Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Οι δηλώσεις και οι συστάσεις έχουν νόημα όταν το όλο εγχείρημα αφορά την τακτοποίηση χρεών χωρίς χαράτσια και μελλοντικές επιβαρύνσεις, όταν οι εκκλήσεις γίνονται για να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο για τους λαούς που ασθμαίνουν από τις ασφυκτικές φορολογικές πολιτικές και όχι για τη διευθέτηση διαμέσω της νομισματικής παγίδας των οικονομικών σφαιρών επιρροής. «Επιθυμώ να απευθύνω επείγουσα και ειλικρινή έκκληση για εθνική και πολιτική ενότητα στην Ελλάδα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε συμφωνήσει επί ορισμένων μακρόπνοων μέτρων για την υποστήριξη της Ελλάδας. Αλλά για να υλοποιηθούν τα μέτρα αυτά είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχει πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Χωρίς τη συμφωνία της Ελλάδας στο πρόγραμμα της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι συνθήκες για τους Έλληνες πολίτες θα γίνουν πολύ πιο επώδυνες, ιδίως για τους πιο ευάλωτους. Οι συνέπειες θα ήταν αδύνατο να προβλεφθούν. Γι αυτό καλώ την κυβέρνηση και τους πολιτικούς ηγέτες στην Ελλάδα να δείξουν ότι είναι έτοιμοι να συναινέσουν σε μια κοινή εθνική πολιτική καθώς και για την επίτευξη της ευρείας υποστήριξης που απαιτείται για την υλοποίηση του προγράμματος. Σημειωτέον ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά να υπάρξει η ενότητα αυτή από την αρχή της κρίσης. Αν η ενότητα αυτή ήταν σημαντική χθες, σήμερα είναι απόλυτα ζωτικής σημασίας».
Τάδε έφη στις 2/11/2011 ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μανουέλ Μπαρόζο. Δεν ήταν όμως μόνο αυτές οι δηλώσεις. Πολλές άλλες έγιναν μέχρι και σήμερα προκειμένου να προειδοποιηθεί η χώρα πως πρέπει πάση θυσία να ακολουθήσει την πορεία του μνημονίου. «Κατά τη διάρκεια αυτής της Συνόδου Κορυφής, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης συμφώνησαν να υπάρξει νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα, ύψους 100 δισ. ευρώ, που θα χρηματοδοτείται από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιτεύχθηκε συμφωνία με τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να προσαρμοστεί το ελληνικό χρέος σε μια βιώσιμη πορεία, η οποία προβλέπει τη μείωση κατά 50% του χρέους που κατέχουν οι ιδιώτες πιστωτές, ήτοι τη διαγραφή χρέους 100 δισ. ευρώ. Τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης είναι πρόθυμα να συμβάλουν σε όλα τα μέτρα που αφορούν τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα με ποσό της τάξεως των 30 δισ. ευρώ. Αυτή η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, μαζί με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, θα είναι καθοριστικής σημασίας για τη μείωση του χρέους στα επίπεδα του 120% έως το 2020. Αυτή η ουσιαστική μείωση θα μπορούσε να μετριάσει την επιβάρυνση του ελληνικού προϋπολογισμού και, κατά συνέπεια, να στηρίξει την πολιτική ανάπτυξης και την πολιτική απασχόλησης».
Αυτά ελέχθησαν πριν από λίγους μήνες σε κοινή δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κου Βαν Ρομπάι σχετικά με την πρόθεση των ελληνικών αρχών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Και αυτή η κοινή δήλωση μετά το (προσχεδιασμένο;) ατόπημα του Γιώργου Παπανδρέου περί δημοψηφίσματος, έγινε μία μέρα πριν, την 1η Νοεμβρίου. Προσέξτε καλά την δήλωση: «Επιτεύχθηκε συμφωνία με τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να προσαρμοστεί το ελληνικό χρέος σε μια βιώσιμη πορεία». Τι σημαίνει άραγε αυτό; Ποια συμφωνία έγινε που καθορίζει το μέλλον των εργαζομένων σε αυτόν; «Φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, καθοριστικής σημασίας για τη μείωση του χρέους»: Ποιο θα είναι άραγε αυτό το «φιλόδοξο» πρόγραμμα και υπό ποιους όρους θα συνοδευτεί, ώστε να φτάσει να περικόψει το δυσβάσταχτο χρέος;
Όπως γνωρίζουμε, δεν είναι και τόσο ρόδινα όλα τα σενάρια που αφορούν την πορεία της τακτοποίησης του χρέους της χώρας μας. Μαζί με τις αποκρατικοποιήσεις, τις πολλές ιδιωτικοποιήσεις που θα λάβουν χώρα, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και στον ιδιωτικό τομέα, το αύριο προβλέπεται αποκαρδιωτικό και προπάντων απρόβλεπτο. «Χωρίς τη συμφωνία της Ελλάδας στο πρόγραμμα της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι συνθήκες για τους Έλληνες πολίτες θα γίνουν πολύ πιο επώδυνες, ιδίως για τους πιο ευάλωτους. Οι συνέπειες θα ήταν αδύνατο να προβλεφθούν», δήλωσε με παρρησία ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Αυτό που δεν αποκάλυψε όμως είναι τι θα γίνει αν ο ελληνικός λαός δεν μπορέσει να σηκώσει τα καινούργια βάρη και εξουθενωμένος βρεθεί σε οικονομικό αδιέξοδο. Θα μπορέσουν άραγε τότε να τον συνεφέρουν οι «σωτήρες» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ; Τα χρέη της χώρας έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, εδώ και πολλά χρόνια. Το γνώριζαν αυτό οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το γνώριζαν καλά και οι ευρωπαίοι εταίροι. Το παιχνίδι, λοιπόν, πέρα από επικίνδυνο, ήταν και άκομψο. Παίχθηκε στις πλάτες ενός λαού, μερίδα του οποίου είχε ποντάρει στα δύο κόμματα εξουσίας, πριμοδοτώντας τα ανελλιπώς στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Έτσι, οι ευθύνες ανήκουν και στους πολίτες. Όχι όμως σε αυτούς που δεν συνηγόρησαν στο «έγκλημα», όλους αυτούς που το μόνο που είδαν, ήταν το εισόδημά τους να μειώνεται δραματικά. Σήμερα, η κυβέρνηση «συνευθύνης» καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο. Ας έχουν το νου τους λοιπόν, οι κ.κ Μπαρόζο, Ρομπάι ή τελευταίως ο εξαιρετικά δραστήριος, κ. Όλι Ρέν, που με δηλώσεις και προειδοποιήσεις προέβησαν σε απροσχημάτιστη επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας. Γιατί καλές οι δηλώσεις νουθεσίας και συστάσεων, καλή όμως και η υπενθύμιση προς αυτούς πως έχουν να κάνουν με νοήμονες πολίτες και όχι με πρόβατα επί σφαγή. Γιατί ωραίες και χαρωπές οι υποσχέσεις για κουρέματα και απαλοιφές χρεών, απαράδεκτο όμως το μακρόχρονο δανειακό συμβόλαιο που εμπεριέχει όρους και προϋποθέσεις για την εκταμίευση χρημάτων, που θα επιστραφούν μελλοντικά στο πολλαπλάσιο. Καλές οι προειδοποιήσεις και οι συστάσεις, αρκεί να γίνονται όμως για το καλό της εκάστοτε πληγείσας χώρας και όχι για την προάσπιση των «μεγαλομετόχων» της Ευρωζώνης.
