Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Οι πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ Γιώργος Α. Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Γιώργος Καρατζαφέρης, παρά τους, «εκλογικής χρήσεως», θεατρινισμούς τους, συμφώνησαν, τελικώς, στα νέα μέτρα τα οποία επέβαλε η Τρόικα των δανειστών της Ελλάδος, μέτρα τα οποία βάζουν οριστική ταφόπλακα σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα και μετατρέπουν τη χώρα και τους πολίτες της σε απέραντο Νταχάου.
Οι τρεις αρχηγοί, αντί ουσιώδους διαπραγματεύσεως και κυρίως αντιστάσεως, για λόγους, αν μη τι άλλο, εθνικής αξιοπρέπειας και παρά τις, προεκλογικού τύπου, μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, λεονταρισμούς και πατριωτικού τύπου ρητορικές κορώνες, υπέκυψαν στις έξωθεν πιέσεις, απειλές, εκβιασμούς και τελεσίγραφα και μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται ότι έχουν οδηγήσει την κοινωνία στο δίλημμα μεταξύ υποταγής και εξεγέρσεως.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ο Γ. Α. Παπανδρέου, ο οποίος φέρει βασική και εγκληματική (αν και όχι αποκλειστική) ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδος και της κοινωνίας της, παραμένει(;) στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (μέχρι να φύγει, λένε κάποιες πηγές) αν και διαπιστώνει ότι η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει, η πολιτική της ηγεσία είναι πλήρως αναξιόπιστη, η κυβέρνηση μπορεί να πέσει, το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει και ο ίδιος αποδομείται συνεχώς, από όλους τους παράγοντες, οι οποίοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τον στήριζαν, ενώ έχει ενώπιόν του τη συμφωνία «συμπόρευσης» του Ευ. Βενιζέλου με τον Αν. Λοβέρδο.
Αντιθέτως, επιμένει να ζητεί την παράταση της θητείας της κυβερνήσεως του Λουκά Παπαδήμου, εκδοχή η οποία προωθείται από το ευρωπαϊκό ιερατείο και από παράγοντες της εγχώριας ελίτ, αλλά όχι από τη ΝΔ, την Αριστερά και την κοινωνία και σε μια πρωτοφανή προσπάθεια να αντιστρέψει τη σκληρή πραγματικότητα, προσπαθεί να οικοδομήσει ένα άλλο (δήθεν φιλολαϊκό) προφίλ, χωρίς δε να έχει κάνει ουδεμία αυτοκριτική για τα πεπραγμένα του, επιχειρεί «να τα βάλει» με τις τράπεζες και τις νεοφιλελεύθερες συνταγές, τις οποίες, όμως, ο ίδιος εφάρμοσε στο ακέραιο, δίχως καν να διαπραγματευθεί.
Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ
Ο (απερχόμενος;) αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία το 2009 λέγοντας ψέματα στον ελληνικό λαό, στη δε συνέχεια (όπως προκύπτει από μαρτυρίες ακόμη και στενών συνεργατών του) δεν διαπραγματεύθηκε το Μνημόνιο, ενώ παρά τις οργίλες διακηρύξεις του κατά της εμπλοκής του ΔΝΤ στην Ελλάδα, εντούτοις (σύμφωνα με τον Ντομινίκ Στρος Καν) είχε ζητήσει την υπαγωγή της χώρας στον εφιάλτη του Ταμείου.
Τον Γιώργο Α. Παπανδρέου χειροκροτούσαν, όταν βρισκόταν «στα πάνω» του (ή καλλιεργούσε προσδοκίες) και οι πολίτες (τους οποίους, στη συνέχεια, κορόιδεψε) αλλά και οι πάσης φύσεως βαρόνοι και δελφίνοι εντός του κόμματός του, οι οποίοι, όμως, ακολούθως τον εγκατέλειψαν και άρχισαν να τον υβρίζουν και να τον αποδομούν (σε μια προσπάθεια να αποσείσουν τις δικές τους, επίσης εγκληματικές, ευθύνες για το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο) φτύνοντας, δηλαδή, εκεί όπου κάποτε έγλειφαν και δεν γνωρίζουμε τι θα πράξουν στο μέλλον.
Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν τον Γιώργο Α. Παπανδρέου «τελειωμένο» και στηρίζουν την εκτίμησή τους αυτή, όχι μόνο στο πώς τον αντιμετωπίζουν σήμερα η ελληνική κοινωνία και οι δικοί του μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε μια σειρά «χτυπημάτων» που έχει δεχθεί – ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Η «Καθημερινή» σε άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά αναφέρει για τον Γ. Α. Παπανδρέου ότι «προσφέρεται για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα», και κάνει λόγο για «γόνους ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους».
Περαιτέρω τον αποκαλεί «ολίγιστο», ο οποίος «ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες, με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς», κάνει λόγο για «παραίτησή (του) από την εθνική κυριαρχία, η (δε) μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης».
Τις ίδιες ημέρες ο Γ. Α. Παπανδρέου δέχθηκε δύο ακόμη «χτυπήματα», το ένα από τον διοικητή της Τραπέζης Ελλάδος Γιώργο Προβόπουλο (τον οποίο ο πρώην πρωθυπουργός είχε διατηρήσει στη θέση του) και από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη (που και αυτός δεν έχει παραδεχθεί κανένα μερίδιο ευθύνης για το σημερινό κατρακύλισμα της χώρας).
«Η πορεία προς την κρίση θα μπορούσε να είχε ανακοπεί αν τα προβλήματα είχαν αντιμετωπισθεί εγκαίρως, πριν αφεθούν να λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις», δήλωσε (και είχε δίκιο) ο Γ. Προβόπουλος, ο δε παραδώσας στον κ. Παπανδρέου το δαχτυλίδι της διαδοχής του, ο Κώστας Σημίτης, επισήμανε (αλλά και αυτός κατόπιν εορτής) ότι η πολιτική του Μνημονίου είναι «μοιραίο πολιτικό λάθος».
Κατόπιν αυτών, ακολούθησε ένα εκτενές ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα» για τη «χλιδάτη» ζωή του αδελφού του πρώην πρωθυπουργού, Νίκου Παπανδρέου και ένα άρθρο του εκδότη Σταύρου Ψυχάρη στο «Βήμα», με το οποίο προτρέπει τον Γιώργο Α. Παπανδρέου να υποκλιθεί και να φύγει οριστικά από την πολιτική σκηνή.
«Δεν είναι ότι παραµένουν ατιµώρητοι οι πάσης φύσεως λωποδύτες που ενδύονται λεοντήν πολιτικού. Είναι ότι και αυτούς τους αποτυχηµένους πολιτικούς, που θα έπρεπε να έχουν µόνοι τους αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της µικρής ιστορίας, τους βλέπουµε διαρκώς µπροστά µας. Έτοιµους να ξαναπιάσουν την καρέκλα. Η παράσταση όµως τελείωσε. Επιτέλους, αυλαία!».
ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ
Παρά ταύτα, το τοπίο στο διαλυόμενο ΠΑΣΟΚ παραμένει θολό, καθώς, εκτός από τις παραιτήσεις βουλευτών, ο σημερινός αρχηγός του κόμματος υπαινίχθηκε, κάποια στιγμή, ότι αποχωρεί, αλλά οι επόμενες κινήσεις του, δείχνουν τον αντίθετο.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουμε, ήδη, έναν δεδομένο υποψήφιο, τον Ευ. Βενιζέλο (αν και προ ημερών δήλωνε δεν τον ενδιαφέρει να είναι υποψήφιος για την προεδρία του, γιατί τον δίνει μάχη για τη σωτηρία της χώρας) η δε συμφωνία του με τον Ανδρέα Λοβέρδο για «συμπόρευση», ξάφνιασε πολλούς στο κόμμα, μιας και ο υπουργός Υγείας θεωρείτο ο μεγάλος - μέχρι στιγμής, αντίπαλος του κ. Βενιζέλου για τη διαδοχή του κ. Παπανδρέου και με καλές προοπτικές (σύμφωνα με σχετική δημοσκόπηση) να κερδίσει.
Το περιεχόμενο της συμφωνίας Βενιζέλου - Λοβέρδου δεν έχει γίνει γνωστό, αν και λέγεται ότι μετά τις εκλογές (οπότε εκτιμάται ότι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία) ο κ. Βενιζέλος θα μείνει στο κόμμα και την Κοινοβουλευτική Ομάδα, ο δε κ. Λοβέρδος θα είναι το ισχυρό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ σε όποια κυβέρνηση συνεργασίας προκύψει.
Η συμφωνία Βενιζέλου - Λοβέρδου ήρθε στη χειρότερη στιγμή για τον Γιώργο Παπανδρέου, με την υπόθεση των στατιστικών στοιχείων να πηγαίνει στη Βουλή, προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες τόσο του σημερινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ όσο και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου σχετικά με το «φούσκωμα» του ελλείμματος το 2009.
ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΡΟΤΑ (!)
Την ίδια στιγμή, ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει να θέλει να αλλάξει ρότα, με προφανή στόχο να παγιδεύσει εκ νέου τους πολίτες κι ενώ εφάρμοσε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της Τρόικας, συνταγή η οποία απέτυχε, τόσο στη Σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Κόστα Ρίκα όσο και εν Ελλάδι, με επιστολή του στον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο, ετάχθη κατηγορηματικά κατά των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις (τις οποίες ο ίδιος και η κυβέρνησή του «πετσόκοψαν» αγρίως, με βάση τις εντολής των τροϊκανών) αλλά τελικώς συμφώνησε με το νέο μακελειό.
Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι όλο το θέατρο της δήθεν εσωκομματικής διαβουλεύσεως για τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο νέο Μνημόνιο, εξυπηρετεί μόνο την προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να κρατηθεί «στον αφρό» και να επαναφέρει το (δήθεν) φιλολαϊκό του προφίλ.
Ο σχεδιασμός του, όμως, παραμένει προς το παρόν αδιευκρίνιστος, ο δε Θόδωρος Πάγκαλος έχει επισημάνει ότι ο Γ. Παπανδρέου, σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ δεν έκλεισε το θέμα της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία και ότι αν ήθελε, θα μπορούσε να το είχε κάνει με πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Η δε αποκατάσταση του προσωπικού του προφίλ χρειάζεται χρόνο και συνεπώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου έχει σπεύσει να συμφωνήσει με την πρόταση του αρχηγού του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη να παραταθεί η θητεία της κυβερνήσεως Παπαδήμου, ο οποίος, όμως, δεν γνωρίζουμε αν, σε τελική ανάλυση, το επιθυμεί, με δεδομένα τα καθημερινά προβλήματα που του δημιουργούν οι κυβερνητικοί εταίροι.
Εν πάση, όμως, περιπτώσει, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι στην περίπτωση του Γ. Α. Παπανδρέου και των «χτυπημάτων» που έχει δεχθεί (που δεν είναι άδικα και απεικονίζουν την πραγματικότητα) έχει εφαρμογή το λεγόμενο ότι «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται», είναι βέβαιο ότι όλα αυτά δεν αφορούν στην κοινωνία – τουναντίον την εξοργίζουν – η οποία οφείλει (έστω κι αν φέρει το δικό της μερτικό ευθύνης) να σηκώσει κεφάλι και να τσακίσει όλους όσοι την έφεραν στη σημερινή κατάντια.
