Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
«Γνώση της αλήθειας να θεωρείς προπάντων την αίσθηση της χάριτος»
Άγιος Γρηγόριος Σιναΐτης
Οι φιλόσοφοι απ' την πολλή φιλοσοφία χάνουν, καμιά φορά, την ουσία. Στο ερώτημα, γιατί υπάρχει ο άνθρωπος ή γιατί υπάρχει κάτι αντί τίποτα, οι άθεοι υπαρξιστές π.χ. απαντούν ότι δεν υπάρχει νόημα να ζεις και ότι ο άνθρωπος είναι «ον προς θάνατον». Δηλαδή υπάρχει για να πεθάνει. Και ο πιο απλός άνθρωπος ξέρει από την πείρα του, πως το να μην έχει νόημα να ζεις, είναι χειρότερο και από τα ίδια τα βάσανα.
Τό ερώτημα που βασανίζει πολλούς, ιδίως στις μέρες μας, αλλά και σε κάθε εποχή, είναι αν υπάρχει λόγος που συμβαίνουν τα δυσάρεστα γεγονότα ή δεν υπάρχει. Κλασικό επάνω στο θέμα αυτό είναι το βιβλίο του Ιώβ στην Αγία Γραφή.
Για ποιον λόγο, λοιπόν, συμβαίνουν τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής; Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, οι δυσκολίες και τα εμπόδια έχουν παιδευτική σημασία. Ο Θεός παραχωρεί να συμβούν τα δυσάρεστα γεγονότα για να μας αποτρέψει από την αμαρτία και για να αγωνιστούμε εναντίον των παθών μας. Ο διάβολος που βάζει τα εμπόδια, έγινε υπηρέτης του Θεού!
Αν τα εμπόδια στη ζωή μας δεν έχουν νόημα, ούτε η ύπαρξή μας έχει νόημα. Γνωρίζουμε όμως από την πείρα μας πως δεν μπορούμε να ζούμε με το παράλογο. Είναι ζωτικό για μας να συνδέουμε το υλικό της ζωής μας με εμάς, και να νιώθουμε ελεύθεροι και υπεύθυνοι.
«Ο άνθρωπος βουβαίνεται στον πόνο του. Μα εμένα μου έδωσε ο Θεός να λέω τι υποφέρω», λέει ο Γκαίτε εννοώντας πως με τη χάρη του Θεού γνωρίζει το λόγο για τον οποίο υποφέρει.
Η ύπαρξη του ανθρώπου είναι λογική, έχει λόγο να υπάρχει ή υπάρχει χωρίς λόγο; Από την προσωπική του πείρα γνωρίζει ο καθένας την αλήθεια.
Για μας που θεωρούμε ότι η ύπαρξη του ανθρώπου έχει λόγο να υπάρχει και ότι ο 'ανθρωπος δίνει λόγο για τη ζωή του στον Δίκαιο Κριτή, οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι το υλικό της ζωής και ο τρόπος που το δεχόμαστε προσδίδει πνευματικότητα.
Ο προφήτης και βασιλεύς απαντάει στο αιώνιο ερώτημα του πόνου με αυτούς τους θαυμάσιους στίχους του 39ου Ψαλμού: «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου./ Και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου./ Και ενέβαλεν εις το στόμα μου άσμα καινόν.'Οψονται πολλοί και φοβηθήσονται, και ελπιούσιν επί Κύριον./ Μακάριος ανήρ, ου έστι το όνομα Κυρίου ελπίς αυτού και ουκ επέβλεψεν εις ματαιότητας και μανίας ψευδείς». (Ψαλμ 39ος, 1-5).
