* Από τη Χρυσούλα Μότσιου-Τσανά
«Θανάτου εορτάζωμεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον» (Κανόνας του Πάσχα).
Νίκησε ο χριστός με τον Σταυρό Του το θάνατο και εμείς γευόμαστε τις απαρχές της νέας ζωής, που προήλθε από την λογχευθείσα πλευρά Του. Γιορτάζει η Εκκλησία και δοξολογεί τον Αίτιο της νέας ζωής μας, διότι ο Χριστός είναι η Αιώνια Ζωή μας! Νικήθηκε ο θάνατος, η Εκκλησία είναι η νέα ζωή. Ωστόσο, εμείς δεν είμαστε ούτε πάντοτε ούτε όλοι μέτοχοι αυτής της ζωής.
Όσοι μετέχουμε στο Μυστήριο της Εκκλησίας, από τη Βάπτισή μας μέχρι την κηδεία μας, τότε αντλούμε ζωή και γινόμαστε ζωή. Μεταβάλλεται το θνητό της υπάρξεώς μας σε αθανασία. Ο Χριστός είναι ο μόνος νικητής του θανάτου. Οικειοποιήθηκε ο αθάνατος Λόγος του Θεού τον δικό μας θάνατο και τον καταργεί με την Ανάστασή Του. Προσλαμβάνει το θάνατό μας και μας αντιπροσφέρει τη ζωή.
Ο κόσμος πρέπει να γίνει σώμα Χριστού για να ζήσει. Διότι θάνατος δεν είναι μόνο ο τερματισμός της βιολογικής επίγειας ζωής μας. Θάνατος είναι και κάθε αμαρτία, όπως σημειώνει η Αγία Γραφή: «η δ΄αν ημέρα φάγητε απ΄αυτού (του καρπού της παρακοής), θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. β΄17). Όπως επίσης, αληθινή ζωή, δεν είναι η βιολογική μας ζωή αλλά η ζωή εν Χριστώ. Κάθε αμαρτία είναι ένας θάνατος, ενώ κάθε μετάνοια είναι επανάκληση στη ζωή.
Ωστόσο, κόσμος δεν είναι μόνο οι εκτός Εκκλησίας. Κόσμος δυστυχώς γινόμαστε και εμείς οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στο βαθμό που δε ζούμε κατά Χριστόν. Κόσμος είναι το φρόνημα της σαρκός, η φιλαυτία μας, η φιλαργυρία μας, η φιλαρχία μας, οι φιλοδοξίες μας, τα πάθη μας, που στις μέρες μας περιγράφονται με τον όρο «διαφθορά».
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, μέσα σ’ένα τέτοιο κλίμα που υποδαυλίζει την απαισιοδοξία, τα εορτολογικά γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα μας παρακινούν να μιμηθούμε τον αγώνα όλων των τιμίων συνανθρώπων μας που δεν υπέκυψαν στους πειρασμούς της «διαφθοράς», αλλά προτίμησαν την εκούσια πτωχεία της αρετής. Μας καλούν και σε ανώτερη βαθμίδα: να μιμηθούμε τον Παθόντα και Αναστάντα Χριστό, ο οποίος για τη σωτηρία μας αυτεξουσίως ως άνθρωπος «αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας» (Εβρ.Ιβ΄,2).
Ο λαός μας ξέρει ν’ανεβαίνει εκουσίως τον σταυρό του μαζί με τον Χριστό. Γιατί μόνο πίσω από αυτόν τον Σταυρό βρίσκεται η Ανάσταση. Αναμφίβολα η θλιβερή οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και εθνική αβεβαιότητα του λαού μας είναι ένας θάνατος. Ένας θάνατος που του επιβάλλεται από εκείνους που θέλουν τον πνευματικό του αφανισμό, από εκείνους που χρόνια τώρα τον άφησαν μετέωρο, χωρίς πνευματικό δυναμισμό.
Όμως ο λαός έχει ιστορία γραμμένη με πολλές ηρωϊκές σελίδες. Τότε που κέντρο της ζωής του ήταν ο Θεάνθρωπος Χριστός και όχι οι τιμές των χρηματιστηριακών αγορών. Τότε που προτιμούσε να είναι φτωχός αλλά όχι άδικος. Τότε που μπορούσε να ζήσει ελεύθερος πολιορκημένος χωρίς να προδώσει «ψυχή και Χριστό».
Τις δύσκολες στιγμές που περνά η Πατρίδα μας μπορούμε αυτή την Μεγάλη Εβδομάδα να τις αντιληφθούμε ως συνοδοιπορία της με τον Χριστό προς το Γολγοθά και ως συσταύρωση μαζί Του. Μπορεί ο λαός μας σήμερα να νοιώθει ότι σταυρώνεται, αλλά στη θέλησή Του είναι να ομολογεί μαζί με τον ευγνώμονα ληστή: «ημείς μεν δικαίως, άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν, ούτος δε (ο Χριστός) ουδέν άτοπον έπραξεν»(Λουκ. Κγ΄41). Μπορεί τότε ευθαρσώς να απευθύνεται στον Χριστό και να του λέει: «Ιησού μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»(Λουκ. Κγ΄43). Είναι σίγουρο ότι τότε ο Κύριος θα σώσει τον λαό μας από την καταδυναστεία των ισχυρών, διότι πίσω από τον εκούσιο Σταυρό του Γένους πάντοτε ακολουθεί η Ανάσταση,
Ο θριαμβευτικός παιάνας της Εκκλησίας, το «Χριστός Ανέστη», θα αντηχήσει και φέτος. Ευελπιστούμε ότι η Πατρίδα μας, θα ακούσει τον Λυτρωτή και θα Τον ακολουθήσει σε μία φωτεινή συνανάσταση μαζί Του. Ο Αναστάς Κύριος απλώνει την παντοδύναμη δεξιά Του. Ας του απλώσουμε και εμείς το δικό μας χέρι, την προσωπική και συλλογική μας μετάνοια. Ο σταυρός μας, ο σταυρός της Πατρίδας μας, των συμπολιτών μας, δεν είναι το σκοτεινό τέρμα. Θα γίνει το προανάκρουσμα μιας νέας επίγειας ζωής, η απαρχή της αιώνιας ζωής, διότι όντως ο Χριστός Ανέστη!
* Η Χρυσούλα Χρ. Μότσιου- Τσανά είναι διδάκτωρ Θεολογίας Α.Π.Θ.
