Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριουδάκι του πρώην «Ανατολικού Μπλοκ», όπου τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα φτωχικά, αλλά ευτυχισμένα. Δεν γνώριζα πλούτο ούτε σπατάλες - όπως εδώ στην Ελλάδα - όπου ήρθα 23 χρονών για να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. «Ό,τι μαθαίνει κανείς μικρός, το μαθαίνει για μια ζωή» - και σύμφωνα με αυτό συνέχιζα τη ζωή μου και στην Ελλάδα εδώ και πάνω από 2 δεκαετίες.
Στο χωριό μου είχαν γίνει κατά καιρούς ανακοινώσεις ότι θα μας φέρουν μεγάλη ποσότητα αλεύρι, ζάχαρη, κρέας κ.λπ. και όλοι τρέχανε για να κάνουν παραγγελία. Από στόμα σε στόμα μεταδίδονταν τα νέα σε όλη τη γειτονιά, ύστερα περιμέναμε στην ουρά - μικροί και μεγάλοι - για να αποκτήσουμε τα υλικά για τα φαγητά μας για μια ολόκληρη εποχή.
Τα ρούχα που φορούσαμε πολλές φορές ήταν μεταχειρισμένα, και αν περίσσευαν ρούχα ή παπούτσια, τα πουλούσαμε με μια συμβολική τιμή, ή τα χαρίζαμε σε κάποιον που τα είχε ανάγκη. Δεν πετούσαμε ποτέ τίποτα. Από τα δέντρα - που είχαμε - δεν αφήναμε κανένα φρούτο να πάει χαμένο, κάθε νοικοκυρά έφτιαχνε μαρμελάδες και κομπόστες για το χειμώνα. Ακόμα μαθαίναμε υποχρεωτικά στο σχολείο τη χρήση της ραπτομηχανής και όταν ήμουνα 12 χρόνων έραψα από χρωματιστά κουρέλια τη σχολική μου τσάντα που τόσο καμάρωνα!
Με συγκίνηση θυμάμαι όταν πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και περιμέναμε ανυπομονώντας στην ουρά για τα πορτοκάλια από την Ελλάδα, που είχε δικαίωμα κάθε οικογένεια να πάρει μόνο 2 κιλά! Κοιτάζαμε με αγωνία σε ποιον θα δώσουν τα μεγαλύτερα πορτοκάλια, που ήταν κάτι μαγικό τότε για μας τα παιδιά, να φάμε στις γιορτές πορτοκάλι κομματάκι - κομματάκι και η φαντασία μας πλημύριζε από μυθικούς ήρωες: τον Ηρακλή, τον Θησέα, τον Οδυσσέα, για τους οποίους είχαμε διαβάσει στο σχολείο. Ύστερα την φλούδα των πορτοκαλιών τη βάζαμε πάνω στην ξυλόσομπα που έκαιγε δυνατά και γέμιζε άρωμα πορτοκαλιού όλο το σπίτι.
Ζούσαμε τα πέτρινα χρόνια του σοσιαλισμού — έτσι λέμε σήμερα. Είχαμε λίγα, αλλά μάθαμε να εκτιμάμε τα πάντα, και ήμασταν ευτυχισμένοι. Πολλά χρόνια αργότερα σοκαρίστηκα πάρα πολύ βλέποντας πόσους τόνους πορτοκάλια έχουν πετάξει οι Ελληνες παραγωγοί στη χωματερή - σκοτώνοντας τα παιδικά μου όνειρα που είχα για την Ελλάδα.
Ήρθαν όμως τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που εγώ δεν τα φοβάμαι. Έχω αποκτήσει εμπειρία στην αντιμετώπιση της φτώχειας, και ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. Σύμμαχοί μου είναι οι «Ενεργοί πολίτες» που δεν αφήνουν πια κανέναν παραγωγό να πετάξει τα προϊόντα της φύσης -που μας χαρίζει ο Θεός. Με την αξιοθαύμαστη προσπάθειά τους έχουμε την ευκαιρία να αγοράσουμε φθηνά και καλά προϊόντα για το δύσκολο χειμώνα που μας περιμένει. Μας έμαθαν επίσης να ανταλλάζουμε τα σχολικά είδη των παιδιών μας και πόσο όμορφο είναι να προσφέρουμε και να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο. Μαζί με τους «Ενεργούς Πολίτες» ζούμε πιο ανθρώπινα. Από στόμα σε στόμα θα λέμε στη γειτονιά τι θα παραγγείλουμε από τα αγροτικά προϊόντα, θα κανονίσουμε με τον γείτονα μαζί πιο οικονομικά τη μεταφορά στο σπίτι μας από τη Σκεπαστή Αγορά. Κι έτσι θα λέμε και καμιά κουβέντα μεταξύ μας -περιμένοντας την άψογη εξυπηρέτηση των ανθρώπων, που σε «καλύτερες» μέρες ίσως ούτε μια καλημέρα θα λέγαμε.
Μακάρι φέτος το χειμώνα να φάω γευστικό και αρωματικό πορτοκάλι κατευθείαν από τον Ελληνα παραγωγό - με τη μεσολάβηση των «Ενεργών Πολιτών». Ξυλόσομπα δεν έχω πια, αλλά τον ερχόμενο χειμώνα μάλλον ούτε το καλοριφέρ θα μπορέσω να ανάψω. Θα ξεφλουδίσω όμως ένα πορτοκάλι που θα φάω κομματάκι - κομματάκι, τη φλούδα θα σιγοψήσω στο γκαζάκι για να γεμίσει το άρωμα της ευλογημένης γης της Ελλάδας όλο το σπίτι μου, όπως στα παιδικά μου χρόνια.
Αγαπητοί «Ενεργοί Πολίτες», ο Θεός να σας ευλογήσει σε κάθε σας προσπάθεια!
Margherita Kakany
