Του Λάζαρου Μακρή
Εντονότατη υπήρξε η αντίδραση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών κατά των μέτρων που επιβάλλουν τα όργανα της Ε.Ε. στην Ελλάδα, με ένα κόστος δυσθεώρητο που συνεπάγεται η έγκριση της επόμενης δόσης δανεισμού, και με αποφάσεις στηριγμένες σε παντελώς αβάσιμες υποθέσεις εργασίας, όπως ισχυρίζονται.
Για τον λόγο αυτό και με επίσημη επιστολή του, από 08/02/2012, ο επικεφαλής της ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών Hannes Swoboda ενημέρωσε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, ότι θα κληθεί μετά από αίτημα των σοσιαλιστών, να απαντήσει σε συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις ερωτήσεις που αφορούν στους όρους του προγράμματος δανεισμού προς την Ελλάδα, στις αρμοδιότητες των υπαλλήλων που εμπλέκονται στο πρόγραμμα, αλλά και στη βάση των ατυχών συνταγών τους, οι οποίες μέχρι σήμερα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν σπιράλ ύφεσης.
Παρόμοιες επισημάνσεις είχαν γίνει και κατά την πρώτη φάση που επιχειρήθηκε η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης από τον τότε πρόεδρο του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος Πουλ Νίρουπ Ράσμουσεν, αλλά και από την ηγετική φυσιογνωμία του Μάη του ’68 και σημερινού στελέχους του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος Νανιέλ Κον - Μπετίτ. Ωστόσο, η αμηχανία και απροθυμία των συντηρητικών της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν το ελληνικό πρόβλημα, μετέτρεψε τον χρηματοδοτικό μηχανισμό, από όπλο κατά των κερδοσκόπων... σε απλό νεροπίστολο.
Ο Hannes Swoboda, με την πρόσφατη ηχηρή παρέμβασή του, μιλώντας με σκληρή γλώσσα, χαρακτηρίζει την τρόικα «ιδεολογικό τιμωρό» και ο Νανιέλ Κον – Μπετίτ βαφτίζει τους πιστωτές της χώρας μας «ταλιμπάν του φιλελευθερισμού».
Πού πήγαν αλήθεια οι εμβληματικές λέξεις και οι παλιότερες επίμονες αναφορές των κειμένων της Ε.Ε. στην οικονομική σύγκλιση και κοινωνική συνοχή;
Έχει δίκιο ο Swoboda να τονίζει στην επιστολή του την ύψιστη σημασία να λογοδοτήσουν άμεσα οι αξιωματούχοι που επέβαλαν στην Ελλάδα ένα τοξικό μείγμα υφεσιακών και κοινωνικά καταστρεπτικών πολιτικών. Διαφωνεί κατηγορηματικά με τη θέση της τρόικας ότι η Ελλάδα δεν έχει κάνει αρκετά και απαιτούνται περισσότερες θυσίες από μια χώρα με ένα εκατομμύριο ανέργους μιας αγοράς εργασίας πέντε εκατομμυρίων, την ώρα που το επίπεδο διαβίωσης έχει διολισθήσει κατά 34% από το 2004.
Όχι ότι οι παραπάνω επισημάνσεις δεν εξηγήθηκαν ή δεν αναπτύσσονται από Έλληνες πολιτικούς με επάρκεια ή με μεγάλη σαφήνεια στο εξωτερικό. Ωστόσο, η επιχειρηματολογία τρίτων, εκτιμάται πάντα σαν λιγότερο μεροληπτική και ότι δεν υποκρύπτει υστεροβουλία.
Σημασία όμως έχει τελικά ότι, η Ελλάδα κάτω από καθεστώς καταναγκασμού, εκβιασμών και ακραίων πιέσεων κλήθηκε να αποφασίσει μεταξύ των δυο παρακάτω εναλλακτικών: Φτωχότερη με ψήγματα προοπτικής ή ασύντακτα χρεοκοπημένη με μετάπτωση στην «εποχή των παγετώνων»; Και αποφάσισε το λιγότερο κακό.
Αναμφίβολα πρόκειται για συμβιβασμό. Θεμιτό συμβιβασμό. Διότι, ακόμη και ο μεγαλύτερος επαναστάτης όλων των εποχών, ο Β. Ι. Λένιν, ισχυρίζονταν πως όταν είναι κανείς υποχρεωμένος να επιλέξει με το πιστόλι στον κρόταφο, τότε η όποια επιλογή του αποτελεί μεν συμβιβασμό, αλλά θεμιτό συμβιβασμό.
Παρόλα αυτά το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, ιδιαίτερα όλοι όσοι άσκησαν εξουσία, έχουν την ελάχιστη υποχρέωση μιας συγγνώμης προς τους Έλληνες πολίτες. Οφείλουν μια συγγνώμη για τα λάθη, τις παραλείψεις και τη στρεβλή αναπτυξιακή πολιτική που επέτρεψαν ή επέβαλαν στις προηγούμενες δεκαετίες. Συγγνώμη, γιατί επιτρέπουν ακόμη και σήμερα στις τάξεις των βιομηχάνων να πωλούν τα προϊόντα τους φθηνότερα στο εξωτερικό και ακριβότερα στη χώρα μας. Συγγνώμη, γιατί επέτρεψαν και επιτρέπουν στο γιατρό, στον δικηγόρο και σε άλλους συμπαθείς επαγγελματίες να δηλώνουν εισοδήματα χαμηλότερα από τα επιδόματα ανεργίας, όταν είναι γνωστό ότι η μισή φοροδιαφυγή αν καταπολεμούνταν, η χώρα θα κατέγραφε πρωτογενή πλεονάσματα και δεν θα χρειαζόταν να προσφύγει ποτέ σε εξωτερικό δανεισμό. Συγγνώμη, γιατί επέτρεψαν σε πολλούς γεωργούς να στηρίζονται στην επιδοματική πολιτική μόνο αντί της πραγματικής παραγωγής και σε πολλούς κτηνοτρόφους ενίοτε να μετράνε... ποδάρια αντί για κεφάλια στο κοπάδι, όταν επρόκειτο να επιδοτηθούν. Συγγνώμη, γιατί επέτρεψαν τη δημιουργία ενός υπερμεγέθους και ασύμμετρου κράτους, αλλά και γιατί ανέχθηκαν παραβατικές συμπεριφορές κρατικών λειτουργών, στη λογική της πελατειακής αντίληψης και στο όνομα της ασυλίας της μονιμότητας και ατιμωρησίας.
Τέλος, συγγνώμη, γιατί η φιλολαϊκή επίφαση των παραπάνω επιλογών αποτέλεσε τη Lehman Brothers της ελληνικής οικονομίας, την ωρολογιακή βόμβα δηλαδή πάνω στην οποία καθόμασταν όλοι πανευτυχείς, χαμογελαστοί και αμέριμνοι. Λες και τη ζημία θα την πλήρωναν άλλοι.
