Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Ως νομοσχέδιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή το νέο πακέτο μέτρων που αναμένεται να προκαλέσει νέα περιδίνηση στην ελληνική κοινωνία, η οποία ασφυκτιά από τις μεγάλες περικοπές και τη σκληρή λιτότητα. Νέα συνάντηση των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση αλλά και νέος προβληματισμός – πρωτίστως από την ΔΗΜΑΡ και δευτερευόντως από το ΠΑΣΟΚ – αναφορικά με τις αλλαγές στα εργασιακά και τις σχετικές αξιώσεις της τρόικα. Το σημείο – μηδέν είναι πολύ κοντά και όσοι ανησυχούν για τις παρενέργειες στον κοινωνικό ιστό, έχουν κάθε λόγο αυτή τη φορά να μην περιορίζονται μονάχα στις ανησυχίες.
Όλα γίνονται θα έλεγε κανείς με βαριά καρδιά, καθώς κανείς στην πραγματικότητα δεν θα ήθελε να δει τη χώρα να καταρρέει και πολύ περισσότερο να είναι εκείνος υπεύθυνος για αυτή την κατάρρευση. Και δεν μιλώ για άλλους από τους τρεις της κυβέρνησης, που για δικούς τους λόγους ο καθένας θέλει να αποποιηθεί της ευθύνης. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η αντιπολίτευση στο σύνολό της δηλώνει ότι τα ψέματα τελείωσαν και πως η πραγματική αλήθεια θα αποκαλυφθεί έτσι και αλλιώς. Δεν είναι όμως και τόσο υπεραπλουστευμένα τα πράγματα ούτε κανείς μπορεί με ευκολία να αφορίζει γενικώς και αορίστως. Αναφέρομαι στα κόμματα της αντιπολίτευσης που σαφώς έχουν πιο εύκολο έργο, αφού και τα σκληρά μέτρα συνεχίζουν και η αντοχή των πολιτών έχει ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια.
Παράλληλα με το εκτυλισσόμενο δράμα, ξεδιπλώνεται και ένα ανεπίτρεπτο πολιτικό παιχνίδι με στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων που μετατρέπει την όλη κατάσταση σε θρίλερ. Και ποιος γνωρίζει την κατάληξη αυτού του παιχνιδιού; Ποιος παίρνει το ρίσκο να δηλώσει ευθαρσώς ότι η χώρα θα περάσει σε άλλη αναπτυξιακή φάση; Κανείς. Το αντίθετο, ολοένα και πληθαίνουν αυτοί που προβλέπουν μεγάλα δεινά αλλά και κοινωνικά αδιέξοδα.
Θα μου πείτε, είναι άραγε αυτός ο εύκολος δρόμος; Σαφώς. Αυτές οι σκοτεινές διαπιστώσεις που ισοπεδώνουν κάθε προσπάθεια ανάνηψης; Μπορεί. Όμως δεν βλέπω και αυτούς που μπορούν να εγγυηθούν κάποιο χρονοδιάγραμμα ξεπεράσματος της ύφεσης, ούτε την απαραίτητη κινητήριο δύναμη της αγοράς. Τουναντίον, αυτό που διαπιστώνει κανείς με την πρώτη ματιά δεν είναι παρά έντονη ανησυχία για το μέλλον και γνώμες ειδικών που έχουν ξεπεράσει εαυτούς στη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας. Όλα αυτά κάνουν τις όποιες ρήσεις των εταίρων περί ανάπτυξης να φαντάζουν απλά εικασίες και κούφια λόγια ενώπιον της σκοτεινής καθημερινότητας.
Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, λοιπόν, το νέο πακέτο μέτρων, με μια κυβέρνηση όχι και τόσο συμπαγή, καθώς η τριάδα διχάζεται από διαφορετικές απόψεις. Τα πράγματα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, είναι σε οριακό σημείο και το μέλλον της κυβέρνησης αβέβαιο. Μπορεί βέβαια οι τακτικές συναντήσεις των τριών να δίνουν την αίσθηση ότι παρά τα προβλήματα υπάρχει ομοφωνία στα βασικά σημεία, το θέμα όμως δεν είναι εκεί άλλα στην διάρκεια αυτής της κυβέρνησης.
Οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών είναι τακτικές όσο και οι αποδοκιμασίες της αντιπολίτευσης. Το όλο κλίμα δεν είναι και τόσο ασφαλές αφού την κάθε συνάντηση διαδέχεται και η εκάστοτε διατάραξη της εσωκομματικής ειρήνης. Στη Βουλή θα κριθούν τα νέα μέτρα αλλά και το κατά πόσο οι βουλευτές θα θελήσουν να συμπράξουν. Και αναφέρομαι πραγματικά σε όλους τους βουλευτές, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Η υπερψήφιση ή μη των μέτρων κρύβει παγίδες αφού αυτή τη φορά η απόφαση θα είναι καθοριστική όχι μόνο για την εκταμίευση αλλά και την προσωπική εικόνα του κάθε βουλευτή ξεχωριστά.
Μπορεί βέβαια να κυριαρχήσει η ανάγκη για την εκταμίευση της «σωτήριας» δόσης, αφού τα αποθεματικά του κράτους τελειώνουν. Μπορεί να πρυτανεύσει η λογική του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και ο μονόδρομος της ασφυκτικής λιτότητας. Δεν παύει όμως αυτό να είναι μια ιστορική απόφαση που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας. Και ποιος εγγυάται πως μετά από αυτή τη δόση δεν θα ζητηθούν και άλλες θυσίες; Κατ΄ επέκτασιν, ποιος είναι αυτός που μπορεί να εγγυηθεί τη μελλοντική ενότητα της κυβέρνησης αφού από ΔΗΜΑΡ αλλά και ΠΑΣΟΚ έχει δηλωθεί κατηγορηματικά ότι δεν θα υπάρξει άλλη συμφωνία για αλλαγές στα εργασιακά;
Και οι αλλαγές αυτές έχουν ήδη ζητηθεί, με τις ιδιωτικοποιήσεις να προκαλούν ήδη σοβαρούς κοινωνικούς τριγμούς. Μέλλον φυγείν αδύνατον, όμως. Και ό,τι και να συμβεί στη Βουλή με την ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων, ένα είναι σίγουρο: ότι τίποτε δεν είναι σίγουρο και ασφαλές. Καλές λοιπόν οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση, καλές και οι αντιπολιτευτικές φωνασκίες. Η επόμενη μέρα όμως καραδοκεί. Και αυτό το βιώνει ήδη ο μέσος πολίτης με τη σκληρή λιτότητα, που λέει πως δεν επέλεξε με την ψήφο του. Οι ασκούμενες πολιτικές όμως ήταν γνωστές ή τουλάχιστον προβλέψιμες.
Η ευθύνη λοιπόν ανήκει σε όλους μας, αφού στις εκλογές σε κάποιους δίνουμε το προβάδισμα και την εντολή να κυβερνήσουν. Σε τελευταία ανάλυση, η κοινοβουλευτική δημοκρατία προσφέρει απλόχερα το προνόμιο της διακυβέρνησης της χώρας επί τέσσερα συναπτά έτη. Σε ένα τέτοιο διάστημα μπορούν να γίνουν πολλά. Από άνευ όρων παράδοση, μέχρι καθολική άρνηση. Η επιλογή στο χέρι του καθενός , που κρίνει αν βαδίζουμε προς την ανάπτυξη ή την απόλυτη καταστροφή.
