Από τον Δημήτρη Νούλα
Ο τίτλος του παρόντος αποτελεί, ως γνωστόν, μια από τις πιο χαρακτηριστικές ρήσεις του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας για τη θέση της χώρας στο ευρύτερο οικονομικό και γεωστρατηγικό πλαίσιο το οποίο συνηθίσαμε να ορίζουμε παλαιότερα ως «δυτικό στρατόπεδο». Την χρησιμοποίησε κάποια στιγμή ο Κων. Καραμανλής διακόπτοντας τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μια από τις ιστορικές «μονομαχίες» τους στη Βουλή και την επανέλαβε αρκετές φορές αργότερα.
Το ίδιο περίπου είπε σε συνέντευξή του στη Μαρία Χούκλη (Αnt1 news, 14 Μαΐου 2014) κι ο Αλέξης Τσίπρας: «Η χώρα ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν αμφισβητείται». Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στη Μόσχα που είχε ασφαλώς θετικό πρόσημο μπορεί να προκάλεσε αντιδράσεις και να μπήκε στο μικροσκόπιο των συμμάχων κατέδειξε όμως ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εννοούσε αυτό που τόνισε στην ίδια συνέντευξη: «Εκείνο που εμένα με απασχολεί σ’ αυτή την κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία είναι η χώρα να μπορέσει να αποκτήσει στηρίγματα. Στηρίγματα σε όλες τις πλευρές».
Η επίσκεψη, βέβαια, πέρα από την αναζήτηση ερεισμάτων έστελνε μήνυμα στους εταίρους για πιθανές εναλλακτικές επιλογές εφόσον αυτοί επιμένουν στο οικονομικό μας στρίμωγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στη μη καταβολή μισθών και συντάξεων. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε για τους δύο ηγέτες και μια ευκαιρία εξόδου από την απομόνωση στην οποία περιήλθαν το τελευταίο διάστημα για διαφορετικούς ασφαλώς λόγους.
Από το αποτέλεσμα της συνάντησης στην πρωτεύουσα της Ρωσσικής Ομοσπονδίας και με βάση τα όσα δήλωσαν κατόπιν οι κ.κ. Τσίπρας και Πούτιν δεν φάνηκε ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός υπερέβη τις κόκκινες γραμμές εκτός των οποίων δεν μπορεί να κινηθεί ούτε ο ίδιος ούτε και η χώρα χωρίς συνέπειες. Τουτέστιν απέδειξε ότι διαθέτει ευφυία, ρεαλισμό αλλά και πολιτικό ένστικτο.
Εξάλλου τόσο ο Κων/νος Καραμανλής όσο και ο Α. Παπανδρέου, στην εποχή τους, είχαν επιχειρήσει ανάλογα ανοίγματα τόσο προς τη Μόσχα όσο και προς το Πεκίνο. Ο μεν ένας το επεχείρησε αφού πρώτα και σε κάθε ευκαιρία, όπως είπαμε, διατράνωνε την προσήλωσή του στη Δύση και τα ιδεώδη της και ο δεύτερος έβαζε αστερίσκους στις ποικίλες ανακοινώσεις της Δύσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και σε χώρες του Ανατολικού Μπλοκ (π.χ. στήριξε τον Γιαρουζέλσκι) αφού πρώτα υπέγραφε τις συμφωνίες για τις βάσεις που δήθεν θα απομακρύνονταν.
Είχαν άλλωστε αμφότεροι πικρή πείρα από τις συνέπειες μιας πιο ανεξάρτητης στάσης. Ο Καραμανλής όταν αποτόλμησε την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, μετά την πτώση της χούντας, εναρμονιζόμενος με το λαϊκό αίσθημα, είδε τους Τούρκους να δράττουν την ευκαιρία και να «γκριζάρουν» περιοχές του Αιγαίου. Ο δε Ανδρέας, που συνόδευε τον πατέρα του στο Λευκό Οίκο στη συνάντηση με τον Λ. Τζόνσον, απορρίπτοντας το σχέδιο Άτσεσον, που πρόβλεπε την παραχώρηση στους γείτονες δύο-τριών νησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, μεταξύ των οποίων και το Καστελλόριζο, είδε την ανατροπή της Δημοκρατίας που οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.
Γενικώς, η ρεαλιστική προσαρμογή του Αλέξη Τσίπρα είναι ευπρόσδεκτη τόσο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας όσο και σε θέματα πολιτικής που σχετίζονται με τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Το τραχύ δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα, που δεν του επιτρέπει να κινηθεί με άνεση και ασφάλεια προς την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου με επώδυνες δεσμεύσεις εκπορεύεται, κυρίως, από τις αντιδράσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιδράσεις, όμως, αυτές δεν εναρμονίζονται με τα δημοσκοπικά ευρήματα τα οποία δείχνουν ότι περισσότεροι από δύο στους τρεις Έλληνες επιθυμούν την παραμονή στην ευρωζώνη έστω και με μνημόνιο ενώ οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι διχασμένοι με την πλειονότητα αυτών να αποδέχεται το μνημόνιο.
«Έξω πάμε καλά» συνήθιζε να λέει ο Κ. Καραμανλής ενώ αποκαλούσε «φρενοκομείο» τα τεκταινόμενα τότε εντός της χώρας. «Στη Μόσχα πήγαμε καλά» θα μπορούσε να καυχηθεί ο Πρωθυπουργός. Στο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η κατάσταση δεν ελέγχεται καθώς άλλοτε του δημιουργεί προβλήματα το ασίγαστο πάθος της Ζωής για περιττή δημοσιότητα και για άσκηση εξουσίας με πρωτοβουλίες προς πάσα κατεύθυνση και άλλοτε του δημιουργούν προβλήματα οι εκπρόσωποι διαφόρων τάσεων ή οι άκαιρες δηλώσεις υπουργών του κ. Πάνου Καμμένου συμπεριλαμβανομένου.
Πριν ταξιδέψει στη Μόσχα ο κ. Τσίπρας δήλωσε πως πρότυπά του είναι ο Ρήγας Φεραίος, ο Στέφανος Σαράφης, ο Άρης Βελουχιώτης και από τους πιο σύγχρονους πολιτικούς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ως γνωστόν ο Ρήγας στραγγαλίστηκε, ο Σαράφης σκοτώθηκε σε «δυστύχημα» με αυτοκίνητο που οδηγούσε Αμερικανός αξιωματικός και ο Άρης «αυτοκτόνησε» αφού δύο μήνες νωρίτερα (Απρ. 1945) διεγράφη από το Κόμμα. Και οι τρεις υπήρξαν απόλυτα συνεπείς στις ιδέες τους. Αντίθετα η προσήλωση στην πολυμερή μεν αλλά ρεαλιστική πολιτική των δύο τελευταίων τους επέτρεψε να προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στην πατρίδα και είναι βέβαιο πως αυτή τους η προσφορά τους χάρισε μια θέση στην ιστορία.
Οι Έλληνες στην πλειονότητά τους στηρίζουν την νέα κυβέρνηση και ιδίως τον ταλαντούχο και ικανό πολιτικό Αλέξη Τσίπρα στις δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Τον στηρίζουν και ως νέο πολιτικό που μπορεί να εκφράσει τις μελλοντικές ανάγκες της κοινωνίας μας. Είναι, λοιπόν, στη δική του διακριτική ευχέρεια να διαλέξει αν θα ακολουθήσει την οδό της κοινωνίας ή τον κομματικό μονόδρομο στον οποίο οι συνιστώσες-βαρίδια, ως δυνάμεις της εσωστρέφειας, του κομματισμού και της αναξιοκρατίας είναι απολύτως βέβαιο πως οδηγούν την κυβέρνηση και την οικονομία σε ακινησία και αποσύνθεση και αποπροσανατολίζουν την πυξίδα της χώρας από το να δείχνει σταθερά την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Γι’ αυτό: «θαρσείν χρη Αλέξιε, ταχ’ αύριον έσετ’ άμεινον".
Ο Δημήτρης Νούλας είναι Χημικός
