* Του κ. Αχιλλέα Παπαγεωργίου, δ/ντή του «ΡΑΔΙΟ 89.0 στα FM»
(Προς την Τοπική Επιτροπή
Κοινότητος Χάλκης του Ν. Λάρισας
Δ.Δ. Δήμου Κιλελέρ)
Αξιότιμοι σύμβουλοι
Ο Δημήτριος Χατζηγιάννης γεννήθηκε στη Χάλκη, στο χωριό μας, το έτος 1888. Ήταν παιδί αγροτών- κολίγων. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1911 με άριστα. Από φοιτητής δημοσιεύει κείμενα που αφορούν τη θέση των Θεσσαλών αγροτών την εποχή εκείνη.
Ένθερμος υποστηρικτής του κινήματος στο Γουδή, συμμετέχει ενεργά στις επιτροπές που διαφωτίζουν τους αγρότες της Θεσσαλίας για την αναγκαστική απαλλοτρίωση των τσιφλικιών και την αποκατάσταση των ακτημόνων.
Το 1910 συμμετέχει στην εξέγερση των κολίγων στο Κιλελέρ. Σε νεαρή ηλικία εκλέγεται βουλευτής και αγωνίζεται σθεναρά για τη λύση του αγροτικού προβλήματος στη Θεσσαλία.
Στις εκλογές του 1946 εκλέγεται βουλευτής του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος του Γεωργίου Παπανδρέου.
Το 1951 συνεργάστηκε με την ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα και εκλέχτηκε βουλευτής. Διετέλεσε υφυπουργός Γεωργίας και υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του Νικ. Πλαστήρα. Μετά τον θάνατο του Νικολάου Πλαστήρα, Ιούλιος του 1953, απομακρύνεται από το ελληνικό Κοινοβούλιο και στρέφεται στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Για πολλές τετραετίες δήμαρχος Λαρίσης, πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ και αντιπρόεδρος Δήμων και Κοινοτήτων Ευρώπης.
Ο Δ. Χατζηγιάννης ήταν προικισμένος με το χάρισμα της ευγλωττίας, ικανός ρήτορας, δραστήριος και ακούραστος. Έδρασε σε πολλούς τομείς της κοινωνίας ιδιαίτερα όμως αγωνίστηκε για την αγροτιά.
Πέθανε στις 2 Μαΐου του 1973 σε ηλικία 83 ετών. Έφυγε ο άνθρωπος που σημάδεψε με την πολιτεία του και το έργο του, όχι μόνο τον θεσσαλικό κάμπο αλλά ολόκληρη τη χώρα.
Το 1920 δραστηριοποιείται για τη δημιουργία του αγροτικού κόμματος. Το 1925 ίδρυσε μαζί με άλλους Θεσσαλούς το Πανελλήνιο Αγροτικό Ριζοσπαστικό Κόμμα με έδρα τα Τρίκαλα και εκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας μέχρι το 1932.
Υπήρξε μέλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου.
Εργάζεται για την αποξήρανση της Κωπαΐδας και τη διανομή των χωραφιών στους ακτήμονες της γύρω περιοχής. Δίνει την ιδέα της ίδρυσης του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ) και το 1962 μετά από μια έρευνα και διάλεξη στο Εργατικό Κέντρο Λαρίσης, από τον γενικό γραμματέα των εργατών και υπαλλήλων Αχιλλέα Παπαγεωργίου ενεργοποιείται στα Υπουργεία Εργασίας, Βιομηχανίας και Συντονισμού και σύμφωνα με την έρευνα εισπράττονται οι «παγωμένες πιστώσεις» προς το ΙΚΑ και επιτυγχάνεται τοιουτοτρόπως η μείωση ορίου ηλικίας «των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων» από τα 65 χρόνια στα 60. Προσφορά τεράστια στους ανθρώπους του μόχθου και της ανθυγιεινής εργασίας. Γιατί η ηρωική τάξη των οδοκαθαριστών, μετά τη σύνταξη στα 65, ζούσαν 2-3 χρόνια και λόγω της φοβερής βλάβης των πνευμόνων πέθαιναν.
Μετά από μια τόσο μεγάλη προσφορά στους αγρότες, στους εργάτες στη Θεσσαλία και την πατρίδα, αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να τιμηθεί από τους συγχωριανούς του με την ονομασία μιας οδού στο χωριό Χάλκη που γεννήθηκε, περπάτησε τα παιδικά του χρόνια τα χώματα των ηρωικών κολίγων της εποχής του, έφαγε ντομάτες από τον μπαξέ του Μπαμνάρη και έπαιξε την Πρωτομαγιά στο Ντουμαλάνι και στο «ρουμάνι» στη ρουμανιόστρατα; Είναι πράξη αναγνώρισης των θυσιών κάθε ανθρώπου που ασχολείται με τα κοινά και παράδειγμα προς μίμηση για τις νέες γενιές των Ελλήνων.
Αξίζει να αναφέρουμε τι έγραψε ο Κλέαρχος στην «Ελευθερία» Λαρίσης το 1973.
«Αν ήθελε κανένας με κάποια λέξη απλή να χαρακτηρίση το Δημήτριο Χατζηγιάννη σε μια μονάχα θα σταματούσε: ο άρχοντας.
Άρχοντας για τον πλούτο της ψυχής, για τους τρόπους, για την κοινωνική του συμπεριφορά. Ως την ώρα που τον χτύπησε η αρρώστεια έγραφε τ’ απομνημονεύματά του. Πολλές φορές τον παρακαλούσα να μου διαβάση μερικές σελίδες.
Και δε θαύμαζα μόνο το ύφος, την κοφτερή μνήμη και τον ωραίο λόγο. Θαύμαζα πιο πολύ την αντικειμενικότητα, τον τρόπο που απέδιδε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Περίμενα, μια που ήταν πολιτικός άντρας ν’ ακούσω μια επίκριση για τους αντιπάλους του, ένα λόγο πικρό για όσους βρισκόταν στην άλλη όχθη. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Απεναντίας συχνά πυκνά, έχοντας το πάθος για την αλήθεια, μιλούσε με ειλικρίνεια για τους φίλους του, κατέκρινε ωρισμένες πράξεις τους και μετέφερε αυτούσιους διαλόγους με προέδρους Δημοκρατίας, βασιληάδες, πρωθυπουργούς ή και ανθρώπους της σειράς στη γνώμη των οποίων έδινε την πρέπουσα σημασία.
Ο μεγάλος του έρωτας η Λάρισα. Και ο μεγάλος του αγώνας για το μόχθο του αγρότη. Σε καιρούς χαλεπούς, έκαμε ό,τι του ήταν δυνατόν για την πόλη. Για την επίλυση όμως του Αγροτικού προβλήματος έδωσε μάχες, ώρθωσε το ανάστημά του, μίλησε με πάθος και με οργή αν θέλετε. Η επίλυση πολλών νεοελληνικών προβλημάτων φέρνουν τη δική του σφραγίδα και εκφράζουν τους πόθους των φτωχών του θεσσαλικού κάμπου. Του έδιναν πάντα το προβάδισμα. Όχι για την ηλικία. Μα για την μαχητικότητα, την ειλικρίνεια ή αν προτιμάτε την προσαρμοστικότητα. Είναι πολύ εύκολο να χτυπήση κανένας τη γροθιά του στο μαχαίρι, όταν σκέπτεται να τερματίση τις επιδιώξεις του. Όταν όμως μέσα του βράζει το αίμα, όταν η Λάρισα κι η αγροτιά έχουν ακόμα ανάγκες, ο Χατζηγιάννης δε βάνει το πολιτικό σχήμα πάνω απ’ αυτές τις δύο θεότητές του. Κι αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη σημασία. Κι αυτό είναι που λέγεται θυσία και προοπτική.
Ο Χατζηγιάννης δεν έχει, τώρα πια, ανάγκη από τον καλό λόγο. Έχει ανάγκη από το δίκαιο λόγο. Η Ιστορία θα μιλήση για τους αγώνες του. Κι όσο θα περνάει ο καιρός, όσο θα ξεδιαλύνεται η αχλύ των γεγονότων και των προσωπικών αισθημάτων, ο Δημήτριος Χατζηγιάννης θ’ ανεβαίνη στους Ολύμπους της αθανασίας τουλάχιστον σε τούτη την περιοχή.
Ήταν ακόμα και άνθρωπος του πνεύματος. Λίγο πριν απ’ τον θάνατό του μιλούσε για το καινούργιο του βιβλίο, τα «Θεσσαλικά ράσα». Και για να βρη στοιχεία παρόλα του τα θολερά γερατειά έτρεχε σε βιβλιοθήκες, σε συλλέκτες, σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν με στοματικές παραδόσεις. Όταν κάποτε έφυγα για το Μεσολόγγι, με παρακάλεσε:
- Να μου φέρης ότι στοιχεία μπορέσης για τη δράση του Ιωσήφ Ρωγών...
- Μα έχετε ολόκληρο φάκελλο, γι’ αυτόν – του είπα.
- Καμμιά φορά εντελώς ανεπάντεχα μπορεί ν’ ακούσης κάποια καινούργια άποψη για πολλά γεγονότα και πολλά πρόσωπα που τα θεωρούμε «ιστορικά παγιωμένα» μου αποκρίθηκε.
Τώρα ο τόπος αυτός με τον θάνατο του Χατζηγιάννη έγινε φτωχότερος. Δεν είναι μεγάλος ο λόγος αυτός. Μεγάλη ήταν η προσωπικότητά του. Και οι αγώνες του για το γενικό καλό.
Η Λάρισα έμεινε χωρίς τον άρχοντά της. Περνούσαν πνευματικοί άνθρωποι δικοί μας και ξένοι, πολλοί που διαδραμάτισαν κάποιο μικρό ή μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της νεοελληνικής ιστορίας και θεωρούσαν υποχρέωση να περάσουν από το σπίτι του να του σφίξουν το χέρι.
Τώρα το σπίτι κλειστό και μονάχα λίγα λουλούδια αγάπης θ’ αποθέτουν στο νεοσκαμμένο του τάφο. Εκεί δίπλα στον τάφο της Μαρίκας του με την οποία ενώθηκε και πάλι για να προχωρήσουν μαζί στους δρόμους της αιωνιότητας».
Είχα την ευτυχία να με τιμήσει αυτός ο άνδρας με την πανευρωπαϊκή ακτινοβολία ως συνεργάτη του έστω και νεαρός τότε στην ηλικία. Θα τον θυμάμαι μέχρι να πεθάνω.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ:
κ. Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου Κιλελέρ
