Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
«Κάποτε κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί» (Κωστής Παλαμάς)
Αναρωτιέμαι έντονα βλέποντας γύρω μου το πολύμορφο δράμα της χώρας μου. Ποια κοινωνία, άραγε, θα μπορούσε κάποτε ν΄ αντιδράσει; Μια κοινωνία όπου οι περισσότεροι θα λαδώνονται και λαδώνουν, βολεύονται και βολεύουν; Οπου οι τύχες αυτού του ιστορικού έθνους που δημιούργησε ασύλληπτο πολιτισμό παγκοσμίων διαστάσεων, καθορίζουν εδώ και δεκαετίες εκτός λίγων εξαιρέσεων, σπιθαμιαία αναστήματα, άτομα άγλωσσα και ατάλαντα, δίχως όραμα, που το ταπείνωσαν, εκμεταλλεύτηκαν και εξευτέλισαν τόσο όσο κανείς μέχρι σήμερα κατακτητής, κατακτώντας το, κατά Μακρυγιάννη «μπαίχνιο και περίγελο των Εθνών;». Μπορεί κάποιες φορές να επιδείξαμε κάποιες εφήμερες συναισθηματικές εξάρσεις σε συλλαλητήρια, αλλά επιστρέψαμε αμέσως στον κυρίαρχο της καθημερινότητάς μας υλισμό και μηδενισμό, δηλαδή στο μίζερο μαρασμό μας. Οι Ελληνες χρόνια τώρα είμαστε σε τροχιά παρακμής και υπανάπτυξης. Χρεοκοπημένοι σε όλα τα επίπεδα του βίου μας, όχι τόσο διότι είναι σε διάλυση η οικονομία μας (αυτό είναι αποτέλεσμα, δεν είναι η αιτία της παρακμής μας). Ούτε Ευρωπαίοι γίναμε, ούτε Ρωμιοί παραμένουμε. Διαφθείραμε τη γλώσσα μας, ακρωτηριάσαμε την ιστορία μας, λοιδορήσαμε την πίστη μας, παραμορφώσαμε την παιδεία μας, κατασπιλώσαμε την ταυτότητά μας, θάψαμε το φιλότιμό μας, ακολουθήσαμε αδιαμαρτύρητα το δρόμο της κάθε αλλοτρίωσης. Μεταλλαχτήκαμε. Δεν είναι τραγικό, όταν σ΄ αυτή την ιστορική ώρα δεν ξέρουμε τι θέλουμε, τι είμαστε και το χειρότερο, δεν έχουμε άλλο όραμα πλην της οικονομικής μας σωτηρίας, που και αυτό συνοδεύεται με ασάφεια διεκδικήσεων και στόχων; Ουδείς σώφρων άνθρωπος τολμά να επικαλεστεί το παρόν μας ως θετικό παράδειγμα. Ολοι και για όλα επικαλούμαστε «το ένδοξο παρελθόν μας» και μπορεί να ξυπνούμε δειλά όπως φαίνεται, από τη νάρκη και τη βόλεψή μας, όχι όμως γιατί ενεργοποιήθηκε κάτι μέσα μας, αλλά γιατί απλούστατα τελειώνει η δόση του ναρκωτικού υλισμού μας. Και τώρα; «… Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων…» (Οδ. Ελύτης «Αξιον Εστί»). Το ερώτημα τούτη την έσχατη ώρα είναι: Ποιοι οδηγούν ξαρμάτωτα στα σκλαβοπάζαρα της ελεύθερης αγοράς τα παιδιά μας, δελεάζοντάς τα με το ανύπαρκτο όνειρο της «αλλαγής», της «ανάπτυξης» και της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και τώρα βγάζουν σε πωλητήριο το μέλλον τους; Ποιοι και με ποιο δικαίωμα παίζουν με τη ζωή και τον ιδρώτα του λαού μας και τον οδηγούν στην απόγνωση, στην απαξίωση και στην κατάθλιψη ακόμη; Στο όνομα ποιας Δημοκρατίας κατάντησαν έναν ολόκληρο λαό, που έχει δώσει αγώνες και θυσίες για την ελευθερία του, υποτελή στο Δ.Ν.Τ.; Και τέλος, ποιος ή ποιοι επιτέλους θα εμπνεύσουν το λαό μας και θα οδηγήσουν τη χώρα σε απάνεμο λιμάνι; Στην παρούσα κρίση, αν υπήρχαν ηγετικά αναστήματα ανάλογα των περιστάσεων, έστω και σ΄ ένα μόνο τομέα του συλλογικού μας βίου, η παρουσία τους ίσως λειτουργούσε σαν καταλύτης ραγδαίων ανακατατάξεων. Αλλά πού θα βρεθούν αυτά τα αναστήματα; Ποια παιδεία θα τα γεννήσει και ποια κοινωνία θα τα αναδείξει; Μακάρι, από αγανακτισμένοι πολίτες να γίνουμε κάποτε μετανοημένοι άνθρωποι και τότε ίσως αποκτήσει άλλο νόημα η ζωή μας. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό «ας διαφυλάξουμε με αξιοπρέπεια την έντιμη πενία μας». Το κλείσιμό μας, με την παρέμβαση των στίχων του ποιητή: «Μας φέρανε στο χείλος της αβύσσου, μας σπρώξανε να πέσουμε σ΄ αυτή, μας δώσανε κλειδιά του Παραδείσου, γιατί στην Κόλαση θα διάβαιναν αυτοί/ Η κόλαση όμως του λαού τους περιμένει, για να λογοδοτήσουν τώρα εδώ, να διαλαλήσουνε σ΄ όλη την οικουμένη, ποιος έκλεψε ετούτο το λαό/. Στο τέλος η ψυχή μας θα νικήσει, θα μείνει όρθια στη λύσσα του Βοριά, θα είναι αυτή που θα μας αναστήσει, και που θα φέρει στην πατρίδα ξαστεριά!
* Ο Γεώργιος Ν. Ξενόφος, είναι πρώην στέλεχος ΥΠ.ΕΘ.Α., λογοτέχνης και συγγραφέας.
