Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η κυβέρνηση Σαμαρά έλαβε τελικά την ψήφο εμπιστοσύνης αλλά ο δρόμος της αντιπαράθεσης μόλις ξεκινά, με βαριές αιτιάσεις από όλες τις πλευρές, αιτιάσεις που προδιαγράφουν το κλίμα που θα επικρατήσει εφεξής στην Βουλή. Ακόμη καλά – καλά δεν στέγνωσε το μελάνι από την υπογραφή της προγραμματικής συμφωνίας μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ήδη οι κατηγορίες από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ δείχνουν σε ποια επίπεδα θα κυμανθεί η αντιπολίτευση και πόσο ανέφικτος ήταν τελικά ο δρόμος της συναίνεσης ενώπιον της σοβαρής κρίσης που μαστίζει τη χώρα.
Τώρα πια βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι διαφωνίες που δημιούργησαν τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και διαφαίνεται με σαφέστατο τρόπο ότι η πόρευση της χώρας θα περάσει μέσα από Συμπληγάδες. Ο πρωθυπουργός επιτέθηκε με δριμύτητα κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνοντας ότι εκπροσωπεί το λόμπι της δραχμής και ότι η χώρα πρέπει να περάσει στην επόμενη φάση αγνοώντας την κινδυνολογία της αντιπολίτευσης. Η όξυνση του πολιτικού κλίματος αποδεικνύει περίτρανα το πόσο μεγάλες είναι τελικά οι διαφορές μεταξύ του τωρινού συνασπισμού εξουσίας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Πολύ δύσκολα θα υπάρξει θέμα που θα χρήζει κοινής στάσης ή αντιμετώπισης και όπως όλα δείχνουν πάμε για μια νέου τύπου αντιπαράθεση εις ό,τι αφορά την εφαρμογή η μη των μνημονιακών δεσμεύσεων.
Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι η επαναδιαπραγμάτευση πήγε περίπατο και πως το μόνο που ενδιέφερε τα τρία κόμματα ήταν να καταλάβουν την εξουσία. Δεν είναι όμως λίγο νωρίς για τέτοιου είδους συμπεράσματα; Το ίδιο νωρίς δεν είναι και για σκληρές αντιπαραθέσεις στη Βουλή, την εποχή μάλιστα που καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να πεισθούν οι τροϊκανοί για το αδιέξοδο του ασφυκτικού ελέγχου που ασκούν στα οικονομικά της χώρας; Θα έλεγα ότι αυτό που χρειαζόταν η χώρα τις στιγμές αυτές δεν ήταν κοκορομαχία παρά μια προσπάθεια κατευνασμού της ανησυχίας των πολιτών για την περίοδο που θα διανύσει η χώρα το αμέσως επόμενο χρονικό διάσημα. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει με περισσότερη ευκολία αφού κανένα κόμμα δεν θέλει να επιβληθούν και άλλα πρόσθετα οικονομικά μέτρα, ανεξαρτήτως της διαφωνίας εις ό,τι αφορά την τύχη του μνημονίου.
Παρόλα αυτά όμως, όπως είδαμε, επικράτησαν οι σκληρές εκφράσεις και η αρχή που γίνεται στη Βουλή δεν είναι καθόλου καλή. Τα πνεύματα οξύνθηκαν επικίνδυνα και κανείς δεν μπορεί να είναι και τόσο αισιόδοξος για τη συνέχεια. Τους τόνους δεν έριξε ούτε καν η παρουσία ενός κόμματος της Αριστεράς στην κυβέρνηση, γεγονός που καταδεικνύει πως κάποιοι δεν κοιτάζουν τα προγράμματα στη βάση τους αλλά μόνον το κατά πόσο ένα κόμμα είναι κατά ή υπέρ του μνημονίου.
Στην προκειμένη περίπτωση, βιάστηκε ο κ. Τσίπρας να προδιαγράψει το μέλλον των τριών, βιάστηκε όμως και οπρωθυπουργός να επιτεθεί με τον πλέον δριμύ τρόπο σε ένα κόμμα που στο κάτω – κάτω δεν ήθελε να ψηφίσει εξαρχής τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Μυωπική, κατά τη γνώμη μου, είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, κοντόφθαλμη όμως είναι και η αντίδραση Σαμαρά προκειμένου να μπει στη γωνιά ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν βλέπω από τις πρώτες αντιδράσεις στον πολιτικό στίβο είναι η επιζητούμενη συναίνεση που αξίωσαν με την ψήφο τους οι Έλληνες πολίτες.
Παρόλα αυτά η κυβέρνηση, όπως αναμενόταν, πήρε τελικά με 179 βουλευτές την ψήφο εμπιστοσύνης. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό αλλά κάτω από ποιες συνθήκες την πήρε. Οι κατηγορίες του Τσίπρα περί «μιας κυβέρνησης από τα ίδια και ίσως και χειρότερης» έδειξε πως αυτό που μετρά είναι η αντιπολιτευτική στάση και τίποτε περισσότερο. Πότε, αλήθεια, πρόλαβαν στον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν ξεκάθαρη εικόνα για τις κινήσεις της κυβέρνησης;
Σύμφωνοι, υπάρχουν σοβαρές διαφορές με τις προγραμματικές δηλώσεις, όμως η προγραμματική συμφωνία των τριών απ΄ ότι είδα δεν περιέχει και τόσο επιβαρυντικά μέτρα για τους πολίτες. Βέβαια, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της μη πιστής εφαρμογής των προγραμματικών δηλώσεων, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις στην Ελλάδα. Καλό θα ήταν όμως να περάσει πρώτα κάποιο διάστημα και έπειτα να οξυνθούν τα πνεύματα.
Τα σημάδια από το ξεκίνημα αυτής της κυβέρνησης δεν προσδίδουν και μεγάλη αισιοδοξία για τη συνέχεια. Και καλά οι διαφορές του ΣΥΡΙΖΑ με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Απορώ όμως, τόσο πολύ ταυτίζουν με το μνημόνιο και τη ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα που έχει εξαρχής δηλώσει την υποστήριξή του στο κυβερνητικό σχήμα μόνο υπό την προϋπόθεση της σταδιακής απαγκίστρωσης από το μνημόνιο; Όχι, στον ΣΥΡΙΖΑ βιάζονται τουλάχιστον εις ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της ΔΗΜΑΡ. Υπάρχει μια ισοπεδωτική λογική που στηρίζεται στο επιχείρημα ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βγει η χώρα από το μνημόνιο. Και η εμμονή στο επιχείρημα αυτό, οδηγεί σε άλλες ατραπούς.
Από την άλλη, ο πρωθυπουργός δημιούργησε ήδη στο πρόσωπο του Τσίπρα έναν νέο τύπου Παπανδρέου. Και με δριμύτατες εκφράσεις προσπαθεί να ανεβάσει τους τόνους της αντιπαράθεσης. Και αυτή η στάση όμως είναι λανθασμένη. Γιατί τελικά, το μόνο που δεν θέλουν οι πολίτες είναι ντόρος και φασαρία. Γιατί αρκετά έχουν πληρώσει ήδη από τις εγκληματικές παραλείψεις των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο κόσμος θέλει συμφωνίες και πράξεις για την απαλλαγή από το τυραννικό μνημόνιο. Επιζητά την αποδέσμευσή του από συμφωνίες που σε τελική ανάλυση τον καταδίκασαν στη φτώχεια και τη μιζέρια. Ας το δουν λοιπόν αυτό από την αρχή όλοι τους. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, μάλλον προβλέπω πολύ σύντομα νέες εκλογές, με ό,τι αυτό σημάνει για την αξιοπιστία της χώρας.
