Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΡΟΤΕΙΝΩ στους κυβερνώντες να μην συνεχίσουν αυτό το βιολί, αυτό το ψυχοπλάκωμα. Και να σκεφθούν τι έπαθαν ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο, οι προηγούμενοι... Ανοίγεις τηλεόραση, διαβάζεις εφημερίδες και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, σοβαρά, ή της πλάκας, και πέφτεις στα ίδια και στα ίδια. Η συμφωνία θα υπογραφεί, η συμφωνία έρχεται, θα έρθει, δεν πιστεύουμε ότι δεν θα υπάρξει, έχουμε κόκκινες γραμμές, αλλά, αν και πώς, θα δούμε...
ΣΤΑ 3,5 δισ. ευρώ είναι οι υποχρεώσεις μας μόνο για τον Απρίλιο. Πέρα από το ΔΝΤ που τα ακουμπήσαμε, έχουμε να δίνουμε για τόκους 200 εκ. ευρώ, για μισθούς - συντάξεις 1,5 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 465 εκ. ήταν στο πρώτο δεκαπενθήμερο, ενώ σε ασφαλιστικά ταμεία και νοσοκομεία 1,1 δισ. ευρώ! Και μέχρι τέλος Απριλίου θα πρέπει να ανανεωθούν έντοκα γραμμάτια 2,4 δισ. ευρώ, ενώ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο για ωρίμανση ομολόγων, ψάχνουμε να βρούμε αλλά 7,5 δισ!
ΕΝΑΣ χορός δισεκατομμυρίων, που πρέπει να βρεθούν μέσα στις προθεσμίες τους, ώστε να ικανοποιηθούν οι τοκογλύφοι δανειστές. Χρήματα που, ένα μεγάλο μέρος τους, θα βγουν και πάλι από τις τσέπες των Ελλήνων. Τις αδειανές πλέον, αφού η μακροχρόνια αφαίμαξη, στέγνωσε τα περισσότερα, ακόμα και τα πιο στέρεα, νοικοκυριά...
ΑΛΛΑ, ούκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, λέει ο λαός, τα λεφτά είναι πολλά, μακάρι να υπήρχαν (που έλεγε και ο ΓΑΠ, ο οποίος συνεχίζει να κάνει τις βόλτες του στο εξωτερικό και να μιλά σε αμφιθέατρα για το πώς σώζεται μια χώρα!) αλλά δυστυχώς, τα ταμεία είναι άδεια! Εδώ και πέντε χρόνια, οι φορολογούμενοι υποχρεώνονται σε μια τιτάνια προσπάθεια να τα γεμίσουν, αλλά τίποτα παρά τις θυσίες δεν γίνεται. Ο πάτος είναι διάτρητος, το άνοιγμα μεγάλο. Έναν είχαμε να εκπέμπει αισιοδοξία σε όλους τους απογοητευμένους Έλληνες, τον Γιώργο Ρωμανιά, άρχισε όμως να μας τα μασάει τελευταία κι αυτός. Από τότε που έλαβε το δικό του (εμπειρικό) ως ειδικός, μερίδιο στην εξουσία.
ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι αυτό το μαρτύριο με τη συνεχή αναζήτηση χρημάτων προκειμένου να αποπληρωθούν τα δάνεια, δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Και εκείνο που πρέπει να αξιολογηθεί ως το επικινδυνότερο όλων, είναι η ψυχολογία. Η κακή ψυχολογία των Ελλήνων και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς. Μας διέλυσαν οι προηγούμενοι, μας πρόκοψαν μέχρι στιγμής, ως φαίνεται, και τούτοι. Τι να τις κάνω εγώ τις παλικαριές των Βαρουφάκηδων, αν περάσει μια ακόμα πενταετία έτσι στην τσίτα, δίχως δουλειές; Οι 25άρηδες στην αρχή της κρίσης θα έχουν γίνει 35άρηδες εάν παρ΄ ελπίδα αρχίσουν να βάζουν ένσημα!
ΠΡΕΠΕΙ επειγόντως να τελειώσει λοιπόν αυτό το παραμύθι. Τα «εάν» και «θα» και «πότε», εκτός της αβεβαιότητας προκαλούν και μεγάλες βλάβες στην υγεία. Και δεν το προσέχουμε και πολύ αυτό...
