Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
«Ενωμένοι μπορούμε να βγούμε από την κρίση», δηλώνει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, αυτή όμως η ένωση αργεί απελπιστικά και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις μονοπωλούν την επικαιρότητα γύρω από τα νέα μέτρα και τις περικοπές, που σύμφωνα με την αντιπολίτευση θα επιφέρουν συντριπτικό πλήγμα στον κοινωνικό-οικονομικό ιστό. Η κυβέρνηση συνευθύνης συνεδριάζει επανειλημμένα, με τον πρωθυπουργό να μιλά για σταθερά και ενωτικά βήματα, τον Φώτη Κουβέλη να επικεντρώνει την προσοχή του στη λήψη δίκαιων μέτρων και τον Βαγγέλη Βενιζέλο να δηλώνει πως πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθεί η στρατηγική προοπτική της Κυβέρνησης που πρέπει να είναι Κυβέρνηση μακράς πνοής, να αποπνέει σταθερότητα και να εμπνέει τον ελληνικό λαό με τη σταθερότητα αυτή. Οι πιέσεις της τρόικας, από την άλλη, είναι συνεχείς και πολυεπίπεδες. Ακούγεται μάλιστα ότι πέρα από τις ιδιωτικοποιήσεις, θα υπάρξει και παρέμβαση στα ακίνητα, με το υπουργείο Οικονομικών όμως να ανακοινώνει επίσημα ότι με αφορμή δημοσιεύματα περί πιέσεων της τρόικας για πλειστηριασμούς ακινήτων από τις τράπεζες για χρέη από στεγαστικά δάνεια, ουδέποτε τέθηκε ή συζητήθηκε το συγκεκριμένο θέμα. Η εμπλοκή πάντως της τρόικας είναι πολλαπλή και δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανένα. Επειδή βρισκόμαστε στα μέσα Αυγούστου και μόνο και όλοι ξεκουράζονται ή προετοιμάζονται για το δύσκολο φθινόπωρο, οι ειδήσεις βγαίνουν με το σταγονόμετρο και τα νέα κυκλοφορούν με σχετική αργοπορία. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες μου, το διάστημα μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου αναμένεται ιδιαίτερα κρίσιμο, καθώς μου τόνισαν ότι εάν το στοίχημα της κυβέρνησης χαθεί, η χώρα θα αποχωρήσει τάχιστα από την ευρωζώνη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια. Είναι δυστυχώς πολύ έντονες οι προειδοποιήσεις και οι εκκλήσεις για εθνική συναίνεση που όμως είναι από δύσκολο έως αδύνατο να επιτευχθεί. Στην αντιπολίτευση όλοι μιλούν για αποτυχία της κυβέρνησης και αξιώνουν άμεσα αλλαγή πολιτικής. Από τον μεν ΣΥΡΙΖΑ τονίζεται με έμφαση ότι μέρα με τη μέρα το πακέτο με τα μέτρα που παρουσιάζει η τρικομματική συγκυβέρνηση γίνεται ολοένα και πιο δυσβάστακτο, περιλαμβάνοντας νέες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, και υπογραμμίζεται ότι τα νέα μέτρα αυτά οδηγούν την κοινωνία στην εξαθλίωση, την οικονομία σε ακόμα βαθύτερη ύφεση και τη χώρα στην καταστροφή. Από το δε ΚΚΕ επισημαίνεται ότι στο όνομα της παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ, που ταλανίζεται από τη βαθιά κρίση και τους ανταγωνισμούς, η κυβέρνηση και η ΕΕ αξιώνουν από τους εργαζόμενους να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, σε μια εργασιακή κόλαση, χωρίς Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια. Η περιβόητη λοιπόν συναίνεση πάει περίπατο και οι συγκρούσεις στο πολιτικό πεδίο αναμένονται ιδιαίτερα σκληρές. Με σχεδόν δεδομένο ότι όλα πλέον θα ξεκαθαριστούν Σεπτέμβρη – Οκτώβρη σχετικά με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη αλλά και τα μέτρα που θα ληφθούν και θα δημιουργήσουν εκ νέου αναστάτωση, η σύμπνοια δεν είναι παρά όνειρο απατηλό και οι κοινωνικές συγκρούσεις πανάκεια. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν θα υπάρξει κοινωνική σύγκρουση αλλά η συχνότητά της και οι παρενέργειες στην ελληνική κοινωνία. Οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν ήδη διαρρεύσει ότι η ζώνη του ευρώ μπορεί και χωρίς την Ελλάδα και πως έχουν ληφθεί τα δέοντα προληπτικά μέτρα. Από την άλλη, βέβαια, καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για την παραμονή μας σε αυτή, καθώς από άλλους κύκλους τονίζεται ότι οι εξελίξεις – ντόμινο δεν έχουν αποκλειστεί. Βρισκόμαστε λοιπόν εν μέσω μιας σοβαρής κατάστασης που δεν δημιουργεί κανένα αίσθημα ασφάλειας στον ελληνικό λαό. Η τρόικα συνεχίζει να ζητά μειώσεις και περικοπές, η κυβέρνηση επιμένει στη σταθερή γραμμή πλεύσης με κεντρικό σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση, και η αντιπολίτευση θεωρεί ήδη ότι η κυβέρνηση αυτή είναι απλά μια συνέχεια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Με λίγα λόγια, το διάστημα που διανύουμε είναι κρίσιμο αλλά και ανασφαλές. Η περίφημη ένωση των Ελλήνων διά στόματος του πρωθυπουργού δεν φαίνεται να πιάνει τόπο και όλα οδηγούν σε οριακά σημεία από πλευράς κοινωνικο-οικονομικής σταθερότητας. Απομένει να δούμε αν πραγματικά μέχρι τέλος Οκτώβρη θα έχουμε άλλο νόμισμα και αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι που εκφράζονται σε ανώτερο κυβερνητικό επίπεδο για επιστροφή στη δραχμή. Μέχρι τότε, η αντιπολίτευση δεν αναμένεται να παρεκκλίνει εκατοστό από την σκληρή κριτική της προς τα τρία κόμματα που αποτελούν την κυβέρνηση και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι τόνοι θα ανεβούν κατακόρυφα. Προσοχή λοιπόν στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα που επιφυλάσσει πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις. Η οικουμενική κυβέρνηση φαντάζει για πολλούς - όσο ποτέ άλλοτε - η μόνη λύση για την άρση του κοινωνικού διεξόδου που ακολουθεί κατά πόδας το οικονομικό. Αν το διάστημα αυτό ξεπεραστεί, όπως ελπίζουν κάποιοι, και παραμείνουμε στο ευρώ - που από την αντιπολίτευση εκλαμβάνεται ως εκβιασμός – ίσως και περάσουμε σε πρόσκαιρη φάση σχετικής ομαλότητας. Αν όμως συμβεί το αντίθετο και απευκταίο - κάτι που πολλοί φοβούνται - ο καθείς τότε όπου φύγει – φύγει και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Τότε που καμία οικουμενική δεν θα προλαβαίνει να επιλύει το παραμικρό.
