Του Νικ. Μπέτσιου, υποστράτηγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
Ήρωας ή νεομάρτυρας τελικά είναι ο σημερινός Έλληνας συνταξιούχος; Ασφαλώς είναι και ήρωας και νεομάρτυρας, ίσως τελικά καταντήσει και... οσιομάρτυρας. Και εξηγούμαι το γιατί. Ήρωας είναι, γιατί καλείται να σώσει τη χώρα με τους «ώμους» του -ως άλλος Ηρακλής ή ως σύγχρονος superman. Νεομάρτυρας είναι, γιατί, ενώ δεν ευθύνεται για την εγκληματική λεηλασία της χώρας, καλείται με τον «βούρδουλα» να υποστεί όλες τις τιμωρίες των επιβαλλόμενων επαχθών οικονομικών μέτρων σε βάρος του.
...Οσιομάρτυρας -όπως πάει- θα... ανακηρυχθεί, γιατί στη μεγάλη του πλειοψηφία, δεν έκλεψε, δεν διοίκησε, δεν πλούτισε παράνομα, δεν είναι υπόλογος διαφθοράς, δεν, δεν, δεν..., ενώ σήμερα οι... σωτήρες μας τον πέταξαν στα λιοντάρια, όπως πετούσαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, τους πρώτους χριστιανούς.
Η παρούσα κυβέρνηση, στον πανικό της, προκειμένου να εξεύρει τους επί πλέον απαιτηθέντες πόρους εκ μέρους των δανειστών μας και υπό την πίεση των απειλών τους, έντρομη «πρωτοτύπησε» ελαφρύνοντας και πάλι τις ...παχυλές συντάξεις, διαπράττοντας μία ακόμη λεηλασία στο εισόδημα του δύσμοιρου συνταξιούχου, αφού αδυνατεί ακόμη να εισπράξει έσοδα και οικονομικούς πόρους από όσους θα μπορούσαν και θα έπρεπε να συνεισφέρουν.
Έτσι λοιπόν τα συνήθη θύματα, καλούνται και πάλι να σώσουν τη χώρα. Προ ολίγων ημερών ακούγαμε και βλέπαμε τους παραπαίοντες και αξιοθρήνητους πολιτικούς μας σωτήρες, να μας διαβεβαιώνουν ότι «έσωσαν τις συντάξεις». Έλεος, έχει καταντήσει μαύρο ανέκδοτο... Υποτιμούν και καταφρονούν την σκέψη μας, το μυαλό μας, την υπομονή μας, την αντοχή μας και την αξιοπρέπειά μας. Η αναξιοπιστία, η υποτακτικότητα, η ανευθυνότητα και το γεγονός ότι «έχουν χάσει την μπάλα από το γήπεδο», ευδοκιμεί σε όλο της το μεγαλείο... όχι δεν θέλουμε άλλες... κόκκινες γραμμές, γιατί μόνο κόκκινα εσώρουχα φοράμε.
Το μόνο παρήγορο και ελπιδοφόρο, μέσα στη μαύρη καταχνιά, μας αχνοδείχνει δειλά-δειλά, η αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών, διακεκριμένων προσώπων, της τέχνης, της επιστήμης, στάση η οποία μπορεί να θέσει κάποιο φραγμό στην εξαλλοσύνη των ισχυρών, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να ανάψει τη σπίθα στα αποκαΐδια της ψυχής των Ελλήνων.
Λοιπόν άγνωστε συνταξιούχε, τι προτιμάς, «μνημείο πεσόντων μνημονίου», η ανδριάντα «με κατάθεση στεφάνων» από τους επιζώντες, ή μήπως «φωτοστέφανο» νεομάρτυρα να σε τιμούν με ευσέβεια οι πιστοί...
Δυστυχώς οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Η ελπίδα;
