* Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου στον Άρειο Πάγο
Είναι βέβαιο, ότι κανείς απ’ αυτούς, που είδε στη δεκαετία του ’80 την εξαιρετική ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Τα πέτρινα χρόνια», που αναφέρονταν στη σκληρή μετεμφυλιακή περίοδο, όπου μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονταν στο περιθώριο, ως «ηττημένοι», δεν θα πίστευε, ότι η Ελλάδα, που φαίνονταν, τότε, ότι ισχυροποιούνταν ως χώρα, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, θα επέστρεφε, με δραματικό τρόπο, στη σημερινή κατάσταση, που προοιωνίζει σκληρότερα «πέτρινα χρόνια» για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Μάλιστα, όσοι τόλμησαν, τότε, να κάνουν κριτικές προβλέψεις για την πορεία της χώρας, εν μέσω της εικονικής ευημερίας και της καταναλωτικής «φούσκας», κατά τις δεκαετίες του ’90 και του ’00, εμφανίζονταν ως «γραφικοί» και «κινδυνολόγοι». Θα μου επιτραπεί, στο σημείο αυτό, μία χαρακτηριστική προσωπική εμπειρία: Όταν, το 2001, ως στέλεχος, τότε, του ΔΗ.Κ.ΚΙ., δημοσίευσα στον τοπικό Τύπο των Τρικάλων άρθρο με τίτλο «Ο κίνδυνος ’’Αργεντινοποίησης’’ της Ελλάδος», είχα δεχθεί ιδιότυπα «χλευαστικά» σχόλια, περί «λαϊκιστή» και «κινδυνολόγου».
Χρειάσθηκαν μόλις 3 χρόνια (2010 – 2012) κάτω από τον ιδεολογικό «μανδύα» της «σωτηρίας της πατρίδος» από το πολιτικό κατεστημένο και την παρασιτική «ολιγαρχία» της Ελλάδος και με πολιτικό «εργαλείο» την απόλυτη ευθυγράμμιση της χώρας στα συμφέροντα των διεθνών τοκογλύφων και δανειστών, με βάση τη νεοφιλελεύθερη σκληρή μονεταριστική πολιτική της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, για να εξαφανισθεί όλο το εικονικό και ψεύτικο φαντασιακό κατασκεύασμα της «ισχυρής Ελλάδος» και της «άτρωτης ελληνικής οικονομίας».
Σήμερα, η Ελλάδα, που, ως «πιστό διεθνές πειραματόζωο» του χρηματοπιστωτικού παγκόσμιου «γεροντικού» καπιταλισμού, μετατρέπεται, από ισότιμη ευρωπαϊκή χώρα, σε ιδιότυπη «αποικία χρέους», συνεχίζει αυτόν τον αδιέξοδο και καταστροφικό μνημονιακό «δρόμο» μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων του Μεσοπρόθεσμου και του προϋπολογισμού, με συνέπεια να οδηγείται σε μία απροσδιόριστα μεγάλη «εθνική ήττα» σε κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό επίπεδο. Υπό ορισμένες, μάλιστα, απευκταίες προϋποθέσεις, είναι πιθανόν, η περίοδος των «πέτρινων χρόνων» της Μετεμφυλιακής περιόδου, να μοιάζουν για τη σημερινή ελληνική κοινωνία ως «ανοιξιάτικος περίπατος». Και αυτό, γιατί, τότε, η χώρα ξεκινούσε σχεδόν «από το μηδέν», με την πλειοψηφία του λαού να διακατέχεται από έντονα στοιχεία κοινωνικής αλληλεγγύης, μέτρου, στόχων και ελπίδας για την εμπέδωση της Δημοκρατίας και της δημιουργίας ενός πραγματικά Ευρωπαϊκού Κράτους Δικαίου και Πρόνοιας. Ενώ τώρα, μετά την περίοδο της εικονικής ευημερίας και της καταναλωτικής «φούσκας» της ύστερης περιόδου της Μεταπολίτευσης, η βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου, η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών τμημάτων και η διάρρηξη και καταπάτηση στοιχειωδών κατακτημένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με τη συνέχιση της λειτουργίας του κλεπτοκρατισμού, οδηγεί τη χώρα σε απροσδιόριστες και «αχαρτογράφητες» συνθήκες, που απειλούν άμεσα και το, ήδη, «τραυματισμένο» Δημοκρατικό πολίτευμα.
Γιατί, η διεύρυνση της ανισοκατανομής του πλούτου υπέρ μιας μικρής παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και μικρών «ιδιοτελών» κοινωνικών στρωμάτων, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το πολιτικό κατεστημένο και προσωπικό της χώρας, του οποίου, σημειωτέον, τα προνόμια και οι απολαβές παραμένουν, ακόμα και σήμερα, πολλαπλάσια, εν σχέσει με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές χώρες (βλ. την εξοργιστική σχέση βουλευτικής αποζημίωσης και κατώτερου μισθού στην Ελλάδα), αποσυνθέτει, όχι μόνο την έννοια του «Δήμου», αλλά και τη φαντασιακή του προσβολή στη Δημοκρατία. Η οικονομική κρίση, πλήττοντας και ακυρώνοντας τα κοινωνικά δικαιώματα, πλήττει ευθέως την έννοια του πολίτη, δηλαδή τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Για την Ελλάδα αυτό δεν είναι, πλέον, θεωρία, αλλά, δυστυχώς, πράξη, όπως «φωτογραφίζεται» εύλογα από το ταχύτατα αναπτυσσόμενο κακέκτυπο ναζιστικό μόρφωμα, που στηρίζεται στα κοινωνικά «καύσιμα», που του παρέχουν αφειδώς οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας.
Η κατάσταση αυτή πρέπει άμεσα να ανατραπεί, γιατί, διαφορετικά, η κοινωνική «θρυαλλίδα» θα είναι οδυνηρή και καταστρεπτική. Έτσι, χρειαζόμαστε σήμερα μία άλλη προοδευτική, δημοκρατική, πατριωτική κυβέρνηση σωτηρίας, αντιμνημονιακού προσανατολισμού, η οποία να προβεί σε σοβαρή πολιτική επαναδιαπραγμάτευση, τόσο για την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική στην Ελλάδα, με στόχο την υπέρβαση των στρεβλώσεων του κλεπτοκρατισμού, όσο και για την ανάγκη γενναίας αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους των χωρών του Νότου, αλλά και της δημοκρατικής ανάπτυξης όλης της Ευρώπης.
