Του Παναγιώτη Σπήλιου, γραμματέα Ν.Ε. Λάρισας ΚΚΕ
Η πρόσφατη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι είναι κόμμα με το βλέμμα αποκλειστικά στην κάλπη. Σ’ αυτή του την προσπάθεια απ’ τη μια διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ και απ’ την άλλη σπέρνει συγχύσεις και αυταπάτες στον λαό για την πραγματική κατάσταση στην οικονομία, μόνο και μόνο για να υφαρπάξει ψήφους.
Ποτέ το ΚΚΕ δεν αμφισβήτησε τη σταθερότητα και τη συνέπεια του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στην υπεράσπιση της Ε.Ε. Είναι το κόμμα που κοροϊδεύει μιλώντας για τη μετατροπή της Ε.Ε. σε Ευρώπη των λαών, είναι το κόμμα που μαζί με την αστική τάξη ή αλλιώς το κατεστημένο όπως αρέσκεται να αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν από κοινού ψηφίσει και συναποφίσει όλες τις στρατηγικές αποφάσεις (π.χ. Μάαστριχτ, ΟΝΕ, κ.λπ.) ανεξάρτητα από επιμέρους διαφοροποιήσεις.
Τι αποκαλύπτουμε; Απλές αλήθειες. Τα συμφέροντα της αστικής τάξης δεν είναι ενιαία, υπάρχουν τμήματα που συγκρούονται μεταξύ τους, που μπορούν να στηρίζουν διαφορετικές στρατηγικές επιλογές, πάντα όμως στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης για το μοίρασμα των κερδών. Εξακολουθούν όμως αυτά τα τμήματα να είναι ενωμένα σαν σιδερένια γροθιά απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό, ανεξάρτητα ποια πολιτική διαχείρισης ακολουθείται. Με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και των αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ αλλά και παγκόσμια, υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης που η κερδοφορία τους υπηρετείται καλύτερα με το ισχυρό ευρώ και την παραπέρα πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση της Ε.Ε. Αντίστοιχα, υπάρχουν τμήματα της αστικής τάξης που βλέπουν την επιβίωσή τους ή το δυνάμωμά τους ακόμα και έξω απ’ την Ε.Ε. και το ευρώ, δημιουργώντας συμμαχίες με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, κ.λπ.). Για παράδειγμα τα μεγάλα κεφάλαια στους τομείς του τουρισμού ή των κατασκευών, είναι τέτοιες περιπτώσεις. Επίσης και το εφοπλιστικό κεφάλαιο που συναλλάσσεται σε δολάρια. Αυτές οι αντιθέσεις αντανακλώνται και στο πολιτικό επίπεδο με την ανάλογη στήριξη ή ανοχή πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων που είναι σε θέση να υπηρετήσουν διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης, διαφορετικές συμμαχίες, πάντα όμως στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στα πλαίσια της ισχυροποίησης των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.
Οι καπιταλιστές επομένως μπορούν να εκφραστούν μέσα από διαφορετικούς πολιτικούς πόλους και αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν καπιταλιστές που καλοβλέπουν τη λύση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου που διαμορφώνεται με πυλώνα και σχεδιασμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο που μερίδα των μεγάλων ΜΜΕ (του κατεστημένου δηλαδή) τάσσεται ανοιχτά υπέρ του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει συνεχώς διαπιστευτήρια με θέσεις όπως π.χ., το ευρώ δεν είναι φετίχ, να ακολουθηθεί η πολιτική Ομπάμα. Απ’ αυτή την άποψη η θέση ενάντια στο μνημόνιο χωρίς να συνοδεύεται από κοινωνικοποίηση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αλλά με υποσχέσεις για αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, για υγιή ανταγωνισμό, για δίκαιο καπιταλιστικό σύστημα χωρίς διαφθορά, δεν είναι θέση φιλολαϊκή, αλλά θέση που εξυπηρετεί τη μια μερίδα των καπιταλιστών έναντι της άλλης. Γι’ αυτό και σε αντιμνημονιακά μέτωπα εύκολα συντάσσονται δυνάμεις όπως ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή.
Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολεμά το κατεστημένο απλά φιλοδοξεί να διαχειριστεί το συσχετισμό εσωτερικά του, τον ανταγωνισμό των καπιταλιστικών κεφαλαίων σε διαφορετικούς κλάδους της οικονομίας. Κι αυτό δεν είναι σίγουρο αν βρεθεί στην κυβέρνηση, γιατί θα βρεθεί σε πορεία ενσωμάτωσης και υποταγής στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά συμφέροντα. Αναπόφευκτα λοιπόν, τα μόνα κινήματα που αναγνωρίζει είναι αυτά που φτάνουν μέχρι την κάλπη και στην κυβερνητική εναλλαγή, πολεμώντας με λύσσα το ταξικό κίνημα, τους αγώνες που εμπεριέχουν σύγκρουση με την εργοδοσία.
Η κατηγορία ότι το ΚΚΕ συμπράττει με το κατεστημένο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει το θράσος και τον τυχοδιωκτισμό του, προκειμένου να αναρριχηθεί στην κυβερνητική διαχείριση. Δεν πρόκειται μόνο για ύβρη, τη στιγμή που όλοι ξέρουν τι σημαίνει ΚΚΕ, ότι δεν διαπραγματεύεται την ταξικότητά του, τον ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Αποτελεί ταυτόχρονα ακόμα μια υπόσχεση προς την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές, ότι καμιά σχέση ιδεολογική-πολιτική δεν έχουν με το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα, ότι έχουν αποβάλλει τα όποια ιστορικά κομμουνιστικά μικρόβια μπορεί να είχαν κάποιοι απ’ αυτούς, δεκαετίες πριν.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί βαθιά σήμερα είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει τίποτα, ακόμη και ψίχουλα, όπως συνέβαινε τον προηγούμενο αιώνα. Η επίθεση για το τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων θα συνεχίζεται και θα εντείνεται με ή χωρίς μνημόνια, με ή χωρίς κρατικά χρέη, με ή χωρίς ελλείμματα, με οποιαδήποτε διαφορετική διαχείρισή του. Καμιά κυβέρνηση, φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική δε μπορεί να βάλει φρένο, να αποτρέψει τη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση των λαϊκών μαζών. Η αιτία είναι οι ίδιες οι ανάγκες του κεφαλαίου, η κερδοφορία του, η άναρχη καπιταλιστική παραγωγή, η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, που δε δημιουργούνται απ’ τις κυβερνητικές πολιτικές διαχείρισης. Το αντίθετο. Οι κυβερνήσεις αντικειμενικά και αναγκαστικά οφείλουν να εξυπηρετήσουν αυτές τις ανάγκες, ανεξάρτητα από προθέσεις, προγράμματα, ιδεολογικές προσεγγίσεις.
Γι’ αυτό εμείς δεν καλλιεργούμε αυταπάτες, δεν κρύβουμε την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, όσο κι αν δυσαρεστούμε κόσμο που θέλει να πιστέψει σε εύκολους δρόμους, σε δρόμους χωρίς συγκρούσεις και θυσίες. Η εργατική τάξη, ο λαός, δε μπορούν να δουν άσπρη μέρα αν δεν πάρουν την εξουσία, αν δεν κοινωνικοποιήσουν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αν δεν συνεταιριστικοποιηθεί η μικρή παραγωγή (κυρίως η αγροτική), αν η οικονομία δε σχεδιάζεται και δεν αναπτύσσεται με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Το δίλημμα με τα μονοπώλια ή με τον λαό είναι το πραγματικό δίλημμα, σ’ αυτό αποφεύγει να τοποθετηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και χρειάζεται ο λαός να ψιλιαστεί, σε ποια κατεύθυνση θα λειτουργούσε ως κυβέρνηση.
