Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου
«Η εμφάνισις του Υιού
του Θεούείναι ο άξων της
παγκοσμίου ιστορίας» (Έγελος)
Ο χριστιανικός κόσμος πανηγυρίζει την περίοδο του Πάσχα το χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Το θαύμα των θαυμάτων, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του χριστιανικού οικοδομήματος, την απόδειξη της θεότητος του Ιησού Χριστού, το βατερλώ της απιστίας.
Η εμφάνιση του Ιησού Χριστού στον κόσμο επέδρασε αποφασιστικά στην πορεία της ανθρωπότητος. Άλλαξε τη ροή της ιστορίας. Εγκαινίασε νέα περίοδο ζωής και πορείας των ανθρώπων.
Έτσι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού είναι το κέντρο της χριστιανικής θρησκείας και ο άξονας της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτό υποστηρίζει ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Έγελος (1770-1831), από τους πλέον επιφανείς των νεοτέρων χρόνων: «Πάσα ιστορία κατευθύνεται προς τον Χριστόν και προέρχεται εξ αυτού η εμφάνισις του Υιού του Θεού είναι ο άξων της παγκοσμίου ιστορίας».
Το λατρευτό πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αντιλέγεται και πολεμείται με σφοδρότητα από τους εχθρούς του χριστιανισμού. Γύρω από αυτό διεξάγεται η σκληρότερη μάχη στον κόσμο. Η μάχη μεταξύ πίστεως και απιστίας. Ζητούν οι άθεοι να κλονίσουν την πίστη στη θεότητα του Χριστού, γιατί αυτή θα συνεπιφέρει την κατάρρευση του Χριστιανισμού.
Κανένα άλλο πρόσωπο δεν πολεμήθηκε με τόση σφοδρότητα ως τώρα στον κόσμο, όσο το θεανθρώπινο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού. Ούτε του Σωκράτη, ούτε του Ιουλίου Καίσαρα, ούτε του Ναπολέοντα, ούτε οποιοδήποτε άλλου. Και ο λόγος είναι προφανής. Όλοι οι μεγάλοι άνδρες της ιστορίας είπαν και έκαναν ό,τι δήποτε εν όσω ζούσαν. Σαν πέθαναν, τους κάλυψε η κρύα πλάκα του τάφου και δεν ενοχλούν κανένα. Ενώ ο Χριστός αναστήθηκε και υπάρχει. Και επηρεάζει τον κόσμο δια της Εκκλησίας, η οποία, όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε, είναι «ο Χριστός παρατεινόμενος και επεκτεινόμενος στους αιώνες».
Ο Χριστός λοιπόν ζει και σήμερα. Και θα ζει στους αιώνες, όσα βέλη κι αν εκσφενδονίσει εναντίον του η αθεΐα. Εύστοχα παρατηρήθηκε πως ο Χριστός είναι περισσότερο ζωντανός από τους ζωντανούς. Η παρουσία του είναι συντριπτική. Σε τόσο μεγάλο βαθμό, που δεν την αντέχουν οι αρνητές του. Και γι΄ αυτό την πολεμούν λυσσωδώς. Όπως παρατηρεί ξένος συγγραφέας, ακόμη και οι βλασφημίες που εκτοξεύονται εναντίον του Χριστού, αποτελούν ακούσια ανάμνηση της παρουσίας του.
Είπαν και εξακολουθούν να λένε πολλά οι άθεοι εναντίον του Χριστού. Στην ουσία βέβαια επαναλαμβάνουν όσα κατά καιρούς ειπώθηκαν εναντίον του. Ανακυκλώνουν, θα λέγαμε, παλιότερες αντιχριστιανικές απόψεις και θεωρίες, που έχουν ανασκευαστεί. Δεν τους διδάσκει η ιστορία. Ούτε η παρατηρούμενη σήμερα άνθιση της χριστιανικής πίστης στις πρώην αθεϊστικές χώρες. Στις χώρες, που είχαν στερηθεί το γλυκό και παρήγορο φως του Χριστού και είχαν γνωρίσει και ζήσει το σκληρό πρόσωπο της αθεΐας.
Δεν επαρκεί ο χώρος ενός άρθρου, για να αναφερθούμε στις κατά του ασπίλου προσώπου του Χριστού αιτιάσεις των αθέων. Τον εμφάνισαν ακόμη και ως κινηματία και κοινωνικό επαναστάτη! Κινηματίας ο Χριστός, όπως ο ΒαρΚοχεβά, ο ηγέτης της τελευταίας εξέγερσης των Ιουδαίων κατά της Ρώμης κ.’α.; Κινηματίας ο Χριστός, ο κήρυκας του τέλειου νόμου της αγάπης και της μη βίας, που θαύμασαν οι αιώνες; Ο φιλόσοφος και πολιτικός ηγέτης των νεώτερων Ινδιών Μαχάτμα Γκάντι (1869-1948) ύμνησε αυτό το νόμο και τον εφάρμοσε για να πετύχει, χωρίς αιματοχυσία, την ανεξαρτησία της χώρας του από τους Άγγλους. Κινηματίας ο Χριστός, που βάδισε ατάραχα προς το εκούσιο Πάθος του, το οποίο προεγνώριζε και προείπε στους μαθητές του; Πόση σχέση είχε ο Χριστός με τα κινήματα και τις επαναστάσεις, το φανερώνει όλη η ζωή η διδασκαλία του και το Πάθος του. Όλη η ζωή του Χριστού ήταν αγάπη, θυσία και προσφορά. Σκόρπισε παντού ροδοπέταλα αγάπης. Και θυσιάστηκε από αγάπη. Έδειξε όλη την παντοδυναμία της αγάπης του πάνω στο Σταυρό.
Έχοντας υπόψη του όλες τις ως την εποχή του αυθαίρετες και απαράδεκτες απόψεις περί του Χριστού της αρνητικής κριτικής και της αθεϊας ο μεγάλος σύγχρονος Ιταλός συγγραφέας Τζ. Παπίνι (1881-1956), διανοούμενος με καταπληκτική διαλεκτική δύναμη, ο οποίος μάλιστα ήταν αρχικά αντίπαλος του Χριστιανισμού, παρατηρεί: «Απ’ εδώ και πεντακόσια χρόνια, εκείνοι που φιγουράρουν για «ελεύθερα πνεύματα», λυσσομανούν κυριολεκτικά για να δολοφονήσουν ακόμη μια φορά τον Ιησού. Θέλουν με κάθε τρόπο να τον σκοτώσουν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Μόλις λοιπόν φάνηκε ότι η δεύτερη επιθανάτιος αγωνία του Χριστού έφτασε στους προτελευταίους ρόγχους της, παρουσιάστηκαν αυτοί οι νεκροφόροι. Αυτοί οι γελοίοι αλαζόνες που νόμιζαν ότι οι βιβλιοθήκες είναι στάβλοι και με τα φαντασμένα μυαλά τους πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να φτάσουν στις κορφές του ουρανού πατώντας πάνω στο αερόστατο της φιλοσοφίας. Έτσι σκέφθηκαν, ύστερα από ένα μεθύσι φιλοσοφίας και μεταφυσικής, κι οπλίστηκαν σαν άλλοι σταυροφόροι εναντίον του Σταυρού.
Μερικοί μάλιστα από αυτούς τους επιπόλαιους ψευδολόγους, που η φαντασία τους ξεπερνούσε κάθε όριο, θέλησαν να παρουσιάσουν την ιστορία των Ευαγγελίων ως μία παράδοση από την οποία μπορούσε να φτιάξει ο καθένας μια φυσική ζωή του Ιησού…».
Αγωνίζονται οι εχθροί του χριστιανισμού να κλονίσουν την πίστη στο Χριστό με σοφίσματα και διαστροφή των ευαγγελικών κειμένων. Επιχειρούν να διαστρέψουν την εικόνα του Χριστού και να κλονίσουν την πίστη των ανθρώπων σ’ Αυτόν. Ματαιοπονούν βεβαίως. Αέρα δέρουν. Ο Χριστός «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκ. 6,2). Και όπως διδάσκει ο πρώην διώκτης του Χριστού Απόστολος Παύλος, ενώπιον του Χριστού «παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Φιλιπ. 2,10).
Το ανυπέρβλητο μεγαλείο του Χριστού το ομολογούν και αυτοί ακόμη οι «πατριάρχες» της αθείας και απιστίας, όπως ο Γάλλος ιστοριογράφος Ρενάν (1823-1892), ο οποίος έγραψε βιβλίο εναντίον της θεότητος του Χριστού. Στο τέλος όμως ομολόγησε το μεγαλείο του Υιού της Παρθένου καθώς έκλεισε το βιβλίο με την αποστροφή προς το Χριστό: «Συ θα είσαι σημείον περί το οποίον θα συνάπτεται η φλογερωτέρα μάχη…θα καταστής κατά τοιούτον τρόπον ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητος, ώστε το ν’ αποσπάση τις το όνομά σου εκ του κόσμου τούτου ήθελεν είναι ίσον προς το να τον κλονίσει εκ θεμελίων»!
Ο Χριστός δεν περιορίζεται στα ανθρώπινα μέτρα. Και δεν εξηγείται με αυτά. Το έκπαγλο μεγαλείο του ξεπερνάει κάθε ανθρώπινο όριο. Τον διέκρινε τελειότητα στο νου, στην καρδιά, στη θέληση, στα έργα. Ποιος μπορεί να συγκριθεί μαζί του στο ύψος των ιδεών ή του συναισθήματος ή στη θέληση, που συνταυτιζόταν με τη θέληση του ουράνιου Πατέρα; Κατάπληκτοι οι ακροαταί του ομολογούσαν πως «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος!» (Ιωαν. 7,46). Έβλεπαν τα θαύματά του και έλεγαν με θαυμασμό «Ποταπός εστίν ούτος, ότι και οι άνεμοι και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ» (Ματθ. 8,27). Ο Χριστός ανάσταινε τους νεκρούς με έναν του λόγο. Ποιο εύκολα απ΄ ότι η μάνα εγείρει από τον ύπνο τα παιδιά της.
Το ανυπέρβλητο μεγαλείο του Χριστού ομολογούν με θαυμασμό και αυτοί οι μαθητές του, οι οποίοι μαζί του «συνέφαγον και συνέπιον» Δεν μειώθηκε καθόλου η εικόνα τους για το σεπτό πρόσωπό του, παρότι τον έζησαν από τόσο κοντά. Έτσι με χαρά διασαλπίζουν στον κόσμο, πως αναγγέλουν «ο ην απ’ αρχής, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν…» (Α΄Ιωαν. 1,1). Εκθέτουν δηλαδή την εμπειρία τους για τον Χριστό και όχι ιδέες ή απόψεις θεωρητικές. Και δε μπορεί να πει κανείς πως οι Απόστολοι εξωράϊσαν τη μορφή του Χριστού και την εξιδανίκευσαν. Γιατί αυτό αντίκειται στην αγιότητά τους. Άλλωστε αυτό θα μπορούσε να συμβεί, αν ήταν εγγράμματοι. Αλλ’ αυτοί ήταν απλοϊκοί και αγράμματοι ψαράδες. Πώς να μπορέσουν να πετύχουν ένα τέτοιο έργο; Και γιατί να φτάσουν ως το μαρτύριο γινόμενοι κήρυκες της θεότητος του Χριστού; Για ένα ψέμα; Για μια ιδέα-μύθο; Αν οι Απόστολοι είχαν επινοήσει την εικόνα του Χριστού, θα έπρεπε , όπως παρατηρεί ο Γάλλος φιλόσοφος Ρουσσώ «οι επινοητές να είναι ανώτεροι του επινοηθέντος».
Ο Χριστός είναι η άκρα τελειότητα. Ο μόνος ακηλίδωτος. Κάθε άνθρωπος ακόμη και ο πιο αδιάφθορος, έχει τις ελλείψεις και αδυναμίες του. Εύστοχα ειπώθηκε πως «έχει και ο ήλιος τις κηλίδες του». Μόνο ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι άσπιλος και ακηλίδωτος. Είναι ο άχραντος (=αμόλυντος). Ο μόνος, που απηύθυνε το ερώτημα: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιω. 8,46), το οποίο παραμένει ακόμη αναπάντητο.
Χριστιανικές λοιπόν και εξωχριστιανικές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν το λόγο του εκατοντάρχου και των μετ΄αυτού: «Αληθώς Θεού υιός ην ούτος» (Ματθ.27,54) Την αλήθεια αυτή θα διαπιστώσουμε καθένας πληρέστερα στην αιωνιότητα. Τότε οι «αμαρτωλοί που φύγωμεν». Οι δε πολέμιοι του Χροστού «όψονται εις ον εξεκέντησαν» (Ιω. 19,37).
Χριστός Ανέστη
