Ύστερα από ανεπάντεχα έκτακτα δελτία δύο συνεχόμενων νυχτών (ή τόσα τουλάχιστον κατάφερα να δω αφού έχουμε και μια εξεταστική να φέρουμε εις πέρας) κι έπειτα από συναντήσεις των εκπροσώπων μας με πρόφαση τη λειτουργία της ΕΡΤ -ή όπως αλλιώς καλείται- καταλήξαμε σε ένα ανεπαίσθητο (;) αποτέλεσμα: η ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Η ΔΗΜΑΡ χρησιμοποιώντας κατά τη γνώμη μου, ως πρόφαση τη διάσταση απόψεων σχετικά με την ΕΡΤ, των στελεχών της με αυτών των άλλων δύο κομμάτων της κυβέρνησης αποφάσισε να εγκαταλείψει. Πολλοί μίλησαν για μια δειλή υποχώρηση του κόμματος σε μια κρίσιμη στιγμή. Άλλοι έκαναν λόγο για μια ηρωική έξοδο αναγνωρίζοντας πως έπαιζε ουσιαστικά τον ρόλο του κομπάρσου.
Παρ' όλα αυτά ποιος μπορεί να υποστηρίξει τη μία ή την άλλη θέση αφού ακόμη και μέσα στο ίδιο το κόμμα οι απόψεις διίστανται. Από τους κατηγόρους της βέβαια, δεν θα μπορούσε να λείψει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καθώς και κάποιοι δημοσιογράφοι. Και όντως η ΔΗΜΑΡ γύρισε την πλάτη της η οποία γέμισε με βέλη και ξεψυχάει έτσι αντιηρωικά, σαν κάτι μυθικούς ήρωες, αλλά θεωρώ πως ο θάνατός της προσχεδιάστηκε από τη στιγμή που δέχτηκε να συμμετάσχει στην τρικομματική κυβέρνηση.
Αναρωτιέμαι αν υπήρχε έστω κι ένας οπαδός της που να φαντάστηκε ότι θα μπορούσε το κόμμα του να ασκήσει μια κάποια επιρροή στα άλλα δύο. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως τη δόξα ουδείς εμίσησε. Άδικα λοιπόν, αναζητούν τη ρίζα του προβλήματος σε αυτή την πολύ πρόσφατη συνεδρίαση όπου και γνωστοποίησε την αποχώρησή της.
Ταυτόχρονα, πιο ξαφνική για όλους, θεωρώ, πως είναι η αναπάντεχη συμφωνία των δύο μεγάλων(;) κομμάτων. Συγκίνηση και δέος προκλήθηκε σε όλη τη χώρα που οι δύο ορκισμένοι εχθροί ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τη σώσουν! Επιπλέον, κατορθώνουν να συμφωνήσουν σε πολλά παρότι διαφώνησαν στα περισσότερα. Διότι οι μικροπρέπειες δεν ταιριάζουν στους ηγέτες που νοιάζονται μονάχα για τη σωτηρία των πολιτών τους.
Σκουπίζοντας τα δάκρυα από τη συγκίνηση, συνεχίζω λέγοντας πως μάλλον εν τέλει δεν χρειάζεται να δώσω την ευχή μου στη νέα μας κυβέρνηση αφού οι δημοσιογράφοι -όσοι απολαμβάνουν την εύνοια των «μεγάλων»- την έχουν ήδη μυθοποιήσει. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ορθή μας ενημέρωση και ως φερέφωνα του λαού κατόρθωσαν άξια να εκφράσουν με παρρησία τη γνώμη μας για τις μεγάλες στιγμές που ζούμε. Ήδη -όσοι τουλάχιστον παρακολουθείτε ακόμη τα δελτία ειδήσεων- θα διαπιστώσατε την πληθώρα των αφιερωμάτων που δεν λείπουν κάθε βράδυ για το χρονικό που μεσολάβησε και φτάσαμε ως εδώ, σε αυτή τη σωτήρια λύση με την οποία συμφωνούν και οι Ευρωπαίοι φίλοι μας.
Καταληκτικά, να μην ξεχάσω να αναφέρω τον σπουδαίο ρόλο της αντιπολίτευσης. Με μεγάλη χαρά πρέπει να είδε ο ΣΥΡΙΖΑ την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και από τα λίγα που διάβασα καμιά από τις δύο μεριές δεν αποκλείουν μια μελλοντική συνεργασία. Αυτή η τακτική του «όπου φυσάει ο άνεμος» αναγνωρίζεται πια ως μοτίβο από τους μελετητές της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας. Θεωρώ καίριο το ερώτημα για το πώς θα καταφέρουν να επιλύσουν τις διαφορές τους που με στόμφο απήγγειλαν οι εκπρόσωποί τους όπου στέκονταν και όπου βρίσκονταν.
Μα στ' αλήθεια τι αφελής που είμαι; Εδώ κατάφεραν να αποσβεστούν κατηγορίες χρόνων από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν θα τα καταφέρουν τα πιο προοδευτικά κόμματα της Αριστεράς;
Με το καλό λοιπόν και βοήθειά μας!
ΥΓ: Θεώρησα κάτι παραπάνω από άσκοπο να αναφερθώ στις αναχρονιστικές και μέχρις αηδίας διαχρονικές απόψεις των άλλων κομμάτων που εξάλλου παραμένουν ίδιες αντί να παραδειγματιστούν από τους παραπάνω.
ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ (;) ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ:
Όχι, δεν είμαι υπέρ αναρχικών ή φασιστικών (συνώνυμα θα τα ονόμαζα) αντιλήψεων.
Όχι, δεν θεωρώ πως με τα λόγια λύνονται τα προβλήματα αν δεν έρθει η πράξη να τα καταξιώσει.
Ναι, ομολογώ πως κανείς εκπρόσωπος του λαού -δυστυχώς- δεν μπορεί να με εκφράσει (εμένα και μεγάλο μέρος της γενιάς μου) ούτε στο ελάχιστο και είμαι βαθιά πεπεισμένη ότι γι' αυτό δεν ευθύνομαι μόνο εγώ.
Ειρήνη Τσιουμάνη, Φοιτήτρια Φιλολογίας Ιωαννίνων
