Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου
στις αμμουδιές του Ομήρου»
Οδ. Ελύτης, «Άξιον εστί»
Είναι κρίμα να πελαγώνουμε, μέσα στα Μνημόνια, στα ισοδύναμα μέτρα, στο κούρεμα του χρέους ή στα ελλείμματα και να ξεχνάμε ποια σημασία έχει η γλώσσα μας για την ύπαρξη του Έθνους μας. Η γλώσσα είναι συστατικό στοιχείο της Εθνικής μας ταυτότητας. Και να μην παρεξηγούμε ή να διστάζουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «ΕΘΝΟΣ». Να θυμόμαστε πάντα τον ορισμό, που μας έδωσε ο Ηρόδοτος: «Έθνος είναι το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον».
Λοιπόν το ομόγλωσσον. Μιλάμε ακόμα την ίδια γλώσσα από την εποχή του Ομήρου. Εδώ και 3.500 χρόνια δημιουργήθηκε για να καταυγάσει, από τούτη τη μικρή και βραχώδη πατρίδα μας, το ανθρώπινο πνεύμα. Πίσω από την αναλλοίωτη και διαχρονική μας γλώσσα, οικοδομήθηκε ο απαράμιλλος Κλασικός Πολιτισμός μας. Ο τροφοδότης του Δυτικού Πολιτισμού. Η γλώσσα μας διαγράφει μια βιολογική, ιστορική, αλλά και πολιτισμική συνέχεια, που είναι ευλογία, δύναμη και αίγλη για τον Ελληνισμό.
Η Ελληνική γλώσσα, που τόσο βάρβαρα εμείς οι Έλληνες πληγώνουμε, είναι μοναδική. «Αενάως λαμπυρίζουσα εις όλον τον κόσμον». Είναι η ωραιότερη, αλλά και μελωδικότερη ανθρώπινη λαλιά. Σίγουρα είναι η μοναδική γλώσσα στον κόσμο, που δίνει στον άνθρωπο, τη δυνατότητα να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, με απόλυτη σαφήνεια, αλλά και απεριόριστες δυνατότητες. Είναι η «Γλωσσομήτωρ». Η μητέρα των γλωσσών. Ο Ουγκό, ο Γκαίτε και άλλοι γίγαντες του πνεύματος την υμνούν. Ο Γκαίτε στο έργο του: «Ο Φάουστ» τόπων, ανθρώπων, πραγμάτων και ιδεών, όχι απλά ως μέσα εκφραστικά, αλλά και ως δομικά στοιχεία του αριστουργήματός του, τόσον μακρύ, όσο και ποιοτικό, που δείχνει τούτη τη φλέβα του χρυσού, που χωρίς αυτή δεν θα μπορούσε να συνθέσει τον «Φάουστ».
Κι όμως τούτη τη γλώσσα, την απαράμιλλη φυλετική μας κληρονομιά, αναίσχυντοι τη βιάζουμε. Την κακοποιούμε. Πρέπει να ντρεπόμαστε για τον γλωσσικό μας αυτοχειριασμό. Εκεί που μας οδήγησαν άστοχες ενέργειες. Η καθιέρωση του μονοτονικού, η κατάργηση της Διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, η βλακώδης και ηθελημένη στόχευση κατά της γλώσσας μας και της Ιστορικής αλήθειας από ανθρώπους όπως η κ. Ρεπούση και άλλων αθλίων «εκσυγχρονιστών». Βάναυσα κτυπήματα κατά της γλώσσας μας και της ιστορικής μας υπόστασης.
Μας το λέει καθαρά ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου από το 1951: «Οι διάφοροι φωστήρες, βαστούν από μια πατέντα στο χέρι και μέρα νύχτα δουλεύουν, για να συγχρονίσουν την Ελλάδα, ενώ στ’ αλήθεια σκάβουν τον λάκκο της». Ο κίνδυνος είναι σήμερα μεγαλύτερος παρά ποτέ. Ο λαός δυσπραγεί. Αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης. Φοβάται τη χρεοκοπία. Δεν αγρυπνεί. Δεν φυλάγει Θερμοπύλες. Αν στην οικονομική μας χρεοκοπία προσθέσουμε και την πνευματική μας χρεοκοπία, τότε σβήνει κάθε ελπίδα σωτηρίας.
Ο λαός δίχως τα πνευματικά, ηθικά και κυρίως τα εθνικά αναλήμματα, θα μείνει έρμαιος σφοδρών ανέμων.
Χρέος λοιπόν έχουμε να τηρούμε τη γλώσσα μας με ευλάβεια. Και να σκεφτεί κανείς, πως οι Έλληνες παλιότερα, λογάριαζαν τη γλώσσα μας πιο πολύ κι απ’ τη ζωή τους. Εκλιπαρούσε ο Ετεοκλής, ο γιός του Οιδίποδα, τον θεό Δία, για τη σωτηρία των Θηβών λέγοντας:
«Μη πόλιν πανόλεθρον εκθαμνίσητε. Ελλάδος φθόγγον χέουσα». Δηλ: «Σας παρακαλώ, μην αφανίσετε αυτή την πόλι, γιατί οι κάτοικοί της ομιλούν Ελληνικά».
Ένα ποίημα είναι η γλώσσα μας. Ο Νικηφόρος Βρετάκος κάνει την πιο πιστή περιγραφή, επιστημονική και ποιηματική, λέγοντας:
«Όταν κάποτε θα φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω
ίσως ένα ρυάκι, που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους,
συναντήσω Αγγέλους
θα τους μιλήσω Ελληνικά,
επειδή δεν ξέρουν γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με Μουσική...».
