Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Πιστεύω ότι αυτό που άλλαξε τη ζωή μας είναι ο θόρυβος της μηχανής. Βγάλε τον θόρυβο κι η ζωή μας είναι όπως πριν όσον αφορά την ενότητα με τον εαυτό μας και με τους άλλους!
Πολλοί αρχίζουμε να νιώθουμε, καθώς μας βασανίζει το αίσθημα της εσωτερικής διάλυσης, ότι αυτό που στερούμαστε είναι η ενότητα μέσα μας και στο περιβάλλον μας. Δυο χιλιάδες περίπου χρόνια πριν ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έγραψε πως την ενότητα τη δημιουργεί το ωραίο. Ο θόρυβος αποσπά την προσοχή μας στο αληθινά ωραίο και διαλύει την ενότητα. Ολόκληρη βιομηχανία έχει συσταθεί για τον διασκορπισμό της προσοχής με τη μηχανή.
Έχουμε ήδη παραιτηθεί από ερωτήματα όπως «ποιοι είμαστε», «από πού ερχόμαστε», «πού πηγαίνουμε»! Ο Κύριος ζητεί από μας επαγρύπνηση και προσευχή. Η ευλογία απομακρύνεται από εκείνους που δεν τη θέλουν. Ο οίκος τους αφίεται έρημος!
Ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, βραβείο Νόμπελ Φυσικής, γράφει στο βιβλίο του «Φυσική και φιλοσοφία»: «Από τους ιστορικούς έχει συχνά συζητηθεί το ζήτημα, αν η εμφάνιση των φυσικών επιστημών μετά τον 16ο αιώνα ήταν κατά κάποιο τρόπο μια φυσική συνέπεια των προηγουμένων κινήσεων στην ευρωπαϊκή πνευματική ζωή. Μπορεί κανείς εδώ να υπενθυμίσει, πως ορισμένες τάσεις στη χριστιανική φιλοσοφία οδήγησαν σε μια πολύ αφηρημένη έννοια περί Θεού, πως μετατόπισαν τον Θεό τόσο μακριά έξω από τον κόσμο στον ουρανό, ώστε άρχισε κανείς να παρατηρεί τον κόσμο χωρίς να βλέπει ταυτόχρονα και τον Θεό μέσα στον κόσμο». 1
Τα λόγια αυτά του Χάιζενμπεργκ θυμίζουν τους στίχους της Αγίας Γραφής που μιλάνε για την παρουσία του Θεού στον κόσμο. «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου πού φύγω;». Παραθέτουμε μερικούς στίχους του γνωστού 136ου ψαλμού σε ερμηνευτική απόδοση:
Πού να πάω μακριά απ’ το Πνεύμα σου
και μακριά απ’ την παρουσία σου πού να φύγω;
Αν ανεβώ στους ουρανούς είσαι εκεί
κι αν κατεβώ στον Άδη είσαι πάλι. (...)
Κι αν πω: «Ας με σκεπάσει το σκοτάδι,
κι ας γίνει νύχτα γύρω μου το φως»,
και το σκοτάδι ακόμα για σένα
δε θα ‘ναι σκοτεινό
κι η νύχτα σαν τη μέρα θα φωτίζει-
σκοτάδι ή φως για σένα
είναι παρόμοια».
Ένας σύγχρονος ποιητής, ο Δ.Χ. Λώρενς εκφράζοντας τη λύπη από την αίσθηση της απουσίας του Θεού στη σύγχρονη ζωή, δίνει με ποιητικό τρόπο μια εικόνα της διάλυσης του ανθρώπου, ο οποίος αυτοπαγιδεύτηκε στον σύγχρονο μηχανιστικό τρόπο ζωής. Παραθέτουμε το ποίημά του «Αυτολύπη»:
Ποτέ δεν είδα ένα άγριο πράγμα
(ένα αθώο πλάσμα του Θεού)
λυπημένο για τον εαυτό του.
Ένα μικρό πουλί παγωμένο θα πέσει νεκρό από ένα κλωναράκι
χωρίς ποτέ να νιώσει αυτολύπη».
Ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει μόνο κι αβοήθητο τον άνθρωπο που νιώθει αυτολύπη, που πορεύεται σκυθρωπός, αν στραφεί προς Αυτόν και ζητήσει τη βοήθειά Του. Παραθέτουμε τον στίχο του 42ου ψαλμού που μιλάει για τη λύπη που νιώθουμε όταν δεν αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού κοντά μας:
« Ίνατί περίλυπος εί, η ψυχή μου;
και ινατί συνταράσσεις με;
έλπισον επί τον Θεόν, ότι εξομολογήσομαι αυτώ.
σωτήριον του προσώπου μου
ο Θεός μου».
(Ψυχή μου, γιατί λυπάσαι
και μ’ αναστατώνεις;
Έλπιζε στο Θεό. Θα τον υμνήσω πάλι
της ύπαρξής μου το σωτήρα
και Θεό μου).
Σημείωση: 1.Ο συγγραφέας έχει υπόψη του τα δεδομένα που ισχύουν κυρίως στον δυτικό κόσμο.
