Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι κυβερνητικοί του εταίροι Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης χειροκρότησαν τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ αναφορικά με την Ελλάδα, στη δε συνέχεια αποδύθηκαν, όπως είπαν, σε μια «μάχη με τον χρόνο», αφενός για να κλείσουν τις «εκκρεμότητες» που (είπαν ότι υπήρχαν) στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα και αφετέρου να ξεπεράσουν τις (εν πολλοίς ακόμη και θεατρικού χαρακτήρα) εσωτερικές τους αντιφάσεις και να «περάσουν», με τις λιγότερες δυνατές κοινοβουλευτικές απώλειες τα νέα βάρβαρα μέτρα λιτότητας, προκειμένου να εκταμιευθεί η δόση των 31,5 δισ. ευρώ μέχρι τη 12η Νοεμβρίου, οπότε έχει προγραμματιστεί η «τελική» σύνοδος του Eurogroup.
Με το βλέμμα κατ’ αρχήν στραμμένο στις έρευνες της κοινής γνώμης (κυρίως, όμως, στην ίδια την πενόμενη ελληνική κοινωνία) που «δείχνουν» πως ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται (έστω και οριακά) της ΝΔ, η «Χρυσή Αυγή» συνεχίζει να εδραιώνει την απήχησή της στους πολίτες (και αυτό παρά τον ξεκάθαρο ναζιστικό της χαρακτήρα) το δε ΠΑΣΟΚ να καταρρέει και η ΔΗΜΑΡ να συγκρατεί τις όποιες δυνάμεις της με «τεχνητές αναπνοές», που δεν είναι άλλες από τις προβαλλόμενες ως διαφωνίες της για τα εργασιακά, οι πάσης φύσεως ελίτ της χώρας (πολιτικές, οικονομικές, μιντιακές και επιχειρηματικές) προχωρούν σε σχεδιασμούς (προς το παρόν επί χάρτου) για την αναδιαμόρφωση και την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Αναδιαμόρφωση και αναδιάταξη που αποσκοπούν στο «να αλλάξουν τα πολιτικά πράγματα», ώστε (όσο και αν αυτό δείχνει αντιφατικό) «να μείνουν τα πάντα ως έχουν», που σημαίνει τη συνέχιση, εκ των μέρους των κυρίαρχων ελίτ, του ελέγχου και της καθοδηγήσεως των εξελίξεων, την αποτροπή «μη ελεγχόμενων αλλαγών» και, σε τελική ανάλυση, η διαιώνιση της δικής τους εξουσίας σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.
Αναδιαμόρφωση και αναδιάταξη τις οποίες, σε πολιτικό, ιδεολογικό και οικονομικό επίπεδο, προωθούν τόσο η εγχώρια ελίτ (επιχειρηματίες, τραπεζίτες, μιντιάρχες) όσο και ισχυροί παράγοντες εκτός Ελλάδος, τόσο στην Ευρώπη, όσο και πέραν του Ατλαντικού και δεν είναι τυχαίο ότι επιφανείς παράγοντες του δημοσίου βίου θέλουν να είναι ο σημερινός πρωθυπουργός αυτός που θα αναλάβει τη σχετική πολιτική πρωτοβουλία, με τη συγκρότηση ενός «νέου» πολιτικού σχηματισμού «ευρέως φάσματος».
ΔΙΑΦΩΝΗΣΑΝ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΟΛΑ...
Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε εντολή στους υπουργούς του «να κλείσουν» όλα τα μέτωπα με την Τρόικα, ακόμη και αυτά με τις αλλαγές στα εργασιακά (αλλαγές τις οποίες αν και σφαγιάζουν τους εργαζομένους, αν και η ΔΗΜΑΡ – ίσως από κοντά και το καταρρέον ΠΑΣΟΚ – λέει πως δεν θα υπερψηφίσει, ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποκάλεσε «διαδικαστικές εκκρεμότητες») και αυτό επιτεύχθηκε, ώστε τα πάντα να έχουν τελειώσει, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ και έτσι να εκταμιευθεί η επόμενη δόση των δανείων προς την Ελλάδα.
Βεβαίως, ο πρωθυπουργός και οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης (τους οποίους ο Α. Σαμαράς κατέστησε συνυπεύθυνους – «δεν ήμουν μόνος στις Βρυξέλλες», είπε, αν και η εν λόγω δήλωσή του θεωρείται ως αφετηρία για διεργασίες που θα επιφέρουν αλλαγές στο σκηνικό) επικρότησαν τις προαναφερθείσες αποφάσεις της Συνόδου των Βρυξελλών, αποφάσεις που, σύμφωνα με την «Καθημερινή», δεν είναι ήταν τίποτα άλλο παρά μια «ψυχρή δήλωση», σύμφωνα δε με τον Αντώνη Καρακούση στο «Βήμα», σημαίνουν ότι ο σημερινός πρωθυπουργός «έχει αποδεχθεί την εκδοχή νοικοκυρέματος που έχει επιλέξει η Τρόικα, όπως και την απόλυτη φιλελευθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας».
«Διαπιστώνεται αβίαστα ότι πρόκειται για ένα κείμενο με περισσότερα τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά παρά πολιτικά, σχεδόν ψυχρό (...). Επισημαίνεται η σημασία της έκθεσης της Τρόικας για τη λήψη των «απαραίτητων αποφάσεων», ζητείται η ταχεία εφαρμογή του προγράμματος και τονίζεται η ορθότητά του για να ανακάμψει η χώρα και να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δηλαδή, πράγματα που γνωρίζαμε», έγραψε σχετικώς η φιλοκυβερνητική «Καθημερινή».
Στο δε «Βήμα» ο διευθυντής της εφημερίδα Αντώνης Καρακούσης, σημείωσε ότι στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός «άκουσε πολλά ενθαρρυντικά λόγια, έλαβε διαβεβαιώσεις παραμονής στην ευρωζώνη και δέχθηκε άπειρες προτροπές ταχείας εφαρμογής των υπεσχημένων, ώστε η Ελλάδα να λάβει απρόσκοπτα τη μεγάλη δόση και να επανέλθει σταδιακά στον ενάρετο κύκλο της σταθερότητας και της ανάπτυξης».
Όμως, δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα φέρει όλα τα μέτρα στη Βουλή και θα απαιτήσει την ψήφισή τους από τους βουλευτές των τριών συνεργαζόμενων κομμάτων, παρά τις οποίες διαφωνίες της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, που, εμμέσως πλην σαφώς ο Α. Σαμαράς αποκάλεσε άτολμους, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα αντιδράσει ο ελληνικός λαός και αν οι βουλευτές θα πειθαρχήσουν.
Ήδη, έχουν προαναγγελθεί αρνητικές τοποθετήσεις ορισμένων βουλευτών, κυρίως από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός διέγραψε ένα γαλάζιο βουλευτή (ως επίδειξη πυγής και ως μήνυμα προς τους δικούς του βουλευτές) ο οποίος εμφανίσθηκε αρνητικός στα νέα μέτρα που θα διαλύσουν οριστικά την ελληνική κοινωνία, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης αποχώρησε από το κόμμα του Φ. Κουβέλη, η δε αντιπολίτευση πιέζει (και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο) να μην περάσουν τα μέτρα αυτά από τη Βουλή.
Ενδεικτικό του προβληματισμού και τη γαλάζια κοινοβουλευτική ομάδα είναι άρθρο του πρώην υπουργού, καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος εγκάλεσε τη γερμανική ηγεσία ως, επί της ουσίας, ανιστόρητη και ως μη διδαχθείσα ουδέν από τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»
«Αυτή η οιονεί «πειθαρχική» ως και «τιμωρητική» δομή των «Μνημονίων» και των πολιτικών που συνεπάγονται οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, τις χώρες της Ευρωζώνης που την υφίστανται, σε κοινωνική εξαθλίωση και, επέκεινα, σε κοινωνική έκρηξη. Και μάλιστα υπό όρους –πράγμα αναμενόμενο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες - πλήρους αποδόμησης των θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, άρα ρήξης του κοινωνικού ιστού», τόνισε ο κ. Παυλόπουλος.
Δεν είναι τυχαίο πως στο Μέγαρο Μαξίμου τονίζουν πως «έξω πάμε καλά» (αφού αποσαφηνίσθηκε ότι δεν τίθεται θέμα ελληνικής εξόδου από το ευρώ) πλην, όμως, τρομοκρατούνται στην ιδέα και μόνο ενός «ατυχήματος», είτε στο εσωτερικό, λόγω πολιτικών ισορροπιών (και αυτό κατεγράφη μετά τις διαφωνίες της ΔΗΜΑΡ για τα εργασιακά) είτε από το ΔΝΤ το οποίο εξακολουθεί να θέτει θέμα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, έστω και αν είναι το Ταμείο αυτό που (σε αντίθεση με το Βερολίνο) επιμένει να θέτει το ζήτημα της επιμηκύνσεως της ελληνικής δημοσιονομικής προσαρμογής.
ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ
Κι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά πως «ο χρόνος της κυβερνήσεως τελειώνει», το ερώτημα που αναδύεται είναι αν τα νέα μέτρα θα περάσουν, αλλά, κυρίως, πώς θα καταστεί αυτό δυνατόν και με ποιες απώλειες για την τρικομματική κυβέρνηση και αν θα καταστεί δυνατόν να υλοποιηθούν, αφού η κοινωνία «βρίσκεται στα κάγκελα».
«Η Ελλάδα δεν θα πτωχεύσει, αντιθέτως η οικονομία της θα ανασάνει, η χώρα θα σταθεροποιηθεί σιγά - σιγά, θα έρθουν αληθώς καλύτερες ημέρες, θα ξεκινήσει μια νέα περίοδος αναπτύξεως, η ανεργία θα υποχωρήσει, οι κοινωνικές αναταραχές θα περιοριστούν, όλα θα πάνε καλύτερα», ισχυρίζεται, παρά ταύτα, σε άρθρο του στο «Βήμα» ο εκδότης κ. Σταύρος Ψυχάρης, αλλά ταυτόχρονα προεξοφλεί ότι «ο κόσμος του αύριο δεν θα έχει καμιά σχέση με τον κόσμο του χθες» και ότι «οι πολιτικοί ηγέτες, τα κόμματα, τα στελέχη τους, οι οπαδοί και οι φίλοι, ακόμη και εμείς οι δημοσιογράφοι, όλοι ευθύνονται» για τα όσα συνέβησαν και φτάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα.
Όμως, κάνοντας ουσιαστικά την πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία για τον «κόσμο του αύριο» γράφει: «Η διαδικασία αποπομπής του παλαιού και υποδοχής του νέου έχει αρχίσει. Απόδειξη ότι τα παραδοσιακά κόμματα από τη μια ως την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος έχουν μαραθεί. Και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι εκπροσωπεί τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. (Το ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε ο κ. Βενιζέλος έμοιαζε περισσότερο με... γυμναστήριο πολυτελείας! Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα εξακολουθεί να αυτοπεριορίζεται στα όρια της Αριστεράς...). Είναι καταφανές ότι η κοινωνία αναζητεί τον ηγέτη που με σύνεση και τόλμη, με όραμα και σθένος θα ηγηθεί ενός πατριωτικού κινήματος με βάση τη σταθερότερη πολιτική συνισταμένη που εδρεύει στο Κέντρο».
Φυσικά δε, επειδή το «πρόβλημα» για την υφισταμένη (και καταρρέουσα τάξη πραγμάτων) είναι, με βάση τις έρευνες της κοινής γνώμης, πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο έτερος αρθρογράφος στο «Βήμα» Γιάννης Πρετεντέρης συνεχίζοντας στην ίδια εμμονική λογική της «ταυτίσεως των άκρων», υποστηρίζει ότι «μέσα σε έξι μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε αντί για «νέο ΠΑΣΟΚ» να θυμίζει το πιο «παλαιό ΠΑΣΟΚ» που έχει γνωρίσει η Ελλάδα» και ότι «τίποτα ως τώρα δεν δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει το DNA μιας σύγχρονης παράταξης εξουσίας σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, ούτε (κυρίως) ότι επιδιώκει ή ενδιαφέρεται να το αποκτήσει».
«Παραδόξως, όμως, αυτό αποτελεί και την πραγματική εθνική προσφορά του στη σημερινή συγκυρία. Λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός των αντιπάλων του και ως επιχείρημα της άλλης πλευράς. Και αυτό επειδή παραμένοντας ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να στοιχειοθετεί στα μάτια των Ευρωπαίων αλλά και πολλών Ελλήνων τον ορατό κίνδυνο της εκτροπής και της αποσταθεροποίησης που απειλεί τη χώρα», προσθέτει.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του Γ. Πρετεντέρη, «η θεωρία των άκρων αποτελεί από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, το κυρίαρχο μοντέλο σκέψης στις κοινωνίες της ευρωπαϊκής δημοκρατίας» και «δικαίως ή αδίκως, ο μέσος Ευρωπαίος πολιτικός και πολίτης πακετάρει τον ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο αμπαλάζ με τη «Χρυσή Αυγή», συνεπώς δε «είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, αυτή είναι η οπτική γωνία μέσα από την οποία η Ευρώπη προσεγγίζει σήμερα τη χώρα μας. Κρίση, φτώχεια, εξτρεμισμός, άρα εκτροπή».
ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΔΙΠΟΛΑ ΕΡΗΜΗΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω ζυμώσεων, δεν είναι τυχαίο πως ο σημερινός πρωθυπουργός εμφανίζεται ως ο εκλεκτός των εγχώριων (αλλά και του Βερολίνου, αν κρίνει κανείς από την αλλαγή στάσεως της Α. Μέρκελ) ελίτ, προκειμένου να ανασυντάξει το πολιτικό σκηνικό και προς τούτο, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, έχει στα χέρια του μυστική εισήγηση με αντικείμενο την επανίδρυση της ΝΔ.
Που σημαίνει ότι ο Αντώνης Σαμαράς, σύμφωνα με την εισήγηση, θα πρέπει να συγκροτήσει ένα νέο κόμμα (ίσως αυτό να ονομαστεί «Λαϊκό Κόμμα», που θα θυμίζει την προπολεμική ελληνική Δεξιά, αλλά και τη σημερινή ευρωπαϊκή Δεξιά, λόγω του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) κινούμενος όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1955 (που έφτιαξε την ΕΡΕ) και το 1974 (όταν διέλυσε την ΕΡΕ και έφτιαξε την ΝΔ) για να «συμμαζέψει» όλο το πολιτικό φάσμα από τη Δεξιά ως και τις παρυφές της Κεντροαριστεράς.
Η εφημερίδα «Παρόν» (αλλά και οι περισσότερες εφημερίδες, λες και οι σχετικές πληροφορίες και διεργασίες είχαν κοινολογηθεί από το ίδιο κέντρο...) έγραψε ότι οι σχετικές διεργασίες «που, ήδη, έχουν ξεκινήσει θα οδηγήσουν σε ένα εντελώς νέο πολιτικό σκηνικό, με έντονα τα στοιχεία του διπολισμού» και αναφέρει ότι το εγχείρημα συνολικά θα υποστηριχτεί πολύ συγκεκριμένα και από εκδοτικά συγκροτήματα, τα οποία, ήδη, το προωθούν: «Αναφέρονται συγκεκριμένα, γνωστό συγκρότημα, ιστορικό, με πλούσιο παρελθόν στην ανάμειξη σε πολιτικές ίντριγκες, παραδοσιακά προσκείμενο στη λεγόμενη «δημοκρατική παράταξη», καθώς επίσης και συγκρότημα προσκείμενο στη συντηρητική παράταξη, αλλά με παρελθόν στήριξης και του «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος», γράφει το «Παρόν», φωτογραφίζοντας το πρώην Συγκρότημα Λαμπράκη και το συγκρότημα Αλαφούζου («Σκάι» και «Καθημερινή»)
Κεντρικός άξονας του επανασχεδιασμού του πολιτικού σκηνικού είναι η δημιουργία ενός νέου διπολισμού, κάτι που προϋποθέτει ανατροπές στους συσχετισμούς που γνωρίζουμε μέχρι τώρα και τη συγκρότηση δύο πόλων: Ενός ισχυρού ευρωπαϊκού πόλου, «μια καινούργια, μεγάλη, πατριωτική, ευρωπαϊκή παράταξη» με πυρήνα τη σημερινή ΝΔ, κάτι που είναι και το όνειρο του Α. Σαμαρά και ενός «προοδευτικού, δημοκρατικού, ριζοσπαστικού πόλου», με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στον πρώτο πόλο, εκτός της ΝΔ, σύμφωνα με τον σχεδιασμό επί χάρτου, θα πρέπει να μετέχουν στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ, ευρωπαϊκής κατευθύνσεως, όπως οι Μ. Χρυσοχοΐδης, Ά. Διαμαντοπούλου, πιθανώς η ομάδα Φλωρίδη, ορισμένοι καθηγητές, κάποιοι βουλευτές που κινούνται σε αυτό το μήκος κύματος, άλλα και στελέχη τα οποία έχουν αποστασιοποιηθεί (π.χ. Αλέκος Παπαδόπουλος) ή ευρίσκονται στο ίδιο κλίμα με τον Λ. Παπαδήμο και τον Κ. Σημίτη. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, σε αυτόν τον πόλο δεν αποκλείεται να συμμετάσχουν και στελέχη της «δεξιάς τάσεως» της ΔΗΜΑΡ, ίσως ο Ανδρέας Λοβέρδος (ο οποίος, όμως, προωθεί έναν Κεντροαριστερό συνασπισμό) και γιατί όχι ακόμη και ο Ευ. Βενιζέλος, κατά το πρότυπο της εκλογικής συνεργασίας στη δεκαετία του ’50 του Γεωργίου Παπανδρέου με τον Αλέξανδρο Παπάγο και το Συναγερμό.
Στον δε δεύτερο πόλο, με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εμπνευστές του ανωτέρω διπόλου, «βλέπουν» ακόμη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ «αριστερής τάσης», τη Λούκα Κατσέλη, συνδικαλιστές και στελέχη νομαρχιακών οργανώσεων του πάλαι ποτέ ισχυρού ΠΑΣΟΚ, στελέχη της αριστερής πτέρυγας της ΔΗΜΑΡ και άλλα ανένταχτα στελέχη του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς.
Και αν οι εμπνευστές των ανωτέρω σχεδιασμών (επί χάρτου και ερήμην της κοινωνίας) μπορούν βασίμως (σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα θητεία των προαναφερθέντων στο «μνημονιακό μπλοκ») να «ποντάρουν» στον πρώτο πόλο, δεν είναι εύκολο αυτό να συμβεί με τον δεύτερο και αυτό γιατί αν συμβεί θα σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα απονευρωθεί και φυσικά θα καταστεί πλήρως ενσωματωμένος στις κυρίαρχες λογικές και δεν θα μπορεί να διαταράξει τις σημερινές ισορροπίες.
Μια τέτοια εξέλιξη, αν σημειωθεί, θα είναι καταστροφική για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θα είναι ο αριστερός και ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο προσβλέπει σημαντικό τμήμα της κοινωνίας και ο οποίος, ήδη, εν μέσω αντιφάσεων και εσωτερικού πολιτικού και ιδεολογικού πολέμου, προσπαθεί να μετεξελιχθεί σε ένα ενιαίο κόμμα.
