Αγαπητή Ελευθερία,
Πολλή συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό σχετικά με το τι ισχύει απ’ την εφαρμογή του Αγγλικού Δικαίου στη Σύμβαση Δανείου της χώρας μας. Κατ’ αρχάς πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ του δικαίου της συμβάσεως και του δικαίου της εκτελέσεως αποφάσεως, αφού τα της εκτελέσεως είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα και διέπονται πάντα από το δίκαιο του τόπου της εκτελέσεως.
Η επιλογή του δικαίου της συμβάσεως είναι μια υπόθεση ιδιαιτέρως σοβαρή και η εφαρμογή στη Δανειακή Σύμβαση του Αγγλικού δικαίου έχει ιδιαίτερες συνέπειες.
Το δίκαιο αυτό κατ’ αντίθεση προς το δίκαιο των λεγομένων Civil Law Countries (όπως είναι οι χώρες που έχουν Ρωμαιογενές δίκαιο, ιδία ενοχικό δίκαιο ως (λ.χ. οι χώρες της Δυτ. Ευρώπης – πλην Αγγλίας, Ουαλίας και Ιρλανδίας – η Τουρκία η Ιαπωνία και οι χώρες του πρώην Σοβιετικού Συνασπισμού) είναι δίκαιο εξαιρετικά αυστηρό. Στο δίκαιο αυτό ισχύει κυριολεκτικά το pacta sunt servanta και δεν ισχύουν κανόνες ευθυδικίας (equity – aequitas) όπως κανόνες περί ανωτέρας βίας, κατάχρησης δικαιώματος, ή συναλλακτικών ή χρηστών ηθών που ισχύουν και αναγνωρίζονται από το Ελληνικό Δίκαιο. Υπό το Αγγλικό Δίκαιο ισχύει πάντα και μόνο αυτό που συμφωνήθηκε και είναι εκτελεστό. Συνεπώς όποιο δικαστήριο και αν επιληφθεί διαφοράς που θα προκύψει απ΄ τη Σύμβαση, θα την εξετάσει υποχρεωτικά με βάση το Αγγλικό Δίκαιο. Η απόφαση και αν ακόμη εκδοθεί από Αγγλικό δικαστήριο, θα εκτελεσθεί στην Ελλάδα όπως και κάθε άλλη απόφαση με βάση το Ελληνικό δίκαιο της εκτελέσεως και εναντίον κάθε περιουσίας του Ελληνικού δημοσίου, πλην βεβαίως κείνης που εξαιρείται της κατασχέσεως (λ.χ. η Ακρόπολη).
Παύλος Β. Σιούφας
δικηγόρος Καρδίτσας
