Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Τα περισσότερα ελληνικά (ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά) ΜΜΕ μοιάζουν με τη στρουθοκάμηλο (η οποία κρύβει το κεφάλι της στην άμμο, αλλά δεν μπορεί να κρύψει το πελώριο σώμα της) ως προς τον τρόπο που προσεγγίζουν ζητήματα τα οποία αφορούν την Ελλάδα και τις μνημονιακές επιλογές, ζητήματα τα οποία προβάλλουν πρωτίστως, σύμφωνα με τις επίσημες κυβερνητικές ντιρεκτίβες, είτε δεν τα προβάλλουν καθόλου, είτε τα προβάλλουν προσαρμοσμένα στις λογικές των μονοδρόμων.
Ως δε εκ τούτου, έχουν πολλάκις επικριθεί ότι ενεργούν ως εντολοδόχοι της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η οποία στηρίζει τις επιλογές του Μνημονίου και ακόμη ότι καλλιεργούν περαιτέρω το φόβο και την ανασφάλεια στην κοινωνία, προκειμένου αυτή να αποδέχεται καρτερικά τα μαρτύρια και τη βία της λιτότητας, αλλά και της περιστολής κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων.
Ωστόσο, τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Τουρκία, έχουν τελείως διαφορετική αντιμετώπιση και προβολή από τα εγχώρια κυρίαρχα ΜΜΕ, τα οποία προβάλλουν (και ορθώς) τις διαδηλώσεις στη γείτονα, κατακεραυνώνουν τις μεθόδους άγριας καταστολής στην οποία προσφεύγει για να τις καταστείλει ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όπως, επίσης, στηλίτευσαν με απόλυτο τρόπο το καθεστώς αυστηρής λογοκρισίας στα ΜΜΕ, το οποίο επεβλήθη από την Άγκυρα, καθώς και το γεγονός ότι υπήρξαν αυστηροί περιορισμοί στο διαδίκτυο, ώστε να μην μεταδίδονται μηνύματα των διαδηλωτών, από τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως.
Όμως, αξίζει να επισημανθεί ότι πρόκειται για τα ίδια ΜΜΕ, τα οποία ενώ καταγγέλλουν συνολικά τα συμβαίνοντα στη γείτονα, δεν πράττουν το ίδιο όταν στην Ελλάδα υπάρχει κάποια διαδήλωση ή κινητοποίηση κοινωνικών ομάδων, που μαστίζονται από την οικονομική και την ανθρωπιστική κρίση την τελευταία τριετία και επιλέγουν να τα παρουσιάζουν όχι φυσικά ως πρώτο θέμα στα δελτία τους, ούτε ως διεκδίκηση, ούτε ως αίτημα απαλλαγής από τα Μνημόνια, αλλά μόνον ως ταλαιπωρία των όσων δεν διαδηλώνουν, ή (τις περισσότερες φορές) ως επεισόδια.
Ουδέποτε τα περισσότερα από τα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ, μας πληροφόρησαν, για παράδειγμα, για το τι ακριβώς συνέβη στις διαδηλώσεις στην Ελλάδα, ποια ήταν τα αιτήματα των διαδηλωτών, σπεύδουν, όμως, πάντοτε να μας ενημερώνουν αν υπάρχουν επεισόδια, αν υπάρχουν βιαιότητες (από τους διαδηλωτές, αποκρύπτοντας φυσικά τη δράση των μηχανισμών καταστολής - παρά μόνον αν αυτό δεν μπορεί να αποκρυβεί) και φυσικά όλα αυτά μέσα από το φίλτρο των επισήμων (κυβερνητικών) θέσεων κατά των διαδηλωτών, του περιβόητου «κοινωνικού αυτοματισμού» (που αποσκοπεί στο να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης) καθώς και της μνημονιακής θέσεως ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός της υποταγής στα κελεύσματα των δανειστών, ακόμη κι όταν αυτοί παραδέχονται ότι έχουν κάνει λάθη ή δήθεν «τρώγονται μεταξύ τους».
Φυσικά δεν λείπουν οι αναλύσεις από τους σχολιαστές και τους «εισαγγελείς» από τα διάφορα «παράθυρα» στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, ότι αυτές οι εικόνες βιαιοτήτων στους ελληνικούς δρόμους «δεν κάνουν καλό στην εικόνα της χώρας», «αποθαρρύνουν τους επενδυτές» και «πλήττουν τον τουρισμό και το εμπόριο της χώρας».
Κι, όμως, είναι τα ίδια ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τα οποία, σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς (μαζί με την κυρίαρχη προπαγάνδα) μετέρχονται των ίδιων διατυπώσεων και των ίδιων απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τους διαδηλωτές και για τα κόμματα που τους στηρίζουν, με αυτούς (τους χαρακτηρισμούς) που χρησιμοποιεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για να στηλιτεύσει τους συμπολίτες του, οι οποίοι εξεγέρθηκαν κατά της αυταρχικής του πολιτικής, μιας πολιτικής την οποία (για λόγους που δεν είναι της παρούσης να εξηγηθούν ή να αναλυθούν) αποδοκιμάζουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί.
Η όποια διαφορετική άποψη ή προσέγγιση, ακόμη κι αν επί της ουσίας της δεν περιέχει πρόταση ή εναλλακτική λύση, αλλά μόνο διαπίστωση, σπανίως προβάλλεται από τα περισσότερα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ αν αφορά τα καθ’ ημάς, ή το πιθανότερο επιχειρείται να αποδομηθεί από τους σχολιαστές ή και να γελοιοποιηθεί, είτε αυτή καθ’ αυτή ως άποψη, είτε αυτός που τη διατυπώνει, ενώ ουδείς εκ των λαλίστατων τηλεσχολιαστών εξανέστη, όταν, παρά το «μας συγχωρείτε λάθος» του ΔΝΤ, συνεχίζεται (πιθανώς με νέα μέτρα και απολύσεις) η ίδια καταστροφική για τον τόπο συνταγή.
Τα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ αναφερόμενα στα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία παρουσίασε με έντονα επικριτικό τρόπο τις δηλώσεις του Ρ. Τ. Ερντογάν με τις οποίες αποκαλούσε τρομοκράτες, πλιατσικολόγους και ακραίους τους Τούρκους διαδηλωτές, αλλά λησμόνησαν ότι τους ίδιους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιεί η τρικομματική κυβέρνηση, για διαδηλωτές και κόμματα στην Ελλάδα.
Αυτές οι κυβερνητικές δηλώσεις κατά των εγχωρίων «αντεθνικώς δρώντων», κατά των «υπονομευτών της εθνικής (διάβαζε μνημονιακής) προσπάθειας» όπως και οι τελευταίες δηλώσεις του πιστού στη θεωρία των δυο άκρων πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις οποίες η αξιωματική αντιπολίτευση μισεί την Ελλάδα, ούτε λίγο, ούτε πολύ …ευθύνεται για τα σημερινά αδιέξοδα και για την άνοδο της «Χρυσής Αυγής», προβλήθηκαν δεόντως από τα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ, δίχως κανέναν αρνητικό σχολιασμό.
Δηλαδή, μιλάμε για «δύο μέτρα και δύο σταθμά».
Πολλοί αναλυτές λένε ότι στον καιρό του μνημονίου τα ΜΜΕ, ως επί το πλείστον, δεν παράγουν ενημέρωση, αλλά προπαγάνδα (πλην φυσικά εξαιρέσεων) το δε προϊόν τους είναι ομοιόμορφο.
Η διεθνούς φήμης Καναδή συγγραφέας και δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν, η οποία έχει περιγράψει στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ», τις στοχεύσεις και τα αποτελέσματα των πολιτικών της λιτότητας, βρέθηκε στην Ελλάδα (μάλιστα κατά την επίσκεψή της στις Σκουριές Χαλκιδικής δήλωσε πως υπέστη αστυνομικούς ελέγχους παρόμοιους με αυτούς που είχε υποστεί στη Γάζα) και σε ομιλία της τόνισε την ανάγκη να ενθαρρύνουν τα ελληνικά ΜΜΕ τη συζήτηση, τη σκέψη και τις νέες ιδέες, για την αντιμετώπιση της κρίσεως που μαστίζει τη χώρα μας.
Υπογράμμισε δε ότι κατά την εδώ παραμονή της διαπίστωσε ότι ο ρόλος των ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι αποθαρρυντικός ως προς τη συζήτηση των εναλλακτικών λύσεων και πρόσθεσε ότι την ευθύνη για την κατάσταση αυτή, φέρουν οι όμιλοι των ΜΜΕ που δημιουργούν αισθήματα απελπισίας στον λαό. Δηλαδή, σημείωσε, στα ΜΜΕ ζει και βασιλεύει η ιδέα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση και ότι το δίλημμα που τίθεται είναι ή θα συνεχιστεί η λιτότητα, ή θα επακολουθήσει βιβλική καταστροφή, κάτι που, όπως παρατήρησε, είναι λανθασμένο.
Εν κατακλείδι πρέπει να επισημάνουμε ότι όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις δραματικές εξελίξεις περί την ΕΡΤ, το «μαύρο» στις οθόνες μας και τις απολύσεις των εκεί εργαζομένων, επιβεβαιώνουν όσους ισχυρίζονται ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα στον τόπο και ότι η προσπάθεια χειραγωγήσεως και τρομοκρατήσεως της κοινωνίας θα κλιμακωθεί έτι περαιτέρω.
