Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Πολύ δύσκολη αναμένεται η επόμενη περίοδος για την κυβέρνηση αφού και μέτρα έχουν προγραμματιστεί και η αντιπολίτευση προετοιμάζεται για την τελική επίθεση με όπλο την αδιάλειπτη χρήση της κατάργησης του μνημονίου, την πεποίθηση ότι αυτή η κυβέρνηση δεν κινείται καν προς την αναδιαπραγμάτευση και σημαία την τελική σύγκρουση με ολόκληρη την ευρωζώνη και τους «μεγαλοεκβιαστές» της. Η αντιπαράθεση έχει ήδη ξεκινήσει από την ευθεία κατηγορία του ΣΥΡΙΖΑ πως έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει σταθερούς προσανατολισμούς προς την κατεύθυνση της τήρησης των μνημονιακών όρων και πως το μόνο που απομένει είναι η ολοκληρωτική απογύμνωσή της τον προσεχή χειμώνα. Παρά το γεγονός ότι οι συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών είναι αλλεπάλληλες, αυτό δεν αρκεί στην αντιπολίτευση για να δικαιολογήσει το παραμικρό στην κυβερνητική πορεία προς τον επόμενο στόχο που αφορά τις αποκρατικοποιήσεις και γενικότερα τις μεταρρυθμίσεις. Η αντιπαράθεση λοιπόν ανεβαίνει κατακόρυφα, με δεδομένο ότι τα κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση συνευθύνης δεν αναμένεται να υποχωρήσουν από τη θέση τους που είναι η αναδιαπραγμάτευση και η σταδιακή απαγκίστρωση (θέση της ΔΗΜΑΡ) από το μνημόνιο. Αυτό βέβαια αποτελεί και τη βασική αιτία σύγκρουσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, καθώς από την αντιπολίτευση πιστεύουν πως καμία πρόοδος δεν έχει συντελεστεί στις συζητήσεις με την τρόικα – τουναντίον οι υποχωρήσεις είναι θεαματικές και αρκούντως καταλυτικές για την οικονομική πορεία της χώρας. Τα νέα μέτρα όμως δεν έχουν παρθεί ακόμη και οι παρενέργειες λαμβάνουν χώρα σε θεωρητικό επίπεδο. Φανταστείτε τι θα γίνει λοιπόν στην περίπτωση που τα μέτρα αρχίζουν να εφαρμόζονται στην πράξη και οι όποιες συμφωνίες με την τρόικα πάρουν τον δρόμο τους, μια τρόικα που παρουσιάζεται ανένδοτη σε ό,τι αφορά την τήρηση των δεσμεύσεων και υποχρεώσεων. Η προσεχής περίοδος λοιπόν είναι και παραμένει κρίσιμη καθώς κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους, με έντονες αντιπαραθέσεις και διενέξεις που θα αποβούν σε βάρος της συνολικής προόδου της χώρας. Αυτές ακριβώς τις συγκρούσεις ο λαός απαίτησε να σταματήσουν με την ψήφο του στις εκλογές, αξιώνοντας μια διευρυμένη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, μια οικουμενική κυβέρνηση που τελικά δεν ήρθε και που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για μια άλλη νοοτροπία στο κοινωνικο-οικονομικό πεδίο. Τουναντίον, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να ανασυσταθεί μέσα από την κυβέρνηση, δείχνοντας πως οι προηγούμενες αποφάσεις που είχε πάρει σαν κυβέρνηση ήταν μονόδρομος, μια ΝΔ που προτάσσει το συμφέρον της χώρας πάνω απ΄όλα και μια ΔΗΜΑΡ που εμμένει στη μνημονιακή απαγκίστρωση με συμμετοχή στην κυβέρνηση, μακριά από τις οραματικές αγκυλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατραπεί σε ορμητικό ποτάμι χωρίς πηγή όταν οι αξιώσεις του σε πολλές των περιπτώσεων και για πολλούς δεν έχουν ρεαλιστική ισχύ. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πάραυτα είναι το κόμμα αυτό που βάσει των δημοσκοπήσεων αναμένεται να είναι σε ενδεχόμενη νέα εκλογική αναμέτρηση το πρώτο κόμμα και για τον λόγο αυτό πράττει όπως πράττει. Από την άλλη πλευρά όμως, για πολλούς στην κυβέρνηση παίζεται ήδη το τελευταίο στοίχημα για παραμονή στην ευρωζώνη, παρά τις διαβεβαιώσεις που λαμβάνουν χώρα στο κυβερνητικό επιτελείο περί παραμονής και στήριξής από τους εταίρους. Βρισκόμαστε ήδη στο μέσον σχεδόν του καλοκαιριού και αρκετοί σε αυτή τη χώρα δεν έχουν αντιληφθεί σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε. Ένα μέρος επίσης των Ελλήνων εξακολουθούν να φοροδιαφεύγουν, δείχνοντας πως η κρίση δεν τους ακουμπά στο παραμικρό. Το ποσοστό αυτό μπορεί να μην φαίνεται μεγάλο λόγω του ότι πια όλοι δηλώνουν πως βρίσκονται σε κρίση αναφορικά με τα οικονομικά τους, δεν παύει όμως να είναι ένα ποσοστό που ευημερεί σε βάρος όλων των υπολοίπων. Πολλοί από αυτούς κρύβονται πίσω από «αριστερές» διακηρύξεις και τσιτάτα, και ανεμίζουν τα λάβαρα της διαμαρτυρίας την ώρα των κινητοποιήσεων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως έχει αλλάξει η κατάσταση, απλά στα μουλωχτά και με τη βοήθεια του ελληνικού δαιμονίου, είναι πολλοί αυτοί που κερδοσκοπούν παριστάνοντας τους κακομοίρηδες. Η πολιτική αντιπαράθεση λοιπόν δεν γίνεται για αυτά τα κοινωνικά στρώματα που για πολλούς δήθεν «προοδευτικούς» είναι και παραμένουν στο απυρόβλητο. Η σύγκρουση γίνεται για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα που ούτως ή άλλως πληρώνουν τις αμαρτίες του παρελθόντος. Μέτρα πάντως πρέπει να ληφθούν, σε βάρος όμως όλων αυτών που κερδοσκοπούν φορώντας δεξιό, σοσιαλιστικό ή αριστερό προσωπείο. Αυτή θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Μέχρι στιγμής πάντως, ο «πόλεμος» γίνεται για τα μέτρα καθαυτά, είτε πρόκειται για τις μικρές είτε για τις μεγάλες εισοδηματικά τάξεις. Το στοίχημα της οικουμενικής έχει χαθεί και η όποια συμπόρευση προς τις Βρυξέλλες - ανεξαρτήτως κομμάτων - είναι πια παρελθόν. Απομένει να δούμε τα αποτελέσματα των αντιπαραθέσεων και των συγκρούσεων που το φθινόπωρο θα ενταθούν, χωρίς ασφαλή πρόβλεψη για τον χειμώνα.
