Αποχαιρέτησα το παλιό, σκουριασμένο σαράβαλο ποδήλατό μου και το κατέβασα στην αποθήκη της πολυκατοικίας για αιώνια ξεκούραση. Όχι, δεν το δίνω για ανακύκλωση μετάλλων, γιατί ήταν ο πιο πιστός μου σύντροφος, συνεργάτης και υπηρέτης για 23 ολόκληρα χρόνια και θέλω να το θυμάμαι.
Το έχω αποκτήσει από τα πρώτα μου μεροκάματα στην Ελλάδα. Χιλιάδες χιλιόμετρα με έχει κουβαλήσει σε καύσωνες, σε βροχές και χιόνια, σε όλα τα μέρη της Λάρισας και στα γύρω χωριά. Με γνώρισε από την καλή και από την ανάποδη, με «άκουσε» να γελάω, να κλαίω με λυγμούς, να τραγουδάω, να σφυρίζω στα πουλιά, να αναστενάζω νοσταλγώντας την πατρίδα μου, να παραπονιέμαι αλλά και να δοξάζω τον Θεό. Ακόμα και η μοναξιά μου απέκτησε αίσθηση μαγική όταν πετούσα με το ποδήλατό μου – με τη δική μου δύναμη.
* Περισσότερα στην ηλεκτρονική διεύθυνση και στην έντυπη έκδοση της «Ε».
