Το μετάλλιο κατά πρώτο λόγο αλλά και η συμμετοχή κατά δεύτερο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι για έναν αθλητή κάτι αντίστοιχο με το βραβείο Νόμπελ. Όνειρο ζωής. Θυσίες, δάκρυα, αίμα, ιδρώτας σ’ ένα κοκτέιλ όλα μαζί! Αφήστε που οι Ολυμπιακοί γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια. Κατά συνέπεια είναι μεγάλη τιμή για τον αθλητή, τον προπονητή, την οικογένεια, τη μικρή κοινωνία της πόλης και εν τέλει της χώρας ολόκληρης να έχει Ολυμπιονίκη.
Το ερώτημα είναι αν η κοινωνία στο πρόσωπο ενός αθλητή βλέπει και έναν εκπρόσωπό της. Έναν εκπρόσωπο της κουλτούρας της, των ιδεών της, των πιστεύω της, των ιδανικών της. Αν έναν παιδί που τάχτηκε από πολύ μικρή ηλικία στο άθλημά του θέλουμε συγχρόνως να αποτελεί και εκφραστή μας. Τι ζητάμε; Αθλητές-υπερανθρώπους; Αθλητές-επιστήμονες; Αθλητές-υπουργούς Εξωτερικών; Γιατί αν θέλουμε μετάλλια δεν είναι κατ’ ανάγκη βέβαιο ότι το παλικάρι που τρώει τα στάδια, τη στιγμή που εμείς στο καναπέ μας καταβροχθίζοντας πίτσες και τσουγκρίζοντας μπυροπότηρα το χειροκροτούμε, υποχρεούται να έχει μορφωθεί, να έχει εκπαιδευτεί στο τρόπο με τον οποίο θα εκφράσει τις σκέψεις του, θα αναρτήσει στα χαζομέσα τις όποιες ελαφριές απόψεις του. Γιατί κάποιον που τον ενδιαφέρει το χρονόμετρο ή η μεζούρα πρέπει να τον κρίνουμε και για τις ιδέες του; Τον εκπαιδεύσαμε και σ’ αυτό; Εδώ δεν του παρέχουμε τα απαραίτητα μέσα για το άθλημά του. Πού είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που δυναμώνει μύες και πνεύμα στη χώρα αυτή;
Και πείτε μου, όλοι αυτοί οι προικισμένοι επιστήμονες που βρίσκονται μέρες κλεισμένοι στα εργαστήριά τους, κοιμούνται αγκαλιά με τις σημειώσεις τους και ερευνούν, είναι υποχρεωτικό να έχουν απόψεις σύμφωνες με όλους τους υπόλοιπους; Ασχολήθηκε κανένας με τις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μόνο τα επιστημονικά συγγράμματά τους ενδιαφέρουν.
Και για τα παιδιά; Τα παιδιά που παίρνουν μέρος σε μαθητικές Ολυμπιάδες μαθηματικών, φυσικής, χημείας, βιολογίας, με τις ιδέες τους, πέραν των επιστημονικών, ασχολείται κανείς;
Μάλλον για άλλη μια φορά σαν λαός δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι θέλουμε. Αθλητές-αθλητές, επιστήμονες-επιστήμονες ή όλο το πακέτο μαζί. Και αν αυτό πετυχαίνεται, εντάξει. Αν όχι; Μας χαλάει ένα Νόμπελ Φυσικής από έναν Έλληνα ρατσιστικών απόψεων; Μας χαλάει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο από έναν Έλληνα υπερεθνικιστή; Αν δεν θέλουμε τέτοιες διακρίσεις πρέπει σε όσους μας εκπροσωπούν διεθνώς να ελέγχουμε εκτός από το επιστημονικό τους έργο, εκτός από τις αθλητικές τους επιδόσεις, εκτός από την καθαρότητα των ούρων τους και τη καθαρότητα των απόψεών τους. Και μετά να τους στέλνουμε...
Δ. Αραμπατζής, Λάρισα
