Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Πανηγύρισαν ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος και οι εταίροι του στην κυβέρνηση για τα συμφωνηθέντα στις Βρυξέλλες, σχετικά με τη νέα δανειακή σύμβαση, η οποία, όμως, δένει «χειροπόδαρα» τη χώρα για πολλές ακόμη δεκαετίες, σύμβαση η οποία επικυρώνει την περαιτέρω απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος (αν και την «κρατά» ακόμη στη ζώνη του ευρώ – και αυτό ίσως να είναι θετικό) και φυσικά θέτει οριστική ταφόπλακα σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, σε αυτό, δηλαδή, που τα τελευταία 35 χρόνια (με όλα τα στραβά του) θεωρούσαμε ως «κοινωνικό κράτος».
Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί για τη «νέα εθνική, ιστορική, επιτυχία», (φράση την οποία έχουμε ακούσει τόσες φορές τα τελευταία δύο χρόνια, σε σημείο που, ως κοινωνία, έχουμε βαρεθεί να μας... σώζουν) δεν ευσταθούν σε καμιά περίπτωση, καθώς αν ρίξουμε μια ματιά στο διεθνή τύπο, αλλά και αν διαβάσουμε τα όσα επιμένουν να δηλώνουν οι «σκληροί» της ΕΕ (Γερμανοί και Ολλανδοί, ως εκφραστές συγκεκριμένων ελίτ στην Ευρώπη και στις χώρες τους) ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί ότι η Ελλάδα «σώθηκε».
Το αντίθετο συμβαίνει, καθώς άπαντες προεξοφλούν, αφενός ότι θα υπάρξει (το 2015) νέος δανεισμός προς την Ελλάδα και αφετέρου ότι θα χρειασθεί, στο τέλος, ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για τη χώρα, «αντί της μανιώδους εμμονής στην αποπληρωμή του χρέους», όπως έγραψε το γερμανικό Spiegel.
Παρά το γεγονός ότι οι ηγεσίες των δύο (πρώην) μεγάλων κομμάτων εξουσίας, που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, έχουν συμφωνήσει με τις επιταγές των τοκογλύφων δανειστών της χώρας, εντούτοις οι (υποτιθέμενοι) εταίροι εξακολουθούν να μας θεωρούν αναξιόπιστους. Πλην, όμως, αυτή η κατηγορία είναι το πρόσχημα για να καλύψουν αφενός την αμηχανία στην οποία ευρίσκονται (καθώς οι συνταγές που προωθούν για την κρίση έχουν αποτύχουν και φοβούνται ένα ευρωπαϊκό ντόμινο) αφετέρου είναι δεδομένες οι εσωτερικές συγκρούσεις στις διάφορες ευρωπαϊκές ελίτ, συγκρούσεις που αποτυπώνονται στις κατά καιρούς «αντικρουόμενες» (;) δηλώσεις της καγκελαρίου Μέρκελ, του αντικαγκελαρίου Φίλιπ Ρέσλερ και του υπουργού των Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ
Η νέα δανειακή σύμβαση έκλεισε, λοιπόν, το Βερολίνο πήρε όσα ζήτησε, αλλά, ήδη, οι «εφαρμοστικοί νόμοι» με τα μέτρα, που θερίζουν ακόμη περισσότερο ό,τι έχει απομείνει από μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, δείχνουν ανάγλυφα το «Ολοκαύτωμα» (σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα) της ελληνικής κοινωνίας, ενώ ενδεικτική είναι και η προειδοποίηση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, ότι «σπείραμε ανέμους και τώρα θερίζουμε θύελλες: Το πακέτο του νέου δανείου, μας πουλά ακριβά χρόνο και ελπίδα, ενώ συνεχίζει αμετανόητα να μας κρατά σε βαθειά και μακριά ύφεση».
Σε πείσμα δε των πανηγυρισμών (και παρά τα 79 μέτρα που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση) εντός του Ιουνίου επέρχονται κι άλλα μέτρα, που «θα χρειαστούν» για το 2013 και 2014, όπως ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παντελής Καψής.
Είναι, εξάλλου, προφανές ότι το νέο Μνημόνιο εμπεριέχει όλα όσα ήθελαν οι Γερμανοί και οι λοιποί δανειστές της χώρας, καθώς μάλιστα θα είναι κατοχυρωμένες και συνταγματικά οι απαιτήσεις τους και εμπράγματες οι υποχρεώσεις του δανειζόμενου: Ταυτόχρονα, υπάρχουν το αγγλικό δίκαιο, που διέπει τη συμφωνία και που ανοίγει την Κερκόπορτα στον τομέα της «αξιοποιήσεως» υπερ των δανειστών, ακόμη και του ορυκτού πλούτου της χώρας, ο νέος ειδικός λογαριασμός, ο οποίος «δένει» το δανεισθέντα, δηλαδή την Ελλάδα και φυσικά η αυξημένη εποπτεία (κι ας λέει ο Επίτροπος Όλι Ρεν ότι η Κομισιόν θα είναι ο διαιτητής και ο προπονητής στη χώρα) και το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, που ξεκινά τις εκχωρήσεις Δημόσιας Περιουσίας σε ξένα συμφέροντα και εγχώριες δυνάμεις, που θα συνεργαστούν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Εξασφαλίζονται απόλυτα οι τοκογλύφοι δανειστές, ενώ δεν υπάρχει καμιά εξασφάλιση για τα ασφαλιστικά Ταμεία (δηλαδή για τους κόπους των εργαζομένων) και για τους μικροομολογιούχους, οι οποίοι έχουν εμπιστευθεί τις αποταμιεύσεις τους, σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
ΝΕΟ ΔΑΝΕΙΟ ΚΑΙ «ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ»
Ωστόσο, το πρακτορείο Reuters και η εφημερίδα Financial Times αποκάλυψαν μία «αυστηρά εμπιστευτική» δεκασέλιδη έκθεση της Τρόικας για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία είναι «εξαιρετικά πιθανό» να χρειαστεί και τρίτο πακέτο δανεισμού μετά το 2015, που μπορεί να κυμανθεί μεταξύ 50 και 115 δισ. ευρώ.
Οι συντάκτες της εκθέσεως εκφράζουν αμφιβολίες για την ικανότητα «των ελληνικών αρχών να εφαρμόσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις πολιτικές προσαρμογής στον ρυθμό που προβλέπεται» και τονίζουν ότι η πορεία μειώσεως του χρέους «είναι εξαιρετικά επισφαλής», λόγω πιθανών καθυστερήσεων στην εφαρμογή αυτών των μέτρων.
Σύμφωνα με τους Financial Times, η εκτίμηση που διαμορφώνεται στο Βερολίνο, το Άμστερνταμ και το Ελσίνκι είναι ότι ούτε το δεύτερο δάνειο των 130 δισ. θα είναι επαρκές για την Ελλάδα.
Δεν είναι δε τυχαίο ότι ακόμη και ο πολύς Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Β. Σόιμπλε απάντησε καταφατικά όταν ρωτήθηκε αν στην Ελλάδα θα εφαρμοστεί και κάποιου είδους «Σχέδιο Μάρσαλ», θέση την οποία προωθούν άλλοι ευρωπαϊκοί παράγοντες, όπως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τραπέζης Επενδύσεων Βέρνερ Χόγιερ.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ
Κατά τον ξένο Τύπο, οι σημειωθείσες διαφοροποιήσεις εντός της Γερμανίας, με τις «αντικρουόμενες» (;) δηλώσεις των κ. Σόιμπλε , Ρέσλερ και της Άνγκελα Μέρκελ, οφείλονται στην κρίση εμπιστοσύνης ότι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν και στην άποψη ότι ίσως να έχουν δημιουργηθεί τα απαραίτητα «τείχη ασφαλείας», ώστε να προστατευθεί η ευρωζώνη ακόμη και σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας.
Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε ότι:
Ο Β. Σόιμπλε δήλωσε ότι «προσπαθώ να μην χάσω την υπομονή μου. Αλλά έχω την εντύπωση ότι οι αρμόδιοι στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Οικονομικών και όσοι συμμετείχαν στη συνεδρίαση του Eurogroup έχουν πράγματι αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης».
Ο αντικαγκελάριος Φίλιπ Ρέσλερ δήλωσε ότι «δεν θα δεχτούμε άλλους εκβιασμούς από την Ελλάδα. Καμία παροχή χωρίς αντιπαροχή και αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης».
Είναι προφανές πως η μεν Α. Μέρκελ, ως εκφράζουσα ένα τμήμα της γερμανικής ελίτ φοβάται ότι μια ελληνική χρεοκοπία θα σημάνει αποσταθεροποίηση όλης της ευρωζώνης, αλλά ο Β. Σόιμπλε, ως εκφράζων ένα άλλο τμήμα, δεν αποκλείει τη χρεοκοπία και δεν νοιάζεται αν θα συμβεί, εκτιμώντας ότι η ευρωζώνη μπορεί πλέον να αντέξει.
«Ανάμεσα στην καγκελάριο και τον υπουργό Οικονομικών διαγράφεται διάσταση απόψεων για τον ενδεδειγμένο δρόμο διάσωσης της Ελλάδας», έγραψε η γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung».
Παρά τα νέα δάνεια, παρά τους πανηγυρισμούς, στο Γερμανικό Υπουργείο των Οικονομικών οι σχεδιασμοί δεν εστιάζουν πλέον στο πώς θα αποφύγει η Ελλάδα την πτώχευση, αλλά στο πώς θα διασφαλιστεί η Γερμανία και η σημερινή της κυβέρνηση από το ενδεχόμενο να βρεθεί και νομικά υπόλογη ότι δεν φρόντισε τα συμφέροντα των γερμανών πολιτών.
«Τα κίνητρα του Σόιμπλε είναι αινιγματικά», έγραψαν οι Financial Times, επισημαίνοντας ότι ο Γερμανός υπουργός «θέλει να είναι ο μεγάλος Ευρωπαίος και σωτήρας του ευρώ, αλλά φαίνεται ότι έχει χάσει την πίστη του στη διάσωση της Ελλάδας».
Ωστόσο, προ τριημέρου, ο Β. Σόιμπλε, φάνηκε πως άλλαξε «τροπάρι» και δήλωσε ότι, βοηθώντας την Ελλάδα, «βοηθάμε προπάντων εμάς τους ίδιους» και αφού απέρριψε τις εισηγήσεις για αποκλεισμό της χώρας από την ευρωζώνη και για εγκατάλειψη της ζώνης του ευρώ ώστε να καταρρεύσει, παραδέχθηκε:
«Τότε θα είχαμε πολύ σοβαρά οικονομικά μειονεκτήματα» και αναφέρθηκε συγκεκριμένα στην εξάρτηση της γερμανικής οικονομίας από τις εξαγωγές.
«Όλη αυτή η φιλολογία ότι οι Ευρωπαίοι θεωρούν την Ελλάδα αναξιόπιστη και έχουν βαρεθεί να τη διασώζουν (!) που αναμηρυκάζουν με θλιβερό τρόπο ιθαγενείς κύκλοι, είναι για λαϊκή κατανάλωση. Στην πραγματικότητα αντανακλά τη στρατηγική αμηχανία και τις αντιθέσεις στους κόλπους του ευρωιερατείου για τον τρόπο αντιμετώπισης, όχι τόσο της ελληνικής κρίσης, που είναι η κορυφή του παγόβουνου, όσο της κρίσης του ευρώ, που είναι το παγόβουνο», εκτιμά ο πάντοτε εύστοχος πολιτικός αναλυτής Σταύρος Λυγερός στην «Καθημερινή».
Άλλωστε, ορισμένοι κύκλοι της γερμανικής ελίτ θεωρούν ότι όσα είχε να κερδίσει το Βερολίνο από το ευρώ τα κέρδισε και θεωρούν ότι είναι προτιμότερο για τη Γερμανία να διακινδυνεύσει την επιβίωση του κοινού νομίσματος από το να πληρώσει έναν υψηλό λογαριασμό.
Προφανώς αυτούς τους κύκλους εκπροσωπεί ο Β. Σόιμπλε, ενώ η καγκελάριος Μέρκελ δείχνει να συντάσσεται με εκείνους που έχουν επίγνωση ότι αν σπάσει ένας κρίκος της αλυσίδας, δηλαδή αν πτωχεύσει η Ελλάδα, τότε θα προκληθεί ένα ντόμινο, το οποίο πιθανότατα θα οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωζώνης.
Οι κυρίαρχοι αυτοί κύκλοι δεν έχουν, σε τελική ανάλυση, καταλήξει στο τι τους συμφέρει και τι όχι και ως εξ αυτού βλέπουμε αυτές τις «αντικρουόμενες» δηλώσεις, ενδεικτικές της αμηχανίας τους, αλλά και της αδυναμίας τους να εξεύρουν οριστική λύση στο συστημικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη.
ΥΓ.
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, των δημοκρατικών κατακτήσεων και, εν τέλει, της ίδιας της έννοιας της Δημοκρατίας, δυστυχώς προβλέπονται από τα Μνημόνια που έχουν υπογραφεί.
Προφανώς για να το... εμπεδώσουμε καλύτερα, ο Θόδωρος Πάγκαλος δήλωσε ότι «εγώ είμαι υπέρ του να χάνει κάνεις την κυριαρχία του. Πάντα ήμουν. Πάντα έλεγα ότι είμαι Ευρωπαίος και μάλιστα υπέρ του φεντεραλισμού. Ναι, μπορούμε να το δούμε με εθνικά κριτήρια».
Ο δε καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου (σ.σ. θα τρίζουν τα κόκαλα του Αριστόβουλου Μάνεση) Ευ. Βενιζέλος έκανε λόγο για «εξουθενωτική πολυφωνία» στην Ελλάδα.
Τελικά η κατρακύλα δεν σταματάει πουθενά.
