Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Πολλές φορές το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουμε επισημάνει από τις στήλες της «Ε», τους κινδύνους που εγκυμονούν από μια πολεμική αναμέτρηση, καταρχήν στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, όχι μόνον ως «αντίδοτο» και ως διέξοδος στη διεθνή οικονομική και κοινωνική κρίση, αλλά και για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών.
Η κατάσταση φαίνεται πως μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο (και αυτό έχει τη σημασία του ενόψει των επικείμενων αμερικανικών εκλογών) καθώς πέραν του «χειμώνα», που έχει ενσκήψει στον μουσουλμανικό κόσμο, μετά τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», την κλιμακούμενη αναταραχή εξαιτίας βίντεο με τον Μωάμεθ, εσχάτως προστέθηκε κι άλλη μια εστία διεθνούς αστάθειας, με την ένταση στις σχέσεις της Κίνας με την Ιαπωνία, φαινομενικά για ασήμαντη αφορμή.
Μέσα σε αυτόν τον διεθνή γεωπολιτικό κυκεώνα, η Ελλάδα, η οποία μπορεί να έχει ρόλο στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και που έχει συνάψει στρατηγική συμφωνία με ένα επιθετικό κράτος, όπως το Ισραήλ, ενώ προσπαθεί να παίξει έναν κάποιο ρόλο στο θέμα των ενεργειακών πηγών, παραπαίει ως χώρα, ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα, καθώς βουλιάζει συνεχώς στην κρίση και την ύφεση και ενίοτε απειλείται με έξοδο από το ευρώ.
Εν προκειμένω, όμως, μια τέτοια έξοδος, παρά την κινδυνολογία των κυβερνητικών εταίρων στην Αθήνα και τις κατά καιρούς απειλές εκ μέρους των δανειστών, δεν φαίνεται, τουλάχιστον επί του παρόντος, πιθανή, όπως προκύπτει από πρόσφατες δηλώσεις διεθνών παραγόντων και δεν είναι πιθανή όχι μόνο γιατί η χασούρα των δανειστών θα είναι υπέρογκη, όχι μόνο γιατί αν συμβεί αυτό θα ξηλωθεί όλο το πουλόβερ στην Ευρωζώνη, αλλά διότι η χώρα θεωρείται απαραίτητη από τους νατοϊκούς εταίρους για τη συνοχή της Συμμαχίας, σε μια τόσο ρευστή και επικίνδυνη περίοδο για την περιοχή.
Ενδεικτικά στοιχεία αυτής της ρευστότητας και της επικινδυνότητας είναι:
Ο «χειμώνας» που έχει διαδεχθεί τη λεγομένη «Αραβική Άνοιξη», στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όπου οι Αμερικανοί και ορισμένοι δυτικοί εταίροι ενθάρρυναν εξεγέρσεις, οι οποίες οδήγησαν στην ανατροπή καθεστώτων, όπως της Τυνησίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου, παλαιότερα του Ιράκ και τώρα, το επιδιώκουν για τη Συρία, ενώ λάδι στη φωτιά έχει μπει στον αραβικό κόσμο, μετά το βίντεο με τον Μωάμεθ.
Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν και οι ακραίοι της κυβερνήσεως του Ισραήλ (που δείχνει τάσεις ανεξαρτητοποιήσεως από τις ΗΠΑ – εξ ου και οι κακές σχέσεις Ομπάμα - Νετανιάχου) βρίσκονται με το όπλο παρά πόδα, με το Τελ Αβιβ να «παίζει» με την ιδέα μιας «προληπτικής επιθέσεως» κατά της Τεχεράνης, πριν από τις αμερικανικές εκλογές και αυτό θα είναι καταστροφικό για τον Πρόεδρο Ομπάμα.
Στη δε Ασία παίζεται ένα άλλο παιχνίδι εντάσεως, μεταξύ της Κίνας και της Ιαπωνίας, με «μήλον της Έριδος» οκτώ ακατοίκητες βραχονησίδες, περί τα επτά τετραγωνικά χιλιόμετρα (!!!) και αυτό έχει προκαλέσει ρίγη ανησυχίας για τις δυνητικές επιπτώσεις της εν λόγω εντάσεως στην παγκόσμια οικονομία.
«Πίσω από την «παράλογη» υπόθεση των βραχονησίδων, κρύβονται οι πολύ ορθολογικοί φόβοι Ιαπωνίας και Αμερικής για την ανατροπή των συσχετισμών στη ζώνη Ασίας - Ειρηνικού υπέρ της Κίνας. Η ηγεσία του Πεκίνου ομνύει στην «ειρηνική άνοδο» της χώρας στο παγκόσμιο στερέωμα. Πιθανότατα το εννοεί και το εύχεται. Μόνο που η νεότερη Ιστορία δεν έχει να μας προσφέρει κάποιο προηγούμενο χώρας που έγινε ειρηνικά υπερδύναμη, με τους ανταγωνιστές της να δέχονται αγόγγυστα το μοιραίο», πιστεύει ο έγκυρος αναλυτής Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην «Καθημερινή».
Και ενώ η Τουρκία τρέμει μήπως δημιουργηθεί κουρδική κρατική οντότητα, δημοσιογραφικές πληροφορίες που δεν έχουν διαψευστεί (περιοδικό «Επίκαιρα») αναφέρουν ότι η Άγκυρα αναβαθμίζει τη μειονότητα της Θράκης σε κορυφαίο θέμα της εξωτερικής της πολιτικής, ο δε υπουργός των Εξωτερικών Δημήτρης Αβραμόπουλος προκάλεσε ποικίλα ερωτηματικά με τη δήλωσή του στη Βουλή ότι δρουν παρακρατικές οργανώσεις στη Θράκη, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, αν κι οι εφημερίδες έγραψαν ότι ουσιαστικά έδειξε προς την εξ Ανατολών γείτονα.
Υπενθυμίζεται ότι την προηγουμένη εβδομάδα γράψαμε στην «Ε» για τη δράση της «Χρυσής Αυγής» στη Θράκη, η δε «Καθημερινή» την Παρασκευή σε σχετικό κύριο άρθρο της έγραψε ότι «οι ανεγκέφαλες και προβοκατόρικες αυτές ενέργειες μπορεί εύκολα να ανάψουν φωτιές (…) και μπορούν να προκαλέσουν σημαντική εθνική ζημιά».
Αξιοσημείωτο, εξάλλου, είναι πως ενώ ο Δημ. Αβραμόπουλος ανακοίνωσε ως επικειμένη, μία συνάντησή του με τον Τούρκο ομόλογό του, ο ίδιος ο Αχμέτ Νταβούτογλου σε δηλώσεις του για το Κουρδικό ζήτημα, επέλεξε μια περίεργη διατύπωση, που προκάλεσε ερωτηματικά, για να αποκλείσει τη δημιουργία κουρδικής κρατικής οντότητας.
«Ο εθνικισμός, ως ιδεολογία του 19ου αιώνα, συγκέντρωσε στην Ευρώπη τα διχοτομημένα, λόγω φεουδαλισμού, σύνολα. Σε μας (σ.σ. εννοούσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία) όμως διέλυσε τα ιστορικά οργανικά σύνολα και δημιούργησε προσωρινές και τεχνητές αντιθέσεις και ταυτότητες».
Αλήθεια τι υπονοούσε με τη φράση «προσωρινές και τεχνητές αντιθέσεις και ταυτότητες»; Προσωρινότητα της ελληνικής ανεξαρτησίας, όπως τουλάχιστον διερωτώνται ορισμένοι;
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά…
Τα γράφω διότι οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν ότι η αναταραχή στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τον αραβικό κόσμο ενισχύει τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδος και με αυτή την έννοια πρέπει να είναι αδιανόητο τώρα για τις ΗΠΑ να αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν μία νέα εστία αστάθειας, την οποία πιθανόν θα δημιουργήσει στην περιοχή μας μια ενδεχόμενη ελληνική έξοδος από το ευρώ.
Άλλωστε, παρά τις απειλές μερίδας της γερμανικής ελίτ και άλλων εκ των δανειστών μας, Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες βουλευτές επεσήμαναν τη σημασία της Ελλάδος και τους γεωπολιτικούς κινδύνους από μια επιστροφή της χώρας στη δραχμή, η δε γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» τόνισε ότι «αν χάσουμε την Ελλάδα ως γεωπολιτικό σύμμαχο, λόγω του ευρώ, τότε θα το πληρώσουμε ακριβά».
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Σημαίνουν ότι μια έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα αποτελούσε πλήγμα για την Ευρώπη, καθώς θα σηματοδοτούσε αδυναμία διαχειρίσεως μιας μείζονος κρίσεως και, εκ των πραγμάτων, θα μείωνε τον πρωταγωνιστικό της ρόλο.
Σημαίνουν, όμως, ταυτόχρονα και την πιθανότητα η χώρα να εμπλακεί σε ενδεχόμενη πολεμική εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, λόγω και της στρατιωτικής της συνεργασίας με το Ισραήλ και με δεδομένο ότι οξύνονται οι ανταγωνισμοί στην ευρύτερη περιοχή για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου, τις έρευνες σε ελληνικές περιοχές, αλλά και την ένταση των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας.
