Ιδιαίτερη ευλογία για κάθε χριστιανό αποτελεί η προσκύνηση των ιερών λειψάνων των αγίων της Εκκλησίας μας. Η προσκύνηση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνία μαζί τους και ευκαιρία πνευματικής ανατάσεως.
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας υπήρξαν συνειδητά μέλη Χριστού, φορείς των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Το μαρτυρούν τα άπειρα λείψανα αγίων σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, τα οποία ευωδιάζουν και θαυματουργούν και αποτελούν για τους πιστούς ταμεία χάριτος και αγιασμού. Γι’ αυτό και τα τιμούμε, τα προσκυνούμε, τα ασπαζόμαστε.
Τα λείψανα των αγίων μας είναι «τιμιώτερα λίθων πολυτελών καί δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον», «θησαυρός ατίμητος της Εκκλησίας».
Ένα τέτοιο πνευματικό θησαυρό αξιώνεται να υποδεχθεί η πόλη μας στην ενορία της Του Θεού Σοφίας με πρωτοβουλία του αξιέπαινου και ακούραστου εφημερίου της π. Ιωαννικίου Βαρβαρέλη.
Ο θησαυρός αυτός είναι η χαριτόβρυτη κάρα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία.
Με την ευκαιρία αυτή θεωρούμε αναγκαίο να κάνουμε γνωστά στο αναγνωστικό κοινό λίγα στοιχεία από τη ζωή και τα θαύματά του.
Ο όσιος Δαβίδ, κατά το βιογράφο του μοναχό Χριστοφόρο, γεννήθηκε στη Γαρδινίτσα, το σημερινό Κυπαρίσσι του Δήμου Αταλάντης, το 1519. Μεγάλωσε σε σπίτι φτωχικό, που σεβόταν όμως και αγαπούσε τον Θεό, την πατρίδα και τον συνάνθρωπο, την εικόνα του Θεού. Οι γονείς του «έζων εναρέτως, δηλαδή με προσευχάς, με νηστείας, με ελεημοσύνες, με δάκρυα» και τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Από μικρός ευλαβείτο τους αγίους, μα περισσότερη αγάπη και ιδιαίτερη ευλάβεια έτρεφε στον Πρόδρομο, μπροστά στην εικόνα του οποίου προσευχόταν επί ώρες, γι’ αυτό και ονομάστηκε «Το παιδί του Προδρόμου». Παρόμοια φιλική σχέση και οικειότητα με τους αγίους είχαν παλιότερα αρκετοί χριστιανοί, οι οποίοι συνομιλούσαν μαζί τους «ως ει τις λαλήσει προς τον εαυτού φίλον».
Μεγαλώνοντας ο Δαβίδ έδειχνε κλίση στα γράμματα. Ο πατέρας του βλέποντας αυτή του την έφεση αναζήτησε δάσκαλο, με την καθοδήγηση του οποίου καλλιέργησε την αγάπη προς το Θεό και τους Αγίους.
Σε ηλικία 15 ετών γνώρισε τον ιερομόναχο Ακάκιο, με τον οποίο συνδέθηκε πνευματικά. Ο Ακάκιος ήταν ένας δοκιμασμένος και έμπειρος ασκητής. Κοντά του ο Δαβίδ καλλιέργησε την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη και προ πάντων την υπακοή και τη σύνεση.
Επιθυμία του νεαρού Δαβίδ ήταν η αναζήτηση προτύπων. Στην προσπάθειά του αυτή πέρασε και από τη Μονή Οικονομίου στην Όσσα, δηλαδή το Μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου Στομίου της Μητροπόλεώς μας, όπου χειροτονήθηκε Διάκονος.
Όταν αργότερα ο Ακάκιος εκλέχτηκε επίσκοπος Ναυπάκτου τον κάλεσε κοντά του. Η υπακοή του στο Γέροντα Επίσκοπο ήταν υποδειγματική. Κάποτε τον έστειλε στην Άρτα για μια υπόθεση. Ξεκίνησε με τα πόδια και ξυπόλυτος. Στην Άρτα τον είδε κάποιος χριστιανός ανυπόδητο και τον σπλαχνίστηκε. Του έφερε ένα ζευγάρι παπούτσια. Τα δέχτηκε και γύρισε στη Ναύπακτο μ’ αυτά. Όταν τον είδε ο Ακάκιος του ζήτησε να τα επιστρέψει, γιατί τα πήρε χωρίς ευλογία. Τότε ο Δαβίδ πήγε και γύρισε στην Άρτα ξυπόλυτος κάνοντας μια πορεία οκτώ ημερών!
Αργότερα ο Ακάκιος τον πρότεινε για διάδοχό του στον επισκοπικό θρόνο, αλλά ο Δαβίδ αρνήθηκε. Δέχθηκε όμως να χειροτονηθεί πρεσβύτερος.
Και τότε ο λαός, όπως και σήμερα, υπέφερε και ζούσε κάτω από άθλιες οικονομικές συνθήκες. Με την ευλογία του Επισκόπου καλούσε τους κληρικούς και τους δίδασκε, τους καθοδηγούσε στο πνευματικό τους έργο. «Ο λαός, αδελφοί μου, (έλεγε) που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, πονάει και πεινάει και υποφέρει συχνά. Και ζητάει από μας παρηγοριά. Πώς να τους την προσφέρουμε όμως, αν δεν πάμε κοντά τους, αν δεν ζήσουμε κι εμείς, αν δεν νιώσουμε τη δοκιμασία τους;... Τη φτώχεια και τη σκλαβιά και την αγραμματοσύνη τα νιώθουν οι άνθρωποι τόσο τραγικά, γιατί δεν έχουν στην καρδιά τους τον Ιησού Χριστό. Γιατί, όσοι έχουν στην καρδιά τους τον Χριστό, δεν νιώθουν φτωχοί και σκλάβοι και μόνοι».
Όταν του ανατέθηκε η ηγουμενία στο μοναστήρι της Βαρνάκοβας, επειδή η απρόσεκτη ζωή των εκεί μοναχών προκαλούσε σκανδαλισμό στους πιστούς, προσπάθησε με το προσωπικό του παράδειγμα να τους συνεφέρει. Όμως, όπως κάθε θεάρεστο έργο πολεμιέται από τον ανθρωποκτόνο και μισόκαλο εχθρό, έτσι έγινε κι εδώ. Ο Άγιος συκοφαντήθηκε στους Τούρκους, συνελήφθη, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και απομακρύνθηκε από τη Μονή.
Διωκόμενος βρήκε καταφύγιο στην Εύβοια, σε μια σπηλιά όπου ζούσε ασκητικά χωρίς ανάγκες και απαιτήσεις. Μιλούσε στους βοσκούς της περιοχής και στους περαστικούς. Τους συνέπαιρνε με την αρετή και την ταπείνωσή του. Άρχισαν να έρχονται πολλοί για να τον ακούσουν, να τον συμβουλευτούν, να τον γνωρίσουν.
Αποκατέστησε τον ερειπωμένο ναό του Σωτήρος Χριστού, που βρήκε στην περιοχή, τον οποίο μετέτρεψε σε Μοναστήρι, αφού προηγουμένως με θαυμαστό τρόπο και ύστερα από προσευχή χτυπώντας στην πέτρα με το ραβδί του, ως άλλος Μωυσής, ανέβλυσε νερό.
Το Μοναστήρι του έγινε γνωστό ως «μοναστήρι ελεημοσύνης». Κανείς προσκυνητής ή επισκέπτης δεν έφευγε χωρίς να πάρει αγάπη και παρηγοριά. Χαρακτηριστικό της ανιδιοτελούς αγάπης του είναι το ακόλουθο περιστατικό. Κάποτε είχε έρθει στη Μονή ένας Τούρκος οικογενειάρχης γυμνός και πεινασμένος. Ο Όσιος τον έντυσε με καινούργια ρούχα και παπούτσια και τον ξεπροβόδισε φορτωμένο με πολλά τρόφιμα για τα παιδιά του.
Έκανε περιοδείες ενισχύοντας τον υπόδουλο λαό. Σε μια από αυτές πέρασε και από την πόλη μας προσκεκλημένος του επισκόπου Λαρίσης Νεοφύτου. Έμεινε δε τότε μερικές ημέρες και, κατά τον βιογράφο, «ωφελήθησαν πολλοί των χριστιανών εκ της διδασκαλίας του αγίου, ομοίως και ο σεβασμιότατος Ιεράρχης».
Έκανε θαύματα ενόσω βρισκόταν στη ζωή. Κάποτε περνούσε από την Κάρυστο για ανάγκη της Μονής. Βράδιασε και κατέλυσε στο Δίστο, ένα μικρό χωριό, το οποίο μαστιζόταν από την ελονοσία από τα πολλά έλη και τα κουνούπια. Οι κάτοικοί του μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία του έσπευσαν και τον παρακάλεσαν να προσευχηθεί για το μεγάλο αυτό πρόβλημα. Μετά από θερμή προσευχή του Αγίου αυτομάτως τα κουνούπια εξαφανίστηκαν. Για να αποφύγει δε τις τιμές των ανθρώπων έφυγε νύχτα από το χωριό και κατέλυσε στο διπλανό για λίγη ξεκούραση.
Του δόθηκε από τον Θεό και το χάρισμα να προείδει το τέλος του. Το ανακοίνωσε στους μοναχούς και τους ζήτησε να έχουν αγάπη και να εφαρμόζουν τον Νόμο του Θεού. Ο τάφος του έγινε τόπος προσκυνήματος και τα λείψανά του πηγή θαυμάτων. Στο Μοναστήρι του αναδείχθηκε στις μέρες μας μια άλλη μεγάλη οσιακή μορφή, ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (†21-11-1991).
Η θαυματουργική παρουσία του Οσίου συνεχίζεται ασταμάτητα και μετά την κοίμησή του. Και σήμερα ανταποκρίνεται στα αιτήματα εκείνων που με πίστη, ταπείνωση και θερμή προσευχή καταφεύγουν και ζητούν τη βοήθειά του.
Ας επιβλέψουμε και εμείς ταπεινά προς τη χάρη του με τα λόγια του υμνογράφου: «Δίδου ουρανόθεν ως συμπαθής, Δαβίδ θεοφόρε, αιτημάτων την παροχήν, τοις θερμώς αιτούσι, την χάριν σου παμμάκαρ και αίτει των πταισμάτων, ημίν την άφεσιν».
Ιωάννης Καραμήτρος, Θεολόγος
