Του Κων. Τσιρονίκου
Δεν γνωρίζω κράτος στον κόσμο που να τιμωρεί αυτούς που δούλεψαν περισσότερο. Αυτούς που αφιέρωσαν μεγαλύτερο χρόνο της ζωής τους στην υπηρεσία του χώρου τον οποίο τάχθηκαν να υπηρετήσουν. Γιατί, όπως είναι λογικό και δίκαιο αυτοί πρέπει να παίρνουν, στον κλάδο τους, υψηλότερες αποδοχές απ’ αυτούς που δούλεψαν λιγότερο.
Κι’ όμως αυτό το άδικο και αλόγιστο κράτος λειτουργεί τελείως διαφορετικά. Με άλλη φιλοσοφία. Στον βωμό της δημοσιονομικής πρεμούρας καταργεί τα πάντα. Θυσιάζει και αυτό ακόμα το δίκαιο. Με τις κλιμακωτές περικοπές που επιβάλλει σε ό,τι αφορά τα ποσοστά μείωσης των συντάξεων, μη λαμβανομένου υπόψη του χρόνου εργασίας, επιβαρύνονται, πιο πολύ, οι εργασθέντες περισσότερα χρόνια. Γιατί παίρνουν, λίγο υψηλότερες αποδοχές.
Έτσι, σιγά – σιγά θα εξανεμισθεί και αυτή η μικρή διαφορά, λόγου χρόνου εργασίας, και πολύ γρήγορα θα φθάσουμε στο παράδοξο φαινόμενο: π.χ. εκπαιδευτικοί με 35 χρόνια συντάξιμα, λόγω των συνεχών και μεγαλύτερων περικοπών που υφίστανται, να παίρνουν το ίδιο χρηματικό ποσό συντάξεως μ’ αυτούς των 25.
Καμαρώστε ελληνικέ λαέ την κρατική αδικία σ’ όλο της το μεγαλείο. Που βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους συνταξιούχους ανεξαρτήτως χρόνου εργασίας. Πρωτότυπη και πρωτοφανής συμπεριφορά. Πρωτοπόρα στο άδικο, το οποίο χαρακτηρίζει βαριά μια χώρα που τιμωρεί τα παιδιά της, γιατί δούλεψαν περισσότερο.
Έτσι, λοιπόν, αυτοί οι «τσίφτηδες» που μας κυβερνούν και έχουν τα πόστα στην εθνική μας οικονομία καθορίζουν το μέλλον μας, με βάση αυτές τις άδικες και απερίσκεπτες πρακτικές. Που ισοπεδώνουν τα πάντα. Με πράξεις που σχεδιάζονται στο γόνατο. Πρόχειρα και τελείως τρελά, αφού προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα βάζουν στο ίδιο επίπεδο όλους τους συνταξιούχους. Καταργώντας ουσιαστικά τη διαφορά του χρόνου εργασίας στις συντάξιμες αποδοχές. Κι’ αυτό το πετυχαίνουν με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των περικοπών που είναι μεγαλύτερα σ’ αυτούς που δούλεψαν περισσότερο.
Αυτά, βέβαια, συμβαίνουν σήμερα. Παλαιότερα συνέβαιναν ακόμα τραγικότερα πράγματα. Αφού έδιναν – δεν ξέρω αν δίνουν ακόμα– πλασματικά χρόνια υπηρεσίας σε κάποιους προκειμένου ν’ αυξήσουν τον συντάξιμο χρόνο και να πάρουν μεγαλύτερη σύνταξη, έχοντας δουλέψει λιγότερο. Όπως, βλέπουμε τότε τον χρόνο δουλειάς τον εκτιμούσαν και ας ήταν και ψεύτικος.
Καλά, όμως, να πάθουμε, αφού παραδοθήκαμε σ’ έναν συνδικαλισμό που λειτουργούσε με ιδιοτελή κριτήρια. Οι διοικούντες αυτόν από υπηρέτες του δικαίου, είχαν καταστεί τρυποφράχτες και καταληψίες θέσεων προσοδοφόρων. Πόστων άγριας μάσας και κατασπατάλησης του δημόσιου δανεικού χρήματος.
Αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς, που και σήμερα διαφεντεύουν συνδικαλιστικά τους κλάδους των εργαζομένων, ποιούν την νήσσαν και αδυνατούν να δουν το άδικο που γίνεται σε βάρος των ανθρώπων που δούλεψαν περισσότερο στη ζωή τους. Δυστυχώς, αυτή ήταν η αμαρτία τους: να εργασθούν πιο πολύ. Και γι΄ αυτήν πληρώνουν σήμερα. Τίμημα που καταθέτουν σ’ ένα άδικο και ληστρικό κράτος. Που λειτουργεί με καθαρά εισπρακτικά κριτήρια, καταργώντας κάθε έννοια δικαίου και ηθικής.
Από τα παραπάνω, γίνεται σαφές ότι σκοπός των κυβερνώντων είναι να μας πάνε σε μια κατάσταση «ισότητας» από απόψεως συντάξεων, ανεξαρτήτως χρόνου εργασίας, και μετά όλους μαζί στο επίπεδο των αποδοχών των εργαζομένων και συνταξιούχων, των χωρών που βρίσκονται βόρεια της πατρίδας μας, τους οποίους κάποτε, ασυστόλως, λοιδορούσαμε.
Είναι λυπηρό, αλλά προς τα εκεί οδηγούμαστε: Στην πλήρη ισοπέδωση και καθίζηση μισθών και συντάξεων. Και όλα αυτά προγραμματισμένα και κατευθυνόμενα από τα κέντρα της τροϊκανής πολιτικής με τα εδώ πειθήνια όργανά της.
