Άγιοι Σαράντα, 6 μηνών.
4 άτομα, μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα.
22 έτη μετρά σήμερα.
Ελλάδα – Αλβανία, και τούμπαλιν.
Παράνομη επανείσοδος στη χώρα, λένε
...
Από τα 9 έως 13 κακοποιήθηκε βάναυσα από τον πατέρα.
Στα 14 γνώρισε το ίδρυμα.
Ναρκωτικά. Διώξεις. Καταδιώξεις.
Πάντα φυγάς.
...
Χωρίς πατρίδα. Ανεπιθύμητος σε Ελλάδα και Αλβανία.
Ανεπούλωτες πληγές, τοξικομανής πλέον.
Άνευ ουσίας, εάν πρόκειται για πραγματική ιστορία ή μη. Αν δεν είναι αυτός, είναι κάποιος άλλος αλλοδαπός, υπήκοος τρίτης χώρας σύμφωνα με τη νομοθεσία της ευρωπαϊκής ένωσης.
Προστασία δημόσιας τάξης. Λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, επικαλούνται πλέον σήμερα, σε μια πολιτεία που αντιμέτωπη με την παιδική κακοποίηση απέτυχε να επιτελέσει το έργο της, το αυτονόητο της προστασίας μιας παιδικής ψυχής. Στο έλεος του πουθενά, ανέθρεψε ένα παιδί, αλλοδαπό πάντα χαρακτηριζόμενο από φορείς και συνανθρώπους, το σπούδασε ελληνική γλώσσα και ιστορία, και όταν αυτό βρέθηκε σε ανάγκη του γύρισε την πλάτη.
Δυστυχώς, η πολιτεία έχει αποδειχθεί από ετών ανήμπορη να υποστηρίξει κακοποιημένα παιδιά, ακόμη και τα «δικά της». Αλλά και η ίδια η κοινωνία δυσκολεύεται να ξεφύγει από το διαχωρισμό ελληνόπουλου και αλλοδαπού κατά την προσφορά της συμπόνιας της.
Το τότε κακοποιημένο παιδί, ενήλικας πλέον, δεν βρήκε στέρεο έδαφος να πατήσει, αγκώνα να στηριχθεί, αγκαλιά να κουρνιάσει, καταλήγοντας στο περιθώριο, στην παραβατικότητα, σε ομάδες όπου δεν είχε και μεγάλη σημασία ποιος ήταν, από πού ερχόταν και πού πήγαινε. Σήμερα χαρακτηρίζεται επικίνδυνος, ανεπιθύμητος για τη χώρα στην οποία μπουσούλισε, έμαθε να μιλά και... να κατρακυλά.
Η κακοποίηση δεν έχει χρώμα, φυλή και φύλο. Γιατί άραγε να έχει χρώμα, φυλή και φύλο η προσφερόμενη βοήθεια;
Πόσες φορές δεν έχει τύχει ν’ ακούμε για περιπτώσεις παιδιών, χρήζοντα βοήθειας, και στιγμιαία η σκέψη μας δεν οδηγήθηκε αυτόματα στο συλλογισμό, είναι ελληνόπουλο, δηλ. «ομοαίματος», ή αλλοδαπός; Και άλλες τόσες φορές η προσφορά μας κατευθύνθηκε με το ίδιο κριτήριο, συνειδητά και μη.
Υπάρχει πάντα σωτηρία για όλους;
Το ευκταίο είναι, ναι, υπάρχει. Το απευκταίο είναι, ναι, υπάρχει για τους Ελληνες, στην καλύτερη δε περίπτωση και για όσους είναι νόμιμοι.
Εξ αφορμής μιας ιστορίας, λοιπόν, ας ενώσουμε όλοι τις φωνές και δυνάμεις μας, ώστε άπαντα, ανήλικα και «ενήλικα», «ομοαίματα» και μη, κακοποιημένα παιδιά τύχουν ίσης μεταχείρισης, προς αποτροπή κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας και εν γένει κακοποίησης ψυχών που δεν έχουν επίγνωση της έννοιας του δικαιώματος.
Το πολιτειακό δικαίωμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταργήσει το φυσικό δικαίωμα στη ζωή, και ο φυσικός δικαστής καλείται να αποκαταστήσει το κενό που δημιούργησε η ανημποριά της πολιτείας.
Η συγγραφική ομάδα του Ευχή Ζωής, Μαριέττα Λάμπρου, Νίνα Λάμπρου, Θεοδοσία Μπουρνόβα, Θωμάς Παπαλιάγκας
