Ο Πέτρος εκείνο το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου ξύπνησε απ` το χάραμα. Νοικοκύρεψε την καλύβα του ή το …παλατάκι του όπως έλεγε και ύστερα βγήκε έξω.
Ένα δροσερό αεράκι χτύπησε το πρόσωπό του και ένιωσε όμορφα. Ανέπνευσε βαθιά δυο-τρεις φορές και ύστερα ακούμπησε στον κορμό ενός δέντρου και έστειλε πίσω τη σκέψη του στα περασμένα.
Εκείνη την καλύβα τη βρήκε έτοιμη όταν ήρθε στην επαρχία ένα χρόνο πριν και έψαχνε για κάποιο κατάλυμα. Αφού έψαξε στην πόλη και δεν βρήκε τίποτα, βγήκε έξω απ` την πόλη και περιπλανήθηκε στην όχθη του ποταμού.
Εκεί κάπου, όχι πολύ μακριά, έπεσε πάνω σ` αυτή την καλύβα. Ήταν από κλαδιά κι ένα νάυλον για να προστατεύεται απ` το κρύο ο …ένοικος.
Φαντάστηκε πως ανήκει σε κάποιον όμοιό του. Κοντοστάθηκε και έριξε μια ματιά στο εσωτερικό της, όλα μέσα έμοιαζαν παρατημένα. Ένα στρώμα σκονισμένο, ένα τραπεζάκι μισοσπασμένο, μια παλιά κατσαρόλα, ένα μπρίκι και άλλα μικροπράγματα.
Κάθισε έξω σε μια μεγάλη πέτρα και περίμενε να εμφανιστεί ο …ιδιοκτήτης, αν υπήρχε.
Πέρασαν ώρες, μα γύρω του ερημιά, ήταν βέβαιο πλέον, πως στην καλύβα δεν έμενε κανείς.
Κόντευε να σουρουπώσει, μπήκε μέσα, τίναξε το στρώμα, έβγαλε την κουβέρτα που κουβαλούσε στο σάκο του και ξάπλωσε να ξεκουραστεί.
Ο Πέτρος ήταν άστεγος εδώ και δύο χρόνια. Όσο ζούσε στην Αθήνα, κοιμόταν στα πάρκα και στις πλατείες και στους σταθμούς τις κρύες νύχτες, με το φόβο να δεχθεί κάποια επίθεση, για να του πάρουν την …είσπραξη της ημέρας.
Μέσα στο σάκο που δεν τον αποχωριζόταν, υπήρχαν τα απολύτως απαραίτητα. Ακόμα και στο δρόμο κάτι χρειάζεσαι.
Ο Πέτρος είχε συνηθίσει να ζει σαν κανονικός άνθρωπος, σ` ένα σπίτι με μια οικογένεια.
Ήταν παντρεμένος με μια Ελληνίδα αλλά μεγαλωμένη στην Αυστραλία. Ένα καλοκαίρι που επισκέφτηκε την Ελλάδα μαζί με τους γονείς της γνωρίστηκαν. Αγαπήθηκαν πολύ και παντρεύτηκαν, έκαναν δυο παιδιά, αγόρια. Ο Πέτρος ήταν μουσικός και δίδασκε σ` ένα μουσικό ιδιωτικό σχολείο, η μεγάλη του αγάπη ήταν το βιολί.
Όλα πήγαιναν καλά και ήταν ευτυχισμένος με την οικογένειά του, ώσπου κάποια μέρα τον απέλυσαν απ` τη δουλειά.
Τότε άρχισαν και τα προβλήματα. Τα έφερναν δύσκολα οικονομικά και η γυναίκα του, μεγαλωμένη με άλλες ανέσεις, γκρίνιαζε συνέχεια.
Όσο κι αν προσπάθησε να βρει μια δουλειά αλλού σαν μουσικός πάντα, δεν τα κατάφερε. Εκείνη τον παρότρυνε να δουλέψει οπουδήποτε, μα εκείνος ντρεπόταν, δίσταζε, δεν ήθελε να …ξεπέσει στην οικοδομή. Άλλες φορές σκεφτόταν πως η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά δεν είχε και τις αντοχές να κάνει μια βαριά δουλειά. Ήταν ένα λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο άτομο.
Οι καυγάδες καθημερινά φούντωναν στο σπίτι τους, ώσπου εκείνη αποφάσισε να πάρει τα παιδιά και να φύγει για την Αυστραλία, εκεί ήταν οι γονείς της.
Το σπίτι που έμεναν δεν ήταν δικό τους, όταν έληξε το συμβόλαιο, ο ιδιοκτήτης τον πέταξε έξω, αφού είχε μήνες να πληρώσει ενοίκιο. Την πρώτη βραδιά που έμεινε άστεγος, χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, με μόνη περιουσία ένα σάκο με τα απαραίτητα και φυσικά το βιολί του, ήταν φοβερό.
Τα θυμάται τώρα όλα αυτά, εκεί ακουμπισμένος στο δέντρο στην όχθη του ποταμού και δακρύζει…
Τώρα τολμούσε να πει πως ήταν ευτυχισμένος, ζούσε καλά… «Όταν δεν περιμένεις τίποτα, έχεις τα πάντα», κάπου το είχε διαβάσει. Είχε την καλύβα του, το στέκι στην πόλη που έπαιζε το βιολί και κάτι εξοικονομούσε απ` τους περαστικούς, τα δίχτυα του που ψάρευε στο ποτάμι και μια …μόνιμη φίλη, που περνούσε κάθε μέρα από κει και έριχνε ένα σεβαστό νόμισμα στο κουτάκι που είχε δίπλα του.
Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, με το μπαστουνάκι της, που έπιανε και κουβέντα μαζί της. Εκείνη ήξερε τα πάντα για τη ζωή του, αλλά ο Πέτρος τίποτα για τη δική της. Ντρεπόταν να ρωτήσει, το εύρισκε άπρεπο. Ήθελε κι αυτός να μάθει, αν έχει παιδιά, εγγόνια, οικογένεια τέλος πάντων, αφού του έδειχνε τόση συμπάθεια, αλλά πάνω που πήγαινε ν` ανοίξει το στόμα του το μετάνιωνε. Αρκούνταν στη συμπάθεια που του έδειχνε και στην κάποια οικονομική βοήθεια.
Μπορούσε ν` αγοράσει ένα ψωμί, λίγα φρούτα, καμιά τυρόπιτα και να πάει κάπου-κάπου σ` ένα φθηνό ξενοδοχείο να κάνει ένα μπάνιο.
Περισσότερο απ` το φαγητό του είχε λείψει η καθαριότητα. Κι όλα τα παραπάνω τα χρωστούσε στους περαστικούς και προ πάντων σ` εκείνη τη γυναίκα…
Νύχτα Μεγάλου Σαββάτου, από μακριά ακούστηκαν οι καμπάνες σ` όλη την πόλη, που καλούσαν τους χριστιανούς για το μεγάλο γεγονός, της Αναστάσεως του Κυρίου.
Ντύθηκε βιαστικά και βγήκε απ` την καλύβα, το είχε αποφασίσει απ` το πρωί, θα πήγαινε στην Ανάσταση. Όχι πολύ μακριά από κει, υπήρχε ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους.
Έφθασε γρήγορα και μπήκε μέσα, κάθισε δειλά σε μια γωνιά και αφέθηκε στην προσευχή και στην κατάνυξη.
Κάποια στιγμή σαν να ερχόταν από άλλη ζωή απ` την …αιωνιότητα, ακούστηκε η μελωδική φωνή του παπα-Δημήτρη.
«Χριστός Ανέστη…» και πάλι και πάλι, «Χριστός Ανέστη». Η χαρά πλημμύρισε τις καρδιές όλων, οι πιστοί αγκαλιάζονταν μεταξύ τους και αντάλλαζαν ευχές… Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί του, κοίταξε γύρω του σαστισμένος.
Εκείνη τη στιγμή… ω τι έκπληξη και τι χαρά, τον πλησίασε η γνωστή κυρία με το μπαστουνάκι, τον αγκάλιασε.
«Πέτρο, Χριστός Ανέστη» του είπε. «Θα καθίσεις και στη λειτουργία της Αναστάσεως, έτσι δεν είναι; Αλλά στο τέλος μη φύγεις… απόψε είσαι καλεσμένος μου, θα φάμε στο σπίτι μου τη μαγειρίτσα». Τον αγκάλιασε πάλι, οι καμπάνες χτυπούσαν, η εκκλησία κόντευε να πάρει φωτιά απ` τις αναμμένες λαμπάδες κι ο Πέτρος με δάκρυα στα μάτια φίλησε τα χέρια της σεβάσμιας εκείνης κυρίας σκεπτόμενος πως η ανθρωπιά δεν χάθηκε ακόμα, τουλάχιστον στη χώρα μας…
Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
