Του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου
Όσοι ξαφνιάζονται με την εμφάνιση της νεοναζιστικής Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, μάλλον δεν κατάλαβαν το νόημα των καιρών. Το «αυγό το φιδιού» χρειάστηκε κοντά είκοσι χρόνια για να εκκολαφθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η φασιστική ιδεολογία στη χώρα μας στερείται παράδοσης. Τα γνωστά «σταγονίδια» δεν έλειψαν ποτέ από το μεταπολιτευτικό πολιτικό στερέωμα, μόνον που η εμφάνισή τους δεν προκαλούσε το δημόσιο αίσθημα, καθώς η συνθηματολογία τους κινούνταν, για τα ελληνικά δεδομένα, εκτός τόπου και χρόνου. Με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Οι εθισμένοι στη δανεική ευδαιμονία Νεοέλληνες άρχισαν να συνέρχονται από τον πολιτικό λήθαργο της καταναλωτικής κοινωνίας και να αγωνιούν δικαίως για το μέλλον τους. Κι ενώ η πλειονότητα βολοδέρνει μεταξύ αβεβαιότητας και κατάθλιψης, ελπίζοντας πως το σαθρό πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να αναδιπλωθεί και να αντιμετωπίσει την επερχόμενη χρεοκοπία της χώρας μας, σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας επενδύει εκλογικά στο χαρτί της ανερχόμενης νεοναζιστικής Ακροδεξιάς, αδιαφορώντας, ως φαίνεται, για τις συνέπειες των επιλογών τους.
Το φασιστικό φαινόμενο, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Συνδέεται άμεσα με τη βαθιά δομική κρίση που αντιμετωπίζει το καπιταλιστικό σύστημα εδώ και τρεις δεκαετίες, καθώς ο χρηματοπιστωτικός τομέας, στο όνομα του γρήγορου, μεγάλου και εύκολου κέρδους, έχει επιβάλει τη δική του λογική στο σύνολο της πραγματικής οικονομίας, δυναμιτίζοντας τα θεμέλια του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Αν και τα νεοναζιστικά κινήματα διαφέρουν από τα φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου, πρόκειται να λειτουργήσουν, όπως κι εκείνα, ως «Πέμπτη Φάλαγγα» και πολιτική σανίδα σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος, αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, τόσο ιδεολογικά όσο και πρακτικά-πολιτικά. «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για φασισμό, αν δεν μιλήσουμε πρώτα για καπιταλισμό» δήλωνε με έμφαση ο Γερμανός κοινωνικός φιλόσοφος και συνιδρυτής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας της Φρανκφούρτης, γνωστού παγκοσμίως ως «Κριτική Σχολή της Φρανκφούρτης». Η πορεία του γερμανικού φασισμού του Μεσοπολέμου επιβεβαίωσε με τραγικό τρόπο την άποψή του αυτή, μετατρέποντας την Ευρώπη σε σωρό ερειπίων.
Στη χώρα μας, το νεοναζιστικό φαινόμενο έχει τις δικές του ιδιομορφίες. Συνδέεται αναμφίβολα με την οικονομική κρίση, εκφράζει ωστόσο και μια συγκεκριμένη ιδεοληψία πολλών Ελλήνων, οι οποίοι, ανίκανοι να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια της επαπειλούμενης εξαθλίωσής τους, αναζητούν ιδεολογικούς «σωτήρες» ή καλύτερα «Ελληναράδες» που θα βγάλουν γι’ αυτούς τα «κάστανα από τη φωτιά», με τη μέθοδο της κτηνώδους βίας.
Ενόψει της υφέρπουσας φασιστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, με αποκορύφωμα τα έξαλλα κηρύγματα μίσους των βουλευτών της «Χρυσής Αυγής» στο έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένο ελληνικό Κοινοβούλιο και τη χρήση βίας σε βάρος κυρίως των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας, τίθεται επιτακτικά το ερώτημα, πώς συμβαίνει και ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων πολιτών στηρίζει και αναδεικνύει σε πολιτικό παράγοντα ανερμάτιστους θιασώτες του ναζισμού, γνωστού όντος ότι ο λαός μας πλήρωσε με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, ανείπωτο πόνο και τεράστιες καταστροφές την κατάκτηση και κατοχή της χώρας μας από τα γερμανικά φασιστικά στρατεύματα! Τι σχέση μπορεί να έχει η νεοναζιστική ιδεολογία με την ιστορία, τις παραδόσεις και τους αγώνες του λαού μας για την ελευθερία; Πώς τολμούν οι θιασώτες του ελληνικού νεοναζισμού να επικαλούνται τη «φυλετική καθαρότητα» και να θεωρούν τους άμοιρους μετανάστες «υπανθρώπους», αγνοώντας ότι κάποτε ‘Ελληνες μετανάστες στην Αμερική, τον Καναδά αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίστηκαν ως «φυλετικά κατώτεροι βρωμιάρηδες» ;
Η χώρα μας κινδυνεύει να μετατραπεί σε ιδεολογική χωματερή της συντήρησης, καθώς οι έχοντες και κατέχοντες «κλείνουν το μάτι» στα φασιστικά στοιχεία, τα οποία και θα χρησιμοποιήσουν στην κατάλληλη στιγμή, όταν απειληθούν τα συμφέροντά τους. Θα άξιζε τον κόπο να μελετήσει κανείς τη σύνθεση των κοινωνικών στρωμάτων αλλά και το μορφωτικό επίπεδο των ατόμων που θέλγονται από τις εθνικιστικές και ρατσιστικές κορώνες της «Χρυσής Αυγής». Πρόκειται συνήθως είτε για άτομα που εξυπηρετούν ίδια οικονομικά και εξουσιαστικά συμφέροντα, είτε για απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα της χώρας μας πολίτες, οι οποίοι, ανήμποροι να αντισταθούν οι ίδιοι στη θύελλα της οικονομικής κρίσης και του κοινωνικού ξεπεσμού, ταυτίζονται με τη νεοναζιστική φρασεολογία, αναθέτοντας απερίσκεπτα την επίλυση των προβλημάτων τους στους αυτόκλητους «σωτήρες» του Έθνους και του Λαού. Η ιδεολογία του νεοναζισμού είναι κάθετα αντίθετη με κάθε έννοια ελληνικότητας και απειλεί να θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητα της πατρίδας μας, παρά τις εξ αντιθέτου διακηρύξεις των εκπροσώπων του.
