* Του Γεωργίου Ντόβα
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ελληνικού λαού είναι ο εαυτός του. Το τραγικό της υπόθεσης ξεκινά από τους « διανοούμενους» οι οποίοι αποτελούν τους ιδανικούς αυτόχειρες και δεν εννοώ βέβαια τον ποιητή Κ. Καρυωτάκη, τον φιλόσοφο Δ. Λεντίνη κ.ά. Την περίοδο αυτή που η χώρα μας διέρχεται μια από τις κρισιμότερες καταστάσεις στην ιστορία της, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κ. Μ. Ρεπούση βρήκε έναν θερμό συμπαραστάτη φιλόσοφο, διανοούμενο και πολυβραβευμένο συγγραφέα τον κ. Ν. Δήμου, στις ανούσιες θεωρίες της περί εθνικών μύθων, με κυριότερο τον «μύθο» του χορού του Ζαλόγγου!
Σε άρθρο του στη Lifo με τίτλο «Σε καλωσορίζω στην τάξη των ανθελλήνων», που αναδημοσιεύθηκε στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της 7ης Ιουνίου 2013, αποδίδει όλα τα δεινά αδιακρίτως, στους εθνικούς μύθους που βούλιαξαν το έθνος και μας εμπόδισαν να χτίσουμε μια αληθινή ταυτότητά μας! Προς επίρρωση των απόψεών του παραθέτει σειρά γεγονότων που χαρακτηρίζουν τη βαρβαρότητα και τις ωμότητες των Ελλήνων κατά των Τούρκων στη διάρκεια της εθνεγερσίας του ’21 και στη Μ. Ασία το 1919-’22, αλλά και τη φονουργό δράση του Ορθόδοξου Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως που έκαψε, έσφαξε και βασάνισε τους Ελληνες εθνικούς και στην εικονομαχία σκότωσε εκατό χιλιάδες «αντιφρονούντες». Καταράστηκε τον Ρήγα, πολέμησε και αφόρεσε την Επανάσταση. Το Βυζάντιο υπήρξε ένα πολυεθνικό ρωμαϊκό κράτος με ασήμαντη έως ανύπαρκτη την ελληνική παρουσία. Όσον αφορά τον χορό του Ζαλόγγου αυτός παρά είναι ένας εθνικός μύθος, αφού το τραγούδι γράφτηκε 106 χρόνια μετά και οι Σουλιώτισσες μιλούσαν όλες αλβανικά!.
Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας καταστροφικής πολιτικής παραφροσύνης με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ για την αναδιάρθρωσή της σε υγιείς βάσεις. Τα κροκοδείλια δάκρυα των «προοδευτικών» κομμάτων και όσα ειπώθηκαν περί δημοκρατίας και πλουραλισμού μου θύμισαν τον Επιτάφιο του Περικλή: «Φιλοκαλούμέν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας, πλούτω τε έργου μάλλον καιρώ ή λόγου κόμπω χρώμεθα...». Δηλαδή αγαπούμε το ωραίο με απλότητα και τη σοφία χωρίς μαλθακότητα. Μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία έργων παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης.
Δυστυχώς στη χώρα μας περισσεύουν οι κομπορρημοσύνες και απουσιάζουν η σύνεση και τα έργα. Ενώ η χώρα βρίσκεται εν μέσω οικονομικού πολέμου κάποιοι κάνουν λόγο για πρόωρες εκλογές αν και όλοι τις θεωρούν καταστροφικές. Το ίδιο συνέβη το 1920 όταν η χώρα βρισκόταν σε εκστρατεία στη Μ. Ασία και ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος έκαμε εκλογές για να τις χάσει και να επακολουθήσει η Εθνική Μικρασιατική Καταστροφή.
Μια άλλη τραγική περίοδος αυτοκαταστροφικής παραφροσύνης εκδηλώθηκε αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τα Δεκεμβριανά του 1944 και τον εμφύλιο που άνοιξε πληγές που ακόμα αιμορραγούν. Αντί τα κόμματα να φροντίσουν για την επούλωση των πληγών του πολέμου και την ανόρθωση της κατεστραμμένης οικονομίας επιδόθηκαν σε έναν εμφύλιο σπαραγμό με συνέπειες χειρότερες αυτών του πολέμου.
Το 1965 ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στο σχέδιο Άτσεσον για την επίλυση του Κυπριακού που προέβλεπε να δοθεί μια βάση στους Τούρκους βόρεια της Κύπρου για μια 30ετία και στη συνέχεια την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αντιμετώπισε την έντονη αντίδραση του Μακαρίου και του υιού του Ανδρέα ματαιώνοντας έτσι αυτό το σωτήριο σχέδιο, προς μεγάλη απογοήτευση του προέδρου των ΗΠΑ Λ. Τζόνσον. Επειδή ήμουν στην Αθήνα εκείνα τα χρόνια άκουγα με τα αυτιά μου τον Γεώργιο Παπανδρέου να λέει δημόσια με τη χαρακτηριστική φωνή του: «Μας χαρίζουν την πολυκατοικία και μας ζητούν το ρετιρέ». Τα μετέπειτα γεγονότα και οι συνέπειές τους είναι γνωστά.
Δεν θα συνεχίσω με άλλα νεότερα παραδείγματα αυτοκαταστροφικής παραφροσύνης γιατί είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους μας. Θα τελειώσω λέγοντας ότι θα πρέπει να μελετηθεί επειγόντως η τάση να θέλουμε να βλάψει και να τραυματίσει ο καθένας με τον τρόπο του την πατρίδα, αντί να προσπαθεί να την ευδοκιμήσει και να την παραδώσει όρθια και δυνατή στις μέλλουσες γενιές. Στη σημερινή συγκυρία η χώρα χρειάζεται εθνική ομοψυχία και όχι διχόνοια και μάλιστα για ασήμαντη αφορμή.
