Του Γιώργου Ζιαζιά
Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι τα παλιά χρόνια η Ευρώπη είχε μεγάλους και ξεχωριστούς ηγέτες, φυσιογνωμίες που διέθεταν ισχυρή διανόηση, που ήταν γεννημένοι να ηγούνται, να κυβερνούν και να είναι άξιοι τιμής, σε αντίθεση με σήμερα που της λείπουν και αυτής.
Τέτοιες ικανές πολιτικές φυσιογνωμίες είχε παλαιότερα και η Ελλάδα, αλλά και στην πιο σύγχρονη εποχή, που έφεραν τη σφραγίδα της τελειότητας, της αλήθειας, πολιτικές φυσιογνωμίες με εμπνεύσεις και εμψυχωτές που ξεσήκωναν τα πλήθη.
Σήμερα όμως υπάρχει κανένας μεγάλος πολιτικός, που να μπορεί να ενθουσιάζει τον λαό, να τον παρασύρει, να του αφοσιωθεί, να τον λατρέψει; Πού είναι σήμερα οι ρήτορες που ενθουσίαζαν στο κοινοβούλιο συναδέλφους πολιτικούς, δημοσιογράφους, θεωρεία; Πού υπάρχει ο δυνατός εκείνος που να συγκινεί και ενθουσιάζει και που να έχει ψυχική δύναμη δυνατότερη από την υλική, που να μην έχει δηλαδή το μυαλό του στην τσέπη, όπως πολλοί σήμερα και μάλιστα σε περίοδο οικτράς οικονομικής κρίσης;
Πού είναι ο εμψυχωτής; Δυστυχώς λείπει. Μεγάλο κενό. Απελπιστική κατάσταση. Φοβερή κατάπτωση με γενίκευση ατομικιστικού πυρετού. Λείπει δυστυχώς η μεγάλη πολιτική μορφή και επικρατεί η μετριοκρατία, που είναι η θανάσιμη πληγή της συγχρόνου ελληνικής εποχής.
Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα έχει αρχηγούς κομμάτων, έχει καθηγητές Πανεπιστημίου, έχει σμήνος πολιτευομένων, έχει πληθώρα διανοητών και άλλων αξιολόγων ανθρώπων. Όμως, και τι μ’ αυτό; Δεν έχει εμψυχωτή, δεν έχει τον άντρα που πρέπει, έχει... φελλούς και αυτή είναι η μεγαλύτερη δυστυχία της σύγχρονης Ελλάδας.
Αλλά μήπως έχουν εμψυχωτή και τα κράτη του ευρώ της Ευρώπης; Και εκεί φελλοί και μετριότητες που ασχολούνται με συνέδρια επί συνεδρίων, με γνώμες και απόψεις, που αλλάζουν μέρα με τη μέρα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα για το γενικό καλό της Ευρώπης. Άλλη μια πληγή, απελπιστική κατάσταση και κατάπτωση.
