Ανταποκρίνομαι, φίλε μου αγαπητέ, στην επιθυμία που εκδήλωσες να επικοινωνήσουμε και πάλι, μετά από τρεις μήνες. Και στο ενδιαφέρον που έδειξες για αυτά που ζούμε, ιδιαίτερα για ό,τι έχει σχέση με θέματα Παιδείας. Ίσως νιώθεις λίγο ξεμοναχιασμένος, λίγο …ξεχωριστός. Θα έλεγα καλύτερα …καταξιωμένος, μετά τη «ρετσινιά» που σου κόλλησαν για την αριστεία σου. Καθώς απελευθερώθηκες, όμως, από τη «χιτλερική» καταπίεση των σχολείων στα οποία σπούδασες (όπως τα χαρακτήρισε ο, κατά δήλωσή του, μαρξιστής-αστός υπουργός της Παιδείας) θα σε παρακαλούσα, κάποια μέρα, να κοπιάσεις και να μου πεις κι εσύ τις σκέψεις σου, για τη μόρφωση και την καλλιέργεια που διαθέτεις. Τη δική σου, αυτήν που κανείς δεν σου την χάρισε…
Γενικά, λοιπόν, πάμε καλά. Πολύ καλά! Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία μας περνάει άλλη μια δοκιμασία, πολύτιμη. Ενσωματώνει δυναμικά τους αριστοφανικούς «Σπουδάρχες» και «Σπουδαρχίδες», τους νικητές των εκλογών, που με σπουδή επιχειρούν να κυβερνήσουν. Μας τους είχε «διδάξει» με τον ακριβή σχολιασμό του ο αείμνηστος Θανασάκης Κανελλόπουλος, ο «Δάσκαλος» της πολιτικής κριτικής, και όχι μόνο αυτής. Εκεί γύρω στο ’81, σε ανάλογη κατάσταση. Μόνο που, τότε, εκείνοι δεν κινδύνευαν, όπως οι σημερινοί, να γίνουν και… «Χρεωκοπίδες». Οι ηττημένοι των εκλογών θα υποστούν, κι αυτοί, την κοινοβουλευτική ωρίμανση, την …εναλλακτική.
Ας αφήσουμε, όμως, τα μεγάλα, τα τρανά και γενικά (έχουμε λίγο καιρό ακόμα για αυτά…) στα χέρια των ανθρώπων της μάχιμης καθημερινής δημοσιογραφίας. Έχουν μια ανεκδήλωτη ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι, να αναγνωριστεί η υπεύθυνη δουλειά τους όσο καταπιάνονται με συνεχή, εξουθενωτική και απαιτητική, αντιμετώπιση κρίσιμων γεγονότων. Και, ας φλυαρήσουμε λίγο… Με όση αξιοπιστία είναι διαθέσιμη από τα αντίστοιχα ερεθίσματα…
Σου έχω, λοιπόν, φίλε μου νέα. Καλά νέα. Η ποίηση καλλιεργείται και απλώνεται στη σύγχρονη Ελλάδα. Θυμάσαι τον άφθαστο πρωτεργάτη της «υλοποίησης των διαδικασιών», τον Άκη; Άφησε πολλή «ποίηση» ο «ποιητής» αυτός. Διαβάζω στα τοπικά νέα ότι οδηγούμαστε σε «εξεταστικοποίηση» των σχολείων. Το επισημαίνουν αυτό, από όσα καταλαβαίνω, ομόδοξοι εκείνων που αγωνίζονταν «ενάντια» (πάντα «ενάντια», ποτέ …εναντίον) της «εντατικοποίησης των σπουδών». Μάλιστα, τώρα, το σύνθημα για «ενιαία τριτοβάθμια Παιδεία» αντικαταστάθηκε από το αίτημα για «ενιαιότητα» των πτυχίων (ως κι ο βλάκας ο κομπιούτοράς μου ανάβει κόκκινο στον νεολογισμό!).
Την «ποιητική» πρωτοπορία την διεκδικεί η ΟΛΜΕ. Η οποία ζητά να καταργηθεί «η ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων», με άψογη ομοιοκαταληξία, στείρα όμως. Η ίδια, φοβισμένη από την πιθανή αποκαλυπτική συνέπεια των διαγωνισμών PISA, καταγγέλλει ότι οδηγούν σε «κατηγοριοποίηση» και «διαφοροποίηση» των σχολείων. Είναι, φαίνεται αυτό, ευεργετική η επιρροή της ποίησης, γενικώς. Ο κ. Βαρουφάκης, ως συνεργός στη «σαλαμοποίηση» της ελληνικής Οικονομίας μιλάει και για «κοσοβοποίησή» της. Και ο κ. Σκουρλέτης, χάνοντας σιγά-σιγά το ειρωνικό του χαμόγελο προτείνει να «συνολικοποιηθεί» ο προβληματισμός.
Η …σχετικοποίηση απλώνεται παντού, ανεπαισθήτως. Ακόμα και από ανθρώπους που καταπιάνονται με την ποίηση. Όπως ο κ. Πανούσης, ο υπουργός που μας προστατεύει. Όσοι έτυχε να παρακολουθούμε τις πολιτικές περιπλανήσεις του στους δρόμους της ποικίλης κομματικής χωροταξίας δεν ξαφνιαστήκαμε όταν αναρωτιόταν, στην TV: «Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς Αστυνομία να μπαίνει σε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο;» Πριν καμπόσες μέρες, όταν οι «αγωνιστές» άρχιζαν την κατάληψη στο πανεπιστήμιο των Αθηνών. Με επιδεξιότητα, όμως, απαράμιλλη και ως καλός γνώστης των επικοινωνιακών τεχνικών έκανε…αντι-ποίηση στην κοινή λογική. Γιατί θα έπρεπε να αναρωτηθεί: «Μπορεί να φαντασθεί κανείς ότι είναι δυνατόν να κάνουν κατάληψη οι αναρχικοί σε πρυτανεία ευρωπαϊκού πανεπιστημίου;» Κατέφυγε μάλιστα στην καινοφανή συνταγματική θεωρία ότι η εφαρμογή ενός νόμου εξαρτάται από την… «στάθμιση» που θα κάνει η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, το Υπουργείο Παιδείας και …η κυβέρνησή (του). Λησμόνησε, άραγε, και τους μπαχαλάκηδες; Ή φοβάται μήπως προπηλακιστεί ξανά από φοιτητές, μήπως του ξαναρίξουν ξύλο; Μπορεί να …αποφασίσει;
Φίλε μου αγαπητέ, προσπάθησα με λίγα λόγια να σου πω αυτό που εκτιμώ: ότι, δηλαδή, σε τρεις μήνες ενισχύθηκε ένα πνεύμα μετριοκρατίας που προϋπήρχε. Κάτι σαν το «πνεύμα των καιρών» που λένε οι Γερμανοί. Απλώνεται από ΕΛΜΕ, ΟΛΜΕ, Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, Υπουργεία και Υπουργούς, μέχρι και τον Υπουργό Επικρατείας. Τον συμφοιτητή μου στην Πολυτεχνική του ΑΠΘ, τον «παππού» Αλέκο Φλαμπουράρη. Θα έχεις, φαντάζομαι, μάθει για την …τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει αυτούς που θεωρούνται «αιώνιοι φοιτητές». Περισσότερα, όμως, μια άλλη φορά, γιατί τώρα περιμένω να μας εξηγήσει τι είναι τα spreads και τα «αέναα ομόλογα»… Κι άλλο τι να επιθυμήσω στη ζωή μου;
Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι. Σου εύχομαι να συνεχίσεις να χαίρεσαι την πληρότητα που σου δίνει η προσπάθειά σου για κάτι καλύτερο. Αυτό δεν είναι η αριστεία;
xatzis@hotmail.com
