις ανησυχίες μας, μέσα στην καταιγίδα που ενέσκηψε, όσον αφορά στην τύχη αυτού του τόπου, από την οικονομική κρίση, που μας ταλανίζει τα τελευταία χρόνια, με τις γνωστές συνέπειες για όλους μας, η απόφαση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, να παραιτηθεί της μηνιαίας χορηγίας του, χαιρετίστηκε με αγαλλίαση και ανακούφιση από την πλειονότητα του λαού.
Η λαϊκή συνείδηση τον τελευταίο καιρό ήταν και είναι βαθιά πληγωμένη. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει πέσει σε τραγική παρακμή και σε πλήρη ανυποληψία. Η καθαρότητά του έφθασε στο σημείο να χλευάζεται και να λοιδωρείται από τους πολίτες. Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας μπορεί να καθησύχασε για λίγο τον λαϊκό ξεσηκωμό, δεν σηματοδότησε όμως την ελπίδα της σωστικής αλλαγής στον τόπο μας, από τους άρχοντές του.
Παρά την ευμενή απήχηση της απόφασης και τα κολακευτικά σχόλιά της από το κοινό, ακούσθηκαν και άλλες φωνές που διετύπωσαν την άποψη, ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κινήθηκε αργά, πολύ αργά και σε χρόνο ακατάλληλο, πιεσμένος από τη γενική κατακραυγή και απόγνωση του λαού. Πρόκειται για όλους εκείνους, που θέλουν να φέρουν τον τίτλο του «προοδευτικού» και αρκούνται κυρίως σε δημαγωγικά συνθήματα, που κάθε λίγο και λιγάκι εκθέτουν από τα τηλεοπτικά κανάλια, όπου μόνιμα είναι φιλοξενούμενοι. Συμπεριφέρονται ως προστάτες και υπερασπιστές των ενδεών και αδυνάμων, των μισθωτών, συνταξιούχων, των λαϊκών εν γένει στρωμάτων, χωρίς όμως ο λόγος τους να είναι πειστικός.
Για να βρίσκονται δε πάντα στον αφρό και στην επικαιρότητα, μας μιλούν για τη δυστυχία του λαού, την ανισομερή κατανομή του εθνικού πλούτου, τις αντιπαραθέσεις τους με την εξουσία, τους κοινωνικούς αγώνες τους και τις θυσίες, που υποβάλλονται για το λαό. Τώρα όμως που ήλθε η ώρα να κάνουν τα λόγια τους πράξη και να αποδείξουν, ότι αυτά για τα οποία μάχονται και αγωνίζονται, όχι μόνο τα πιστεύουν, αλλά συγχρόνως και τα υλοποιούν, τεχνηέντως ξεγλιστρούν και αποφεύγουν να λάβουν καθαρή και έντιμη θέση. Κοιτούν να προστατέψουν τον μισθό τους, τα προνόμιά τους, τα κεκτημένα τους. Σε αυτή τη στάση των προσωπικών τους επιλογών, στέκομαι προσεκτικά με σκεπτικισμό και αναρωτιέμαι μήπως τους αδικώ. Αφήνω όμως την κρίση και αποτίμηση αυτή στους φίλους αναγνώστες. Και δεν έχω παρά να σεβαστώ τη γνώμη τους.
Τούτη εδώ την ώρα που βρισκόμαστε στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης και της δοκιμασίας της πατρίδος μας, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αντιπαλότητα ανάμεσά μας, πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι, μονιασμένοι, αγαπημένοι, με καθαρότητα ψυχής, με αποφασιστικότητα και με σθένος να σταθούμε όρθιοι χωρίς συμπτώματα δειλίας και ατολμίας, να αντιπαλέψουμε με νύχια και με δόντια το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης, κάνοντας έντιμο ανδρικό αγώνα με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, όπως αρμόζει στον λαό μας, για την αλλαγή σελίδας, στην πορεία της ζωής μας. Ο λαός μας έχει ψυχή, έχει παράδοση δική του, έχει την ιστορία του, τη δική του θέληση, την αυτοπεποίθησή του και προς αυτήν την κατεύθυνση θα πορευθεί ενωμένος, δυνατός, ισχυρός, για να βγει από την κρίση, που σήμερα έχει περιπέσει.
Είναι αλήθεια, ότι η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας άνοιξε το δρόμο για παραδειγματισμό και μίμηση και σε άλλους, όπως στους τριακόσιους της Βουλής, γενικούς γραμματείς των Υπουργείων, περιφερειάρχες, δημάρχους, ακαδημαϊκούς, ανώτατους δικαστικούς, στρατηγούς και γενικά σε όλους τους υψηλόμισθους αυτού του τόπου. Είναι καιρός να μιμηθούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να συμβάλουν και αυτοί στην κοινή προσπάθεια. Ο λαός θέλει τους άρχοντές του να είναι πρωτοπόροι στις δύσκολες στιγμές του Έθνους, τους θέλει να βρίσκονται κοντά στους αδύναμους και πονεμένους για να ζεστάνουν τις απογοητευμένες καρδιές τους, να ηγούνται αυτοί και να χαράσσουν πρώτοι με το παράδειγμά τους, τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι εμείς οι άλλοι.
Ακόμα στην προσπάθεια αυτή πρέπει να προστρέξουν οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εργολάβοι, μεγαλογιατροί, δικηγόροι μηχανικοί κ.ο.κ.
Μετά τη σκυτάλη πρέπει να την πάρουν οι φωτεινοί αστέρες του πενταγράμμου, οι δοξασμένοι τραγουδιστές της χώρας, οι άνθρωποι με τη μεγάλη κοινωνική προβολή, με τους πολλαπλούς θαυμαστές, αυτοί που συνεγείρουν τα πλήθη και γεμίζουν τα στάδια και τα κλειστά γυμναστήρια με κόσμο, με τις συναυλίες που κάνουν. Είναι πλέον καιρός να μπουν και αυτοί στο χορό. Ας διοργανώσει ο καθένας τους με το προσωπικό του, μια συναυλία και τα έσοδά της να τα δώσει στο κράτος. Αυτοί το ταλέντο τους θα χρησιμοποιήσουν, χρήματα από την τσέπη τους δεν πρόκειται να δώσουν. Από εμάς θα τα πάρουν και θα τα δώσουν στην πολιτεία και η τελευταία ας τα αξιοποιήσει για τους σκοπούς που προσφέρονται. Και να είναι βέβαιοι, ότι η πράξη τους αυτή θα επικροτηθεί και ο κοινός θαυμασμός και η καταξίωσή τους από όλους εμάς, θα τους συνοδεύει στη ζωή τους. Το ίδιο θα μπορούσαν να πράξουν και οι ΠΑΕ της Σούπερ Λίγκα και του ΚΑΕ Μπάσκετ, οι θιασάρχες κ.τ.λ.
Η παραπάνω αναφορά μου δεν εξαντλεί τον κατάλογο των υπόχρεων, απλά είναι ενδεικτική και σκοπό έχει να δώσει το έναυσμα και να αφυπνίσει όλους τους Έλληνες, που έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν τη χώρα. Και είναι αυτοί πράγματι πολλοί. Αρκεί να θέλουν.
Όλοι μας γνωρίζουμε την κρισιμότητα των καιρών, πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε και το χρέος της αποστολής μας για τη διάσωση της χώρας από την κατρακύλα και τον γκρεμό. Τα δεινά, που μαστίζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, συνεπεία των κακών χειρισμών του παρελθόντος, δεν πρόκειται να ξεπεραστούν εύκολα και ανώδυνα. Θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούν και να βασανίζουν τις λαϊκές μάζες για πολύ καιρό. Χρειάζεται εγερτήριο σάλπισμα ανάμεσά μας. Πρέπει να μας ενώνει η αδελφοσύνη και η αγάπη. Μία φωνή πρέπει να μας διακατέχει όλους μας αυτήν εδώ την περίοδο. Μία φωνή που να μας καλεί και να λέγει: Σώστε την πατρίδα. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά. Μιμηθείτε το παράδειγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όσοι μπορείτε (και είσθε πολλοί) δώστε ένα μέρος του πλούτου σας, στη χώρα που τούτον τον καιρό τον έχει ανάγκη. Σταματήστε τη χλιδή και την ευμάρεια και αφουγκραστείτε τη φωνή του πονεμένου λαού. Δώστε του λίγη χαρά και ανακούφιση. Την έχει ανάγκη. Και περισσότερο τούτη τη στιγμή, που ο ίδιος πληρώνει την τραγωδία.
