* Του Ανδρέα Γιουρμετάκη
ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Τετάρτη, ο τελικός του πρωταθλήματος μπάσκετ ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, δεν τελείωσε ποτέ... Ενάμιση λεπτό πριν ολοκληρωθεί, μια δράκα οπαδών του Ολυμπιακού πέταξε κροτίδες κατά των παικτών του Παναθηναϊκού κι οι διαιτητές ζήτησαν εκκένωση του γηπέδου για να συνεχισθεί και να λήξει ομαλά ο αγώνας... Πάνω από πέντε χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού έσπευσαν αμέσως να συμμορφωθούν στις συστάσεις της διοίκησης της πειραϊκής ομάδας και άδειασαν το γήπεδο μέσα σε λίγα λεπτά... Έμειναν όμως λιγότεροι από εκατό αμετανόητοι και η άρνησή τους να συμμορφωθούν στις συνεχείς συστάσεις της διοίκησης της ομάδας τους, στέρησε από τις δύο ομάδες τη δυνατότητα να ολοκληρώσουν τον αγώνα κι από εκατομμύρια τηλεθεατές να τον απολαύσουν ολοκληρωμένο...
Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία της κοινής γνώμης που έβλεπε επί δίωρο σε ζωντανή μετάδοση την προσπάθεια των διοικούντων του Ολυμπιακού να πείσουν τα... καλόπαιδα που ήθελαν να επιβάλλουν την άποψή τους, είχε την ίδια απορία: «μα είναι δυνατόν η Πολιτεία να μην μπορεί να διασφαλίσει ούτε καν το τέλος ενός αγώνα;». Κι όμως... Ήταν δυνατόν!... Εκατό άτομα επέβαλλαν το «θέλω» τους κι η Πολιτεία μετέδιδε σε ζωντανή σύνδεση την αδράνειά της!... Το «σας παρακαλούμε πολύ, εκκενώστε το γήπεδο» ακούστηκε πάνω από τριάντα φορές, αλλά τα παρακάλια δεν στάθηκαν ικανά να πείσουν αυτούς τους εκατό... Το ματς διακόπηκε, επειδή το θέλησε το λιγότερο από το ένα τοις εκατό των φιλάθλων...
ΜΠΟΡΟΥΣΕ άραγε να συμβεί αυτό σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου; Η απάντηση είναι όχι... Συμμορφώθηκαν οι πολλοί, αντέδρασαν ελάχιστοι... Τελειώνει εκεί η ευθύνη της Πολιτείας; Ή, μήπως οφείλει να επιβάλλει τη νομιμότητα με κάθε μέσο; Προφανώς το δεύτερο. Φωνάζει λοιπόν, την αστυνομία και της ζητάει να εκκενώσει το γήπεδο με όποιον τρόπο νομίζει καλύτερο αυτή... Αν δεν το κάνει, στέλνει το μήνυμα στην ελληνική κοινωνία ότι εκατό άτομα αρκούν σ’ αυτόν τον τόπο για να επιβάλλουν την άποψή τους κόντρα σε νόμους, συστάσεις, συλλογικές αποφάσεις... Οπότε το πολύ μπλα – μπλα περί δημοκρατίας είναι κενό περιεχομένου...
Η ΕΙΚΟΝΑ αυτής της Ελλάδας, που όλοι γνωρίζουμε, είναι που έκανε κάποιους να γοητευτούν από την αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μια αποφασιστικότητα που ακόμη κι αν στάθηκε αφορμή να «τα σπάσει» με τους εταίρους του στην κυβέρνηση, δεν βύθισε τη Ν.Δ. στις δημοσκοπήσεις αλλά την κρατάει πρώτη σε απόσταση αναπνοής από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά το «σοκ» που προκάλεσε το άκομψο κατέβασμα του γενικού διακόπτη της κρατικής τηλεόρασης...
ΠΕΡΥΣΙ τον Ιούνιο, ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας άναψε το «πράσινο φως» στη συμμαχική κυβέρνηση ώστε να μας βγάλει από το τέλμα... Οι αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει η κυβέρνηση δεν είναι εύκολες και συναντούν την αντίδραση ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Όμως, έχει την ευθύνη να δώσει τη μάχη, χωρίς να αδρανεί. Με αποφασιστικότητα. Αντ’ αυτής τι είδαμε; Είδαμε επί ένα χρόνο να αναζητούνται επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι για να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες και να βρίσκονται μόνον... τριάντα! Είδαμε επί ένα χρόνο ν’ αναζητούνται υπεράριθμοι στους Δήμους για να μετακινηθούν σε θέσεις που «χηρεύουν», ώστε να καλύψουν κενά και οι ίδιοι οι δήμαρχοι ν’ αρνούνται να τους δώσουν! Είδαμε να ψηφίζονται νόμοι για να μην ισχύσουν, επειδή κάποιοι, σαν τους εκατό οπαδούς του Ολυμπιακού, δηλώνουν μετά την ψηφοφορία ότι «θα τους καταργήσουν, στον δρόμο»...
ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ότι οι απόψεις της τρικομματικής είναι όλες σωστές... Ισχυρίζομαι ότι σωστές ή λάθος είναι άχρηστες από τη στιγμή που κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει την εφαρμογή τους, ώστε να κριθεί κάποτε εν τοις πράγμασι η ορθότητά τους... Και δεν εννοώ τη διά της βίας εφαρμογή τους, αλλά τη διασφάλιση της ισχύος τους. Ένα παράδειγμα: ο δήμαρχος που αρνείται να παραδώσει τον κατάλογο με τους προς κινητικότητα υπαλλήλους δεν υπάρχει τρόπος να υποχρεωθεί να το κάνει; Ακόμη περισσότερο: ο νεοδημοκράτης δήμαρχος που από τη μία δεν δίνει τον κατάλογο και από την άλλη εξαπολύει «δεκάρικους» υπέρ της κυβέρνησης, δεν πρέπει να υποχρεωθεί να σοβαρευθεί;
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ αν η αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού στο θέμα της ΕΡΤ τον δικαιώσει εν τέλει πολιτικά (όταν γράφονται αυτές οι γραμμές είναι άγνωστο το αποτέλεσμα της συνάντησης των εταίρων της τρικομματικής), πλην όμως αξίζει να επισημανθεί η δυναμική που καταγράφει αυτή η αποφασιστικότητά του σ’ ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης. Είναι δείγμα γραφής για τις διεργασίες που συντελούνται στο κοινωνικό σώμα και την αλλαγή της νοοτροπίας που χαρακτηρίζει ήδη ένα (μεγάλο;) τμήμα του...
