Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟΥΤΟΣ ο μήνας, αλλά και οι επόμενοι δύο, λέγεται ότι είναι οι κατά βάση μήνες των κοινωνικών εκδηλώσεων. Ως εκ τούτου, οι μισοί Έλληνες συμμετέχουν στις χαρές των άλλων μισών (γάμοι, βαπτίσεις, κ.λπ. ευχάριστα γεγονότα), γενικώς είναι μια περίοδος που η ελληνική παράδοση και το οικογενειακό δέσιμο (που σπανίζει σε άλλες χώρες), κάνουν το χρήμα που απέμεινε στις τσέπες, να... κινείται!
ΕΤΣΙ η «βιομηχανία των υποχρεώσεων» εξακολουθεί να φέρνει τον κόσμο στα κέντρα διασκέδασης. Και ο συνδυασμός προβλημάτων με την ανάγκη... θεραπείας ασθενειών της ψυχής (όπως κατάθλιψη, απογοήτευση, άγχος, στρες και άλλες πιο μοντέρνες που ακόμα δεν έχουν ερευνηθεί...) οδηγεί στο λεγόμενο «τσακίρ κέφι» φέρνει τον κόσμο στις πίστες να... ξεδώσει, ερχόμενος σε τέτοια κατάσταση, όχι από τα ίδια κίνητρα διάθεσης που είχε άλλες, καλύτερες, πιο ξένοιαστες, εποχές, αλλά από εντελώς διαφορετικά συναισθήματα, υπό την αφόρητη πίεση πάντως της οικονομικής κρίσης...
ΣΤΗΝ περίπτωση που συμμετέχεις ως απλός παρατηρητής σε ένα τέτοιο «ξέσπασμα συναισθημάτων», μπορείς να διακρίνεις τη βάση, τον κοινό παρονομαστή δηλαδή, της συμπεριφοράς του πλήθους (Πλεονέκτημα σε τέτοιες κοινωνικές συναθροίσεις είναι ότι γνωρίζεις τους περισσότερους και όσους δεν γνωρίζεις, τους μαθαίνεις απ' τους άλλους).
ΠΡΕΠΕΙ να είναι ακριβές, ότι στα περισσότερα οικογενειακά τραπέζια, των (πατροπαράδοτων) κοινωνικών συναθροίσεων, έχουν υπερδιπλασιαστεί πλέον, είναι πλειοψηφία, δυστυχώς, οι άνεργοι! Οι νέοι χορεύουν με έκδηλο... καημό στις πίστες, περισσότερο «ξεδίνοντας» για το αβέβαιο μέλλον τους και λιγότερο «κλαίγοντας» το καταστροφικό παρόν, αποτιμώντας ενίοτε, στη διάρκεια ενός προσωπικού χορού, τις θυσίες που έκαναν μέχρι τώρα αυτοί και οι γονείς τους για σπουδές χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα...
ΔΕΝ μπορώ να είμαι περισσότερο ακριβής, αλλά πιστεύω ότι τα δεινά τα οποία αναγκάστηκε να βιώνει η χώρα, και να «συντηρείται» με προσβλητικούς δανειακούς όρους, έπεσαν στην πλάτη των νέων μας. Η μεγάλη καταστροφή δεν είναι μόνο στους απόμαχους της δουλειάς και της ζωής, στους συνταξιούχους, αλλά στις ηλικίες των 20 και 30 χρόνων, τότε δηλαδή που γεννιέται η διάθεση για δημιουργία.
ΟΙ πολιτικοί και η πολιτική που ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια, είναι «καταχρεωμένοι» στη συνείδηση της νεολαίας, που ακόμα και αυτή τη συμπεριφορά που δείχνει στις πίστες των κέντρων διασκέδασης, την προσμετράει στη μηχανή αναζήτησης διεξόδου, για ένα (ανταποδοτικό των θυσιών) ελπιδοφόρο μέλλον. «Εγώ, δεν φοβάμαι καθόλου όσους μπορούν ακόμα να... χορεύουν» - μου έλεγε φίλος, παρατηρητής κι αυτός, προσκεκλημένος κοινωνικής εκδήλωσης. Το θέμα είναι να μην μας χορεύουν όπως θέλουν αυτοί...
