Κάθε πρωί, από πολύ νωρίς το πρωί, με το που έμπαινα και γυρνούσα το κλειδί στο αυτοκίνητο ο ήχος του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας γέμιζε τον χώρο και μου κρατούσε συντροφιά για αρκετές ώρες. Το ραδιοφωνικό της σήμα, από την περιοχή της Θεσσαλονίκης στους 90,0 MHz και του Παγγαίου στους 91,2 MHz με «οδηγούσε» από τον Πυργετό μέχρι πέρα τους λόφους του Μακρυχωρίου και κει με αποχαιρετούσε με κάποιες μικρές παρεμβολές όταν οι συχνότητες αυτές έδιναν την ισχύ τους στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Λάρισας. Η μόνη επιλογή μου τότε η συχνότητα του Δεύτερου από το Πήλιο στους 94,8 MHz και με κρατούσε παρέα καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου.
Λίγο αργότερα στο σχολείο μου, όταν στα κενά του προγράμματός μου έπρεπε να διεκπεραιώσω το γραφειοκρατικό κομμάτι της δουλειάς μου, το ίδιο πρόγραμμα μου κρατούσε συντροφιά. Η ποιότητά του ποτέ δεν έπεσε στο ελάχιστο. Από εκεί άκουγα καλλιτέχνες, μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς, ποιητές, διανοούμενους, επιστήμονες να απευθύνονται σε ένα κοινό και ήξερα ότι μπορούσα και ‘γω εύκολα να επικοινωνήσω μαζί τους, να ακουστεί και η δική μου άποψη, έστω και αν αυτό δεν ήταν ανάγκη να γίνεται τακτικά.
Αργότερα το απόγευμα, ήδη πίσω στο σπίτι, η ιστοσελίδα του Δεύτερου θα έκανε streaming στον υπολογιστή μου όσο θα απαιτούνταν να εργαστώ προετοιμαζόμενος για την επόμενη ημέρα.
Από την άλλη, οι παραγωγοί μουσικών και ενημερωτικών εκπομπών του Δεύτερου, άνθρωποι που σπάνια γνωρίζεις εξ όψεως, αλλά πάντοτε αναγνωρίζεις τις φωνές τους, δημιουργούσαν με την ηρεμία και την ποιότητα που τους χαρακτηρίζει όλες εκείνες τις εκπομπές που έγιναν γνωστές στο ευρύ κοινό και έμειναν χαραγμένες στις μνήμες μας. Γιώργος Παπαστεφάνου, Λευτέρης Κογκαλίδης, Αλέξης Κωστάλας, Θέσια Παναγιώτου, Γιάννης Πετρίδης, Βασίλης Αγγελικόπουλος, και άλλοι πολλοί, που με τις παραγωγές τους μας δίδαξαν και μας συντρόφεψαν για πολλές βραδιές. Αλλά και η παρέα με τον Γιάννη Τζουανόπουλο και τους απόδημους Έλληνες όπου γης να φέρνει συχνά δάκρυα στα μάτια με τις αφηγήσεις, την περηφάνια και τον νόστο για την πατρίδα. Αναμνήσεις από τις πολύχρονες καθημερινές εκπομπές του Πάνου Γεραμάνη για το λαϊκό τραγούδι και τις εξιστορήσεις των προσκαλεσμένων του. Τι να πρωτοθυμηθώ! Ποτέ εφήμερο life style, υπαγορευμένο από διαφημιστικές και δισκογραφικές εταιρίες. Κάθε μέρα θα άκουγες έναν άνθρωπο απ’ εκείνους που μπορούν να σε εμπνεύσουν, να ενημερωθείς για εκδηλώσεις από ολόκληρη της Ελλάδα. Να σε φέρει σε επαφή με κάθε γωνιά της ελληνικής γης.
Τρίτη 11 Ιουνίου 2013
«Ξαφνικός θάνατος», χαρακτηρίστηκε από τους περισσότερους. Ακούστηκαν σκληρά λόγια από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Προσπάθησα να συνδέσω τα λόγια αυτά με τις γνώριμες φωνές του Δεύτερου. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες μου ακούγονται παράφωνοι. Κάθισα μέχρι αργά να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα στην ΕΡΤ, όπου ένας προς έναν έκλειναν οι αναμεταδότες, ψηφιακοί και αναλογικοί της Δημόσιας Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Μέχρι τότε δεν συνειδητοποίησα το αντίκτυπο στην καθημερινότητά μου.
Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013
Ξεκινώντας άλλη μια μέρα για τη Λάρισα, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ξεκίνησα. Λίγο αργότερα προσπάθησα να αυξήσω την ένταση του ραδιοφώνου γιατί δεν άκουγα τίποτα. Κοίταξα τη συχνότητα: 90,0 MHz. Πάτησα την συχνότητα 91,2 MHz. Η ίδια σιωπή. ΕΡΤ τέλος εποχής. Χρειάστηκα να σκεφτώ για μερικά λεπτά τι θα σήμαινε για μένα. Και άλλες φορές χρειάστηκε να αναζητήσω ραδιοφωνικούς σταθμούς εκτός του Δευτέρου, είτε λόγω απεργίας της ΕΡΤ είτε λόγω κακού σήματος. Πάντα όμως επέστρεφα στο γνώριμο πρόγραμμα. Πάντα θα άκουγα τους τίτλους ειδήσεων ανά μία ώρα στις μισές. Αποφάσισα να μην βάλω άλλο σταθμό στο ραδιόφωνο. Θα πήγαινα μέχρι τη Λάρισα με τη σιωπή του Δεύτερου. Μόνο εκεί, μετά το Μακρυχώρι και ανηφορίζοντας τους λόφους προς τη Λάρισα, άρχισε κάτι να ακούγεται. Ήταν κάποιος λαρισαϊκός ραδιοφωνικός σταθμός. Σε μερικά δευτερόλεπτα πάτησα και πάλι τη γνωστή συχνότητα. 94,8MHz. Το Δεύτερο Πρόγραμμα από το Πήλιο. Σιωπή. Πολύ καλύτερη από το τίποτα...
Γιώργος Ρούσσας, ακροατής
