Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Πολλές αντιδράσεις για τα νέα μέτρα αναμένονται να εκδηλωθούν σε όλα τα κόμματα, είτε αυτά συμμετέχουν στην κυβέρνηση είτε όχι. Βουλευτές από όλες τις πτέρυγες, ο ένας μετά τον άλλο, διαφωνούν πρωτίστως με τις οριζόντιες περικοπές και δευτερευόντως με τη λογική των μέτρων, που για κάποιους θεωρούνται μονόδρομος και για κάποιους άλλους απλώς ταφόπλακα. Οι κινητοποιήσεις ετοιμάζονται και αυτές πυρετωδώς και ο αντίκτυπος στους πολίτες αναμένεται να είναι σφοδρός. Τα όρια έχουν προ πολλού ξεπεραστεί και οι αντοχές δεν προβλέπεται να διαρκέσουν περισσότερο. Ήδη, πολλές επαγγελματικές κατηγορίες έχουν στην κυριολεξία κατεβάσει ρολά και η αγορά ασθμαίνει στους ρυθμούς της βαρύτατης οικονομικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο ότι η κρίση αυτή έχει πλέον μεταφερθεί και στην Περιφέρεια μετά από κάποιο διάστημα ουδέτερης κατάστασης, όπου ο πολίτης των επαρχιακών πόλεων αισθανόταν το πρόβλημα αλλά πίστευε πως ακόμη δεν τον αγγίζει. Μια κρίση λοιπόν που έχει επεκταθεί παντού σκορπίζοντας πανικό και τρόμο για το μέλλον, δεν είναι παρά το σταθερό εμπόδιο για την ανάπτυξη, που κατά τους Γερμανούς, και τους ειδικούς τους, σύμφωνα με νέα δημοσιεύματα, τώρα λέει πως είναι εφικτή! Είναι να απορεί κανείς για το πώς οι γνώμες αλλάζουν μέρα με τη μέρα, για τον τρόπο που πιέζεται η χώρα και το σκεπτικό που εφαρμόζουν οι κερδοσκόποι για να ποντάρουν στις πλάτες μας την κατάλληλη στιγμή. Γιατί γίνεται και αυτό, διεθνείς «οίκοι» να μονοπωλούν το ενδιαφέρον της επικαιρότητας όταν η κρίση φτάνει στο απόγειό της, την ίδια στιγμή που επώνυμοι καλοθελητές προσφέρουν με το αζημίωτο τις γνώσεις και απόψεις τους σε διεθνή περιοδικά και εφημερίδες, γνώμες που καθίστανται οδηγός της εκάστοτε διαμορφούμενης πολιτικής. Και, ξέρετε, οι φορείς της ασθένειας αυτής που σχετίζεται με την εκφορά ασύδοτων γνωμών, μεταδίδουν τον ιό της κρίσης και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, που μέχρι τώρα βρίσκονταν εκτός κινδύνου. Η μόλυνση είναι πλέον αναπόφευκτη, καθώς οι καλοθελητές έχουν πληθύνει επικίνδυνα και οι απόψεις έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα εσκαμμένα. Ας μην μας κάνει εντύπωση λοιπόν που μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερα σενάρια βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αποτελούν και αυτά μέρος του σχεδίου για την κατατρόπωση των φτωχών συγγενών της ευρωζώνης που καλούνται να καταβάλουν τις οικονομίες τους προς εξυπηρέτηση των διεθνών συμφερόντων. Παγκοσμιοποίηση είναι αυτή, όχι παίξε – γέλασε. Στη δίνη της κρίσης λοιπόν η Ελλάδα και στο κατώφλι των νέων μέτρων, βρίσκεται στο παρά πέντε σε ό,τι αφορά τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Βουλευτές από όλες τις κομματικές παρατάξεις εκφράζουν την ανησυχία τους για τη συνέχεια και το μέλλον της χώρας. Είναι σίγουρο ότι όσο πλησιάζουμε προς τη λήψη των μέτρων αυτών, οι αντιδράσεις θα ενταθούν. Το θέμα όμως είναι να βρεθεί η χρυσή τομή και όχι να επιδίδονται όλοι τους σε αυτό το ασταμάτητο παραλήρημα διαφωνιών και αντιδράσεων, που σε τελική ανάλυση δεν ωφελούν κανέναν. Τα μέτρα σίγουρα θα οδηγήσουν τη χώρα σε νέες περιπέτειες, καθώς οι πολίτες δεν θα μπορέσουν εκ πρώτης όψεως να αντεπεξέλθουν. Και δεν φτάνει να λέγεται συνεχώς το αμίμητο, ότι μετά από δύο ή τρία χρόνια τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Γιατί και το 2010 μιλούσαν για οικονομική ανάκαμψη, το 2012 αλλά προς το παρόν μόνο μέτρα με περικοπές και μειώσεις λαμβάνονται. Το σημείο μηδέν λοιπόν έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Αυτό που θα δούμε εφεξής θα είναι η προσπάθεια αναγέννησης από τις στάχτες μιας πυρκαγιάς που συνεχίζει να κατακαίει τα νοικοκυριά. Θα είναι προφανώς ένας τεράστιος αγώνας ανάδυσης από το βάθος στην επιφάνεια, από το σκοτεινό τέλμα στη θέα του φωτός. Η προσπάθεια θα είναι γιγάντια. Και στην προσπάθεια αυτή θα συμμετέχουν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, λένε. Αν κάτι αποτύχει, το καράβι θα παρασύρει μαζί του στον πάτο όλους τους επιβάτες. Αν παρεμπιπτόντως υπάρξει ελπίδα, το φως της ανάπτυξης ενδεχομένως να λάμψει για όλους. Και είναι πολύ θλιβερό να αξιώνεις ανάπτυξη από μειώσεις, όσο οξύμωρο είναι να απαιτείς θυσίες και να επιβάλλεις περικοπές με φόντο τη μετατιθέμενη σε μέλλον οικονομική πρόοδο. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης είναι και πάλι οι πολίτες. Αυτοί καλούνται να πληρώσουν το τίμημα, όσο μεγάλο και αν είναι. Και στο παιχνίδι αυτό, οι μόνοι που παραμένουν πρωταγωνιστές είναι οι κάθε λογής καλοθελητές, που από απόσταση κάνουν τις εκτιμήσεις τους για το αν το καράβι βουλιάζει ή απλά υπάρχει ακόμα η δυνατότητα προσφοράς της ύστατης ανάσας. Για το αν πολύ απλά υπάρχει ακόμη ελπίδα από χρηματοδότηση που όμως προϋποθέτει αυτές και ακόμα περισσότερες θυσίες.
